قم نيوز
: قم نیوز: طوری به صفحه مانیتور خیره شده که گویا خودش هم یکی از شخصیت‌های فیلم است. صحنه درگیری دو موجود فضایی آن چنان توجه پویای ۸ ساله را را به خود جلب کرده که باید چند بار صدایش بزنیم تا حواسش را متوجه ما کند.
خانم صبوری ادامه می‌دهد: «در ابتدا برای آنکه خیلی اذیت نکند و باعث دردسر نشود این فیلم‌ها را برایش مهیا می‌کردیم اما نمی‌دانستیم کار به جایی می‌رسد که اگر پویا یک روز فیلم اکشن نبیند، احساس پوچی و تنهایی کند. توجه‌اش به درس و مدرسه هم خیلی کم است و معلمش می‌گوید: تمرکز کافی در هنگام درس خواندن ندارد به طوری که هربار در کلاس در خصوص مباحث درسی سوالی می‌پرسم نمی‌تواند پاسخ قابل قبولی بدهد.»
تا قبل از آنکه تلویزیون یکی از اعضای خانواده ایرانی‌ها شود، کوچه‌ها پر از سر وصدای کودکان و نوجوان‌هایی بود که با بازی‌های گروهی تمرین ایفای نقش برای آماده سازی جهت حضور فعال در بزرگسالی می‌کردند. اما کم کم با ظهور تلویزیون و رسانه‌ها تنهایی و خمودگی همراه هر روزه کودکان و نوجوانان شد.
کودکی که تمام زندگی‌اش در تماشای فیلم و بازی‌های رایانه‌ای خلاصه می‌شود و با چند بار کلیک کردن به دنیای نامحدود مجازی راه پیدا می‌کند، مسلما کم حوصله و راحت طلب می‌شود و طبیعی است که حوصله ایستادن در صف نان یا تلاش برای تشکیل خانواده و تحمل کارهای فیزیکی نداشته باشد.
خودکشی‌های ناشی از ناکامی در تحقق آرزو‌ها که این روز‌ها در بین نسل جوان شیوع فراوانی پیدا کرده، ریشه در همین راحت طلبی دارد. جوانی که به لطف اینترنت پر سرعت پیام خود را به دوستانش می‌رساند، با یک کلیک بی‌دردسر خرید اینترنتی می‌کند و در بازی‌های رایانه‌ای قلعه‌ها را فتح می‌کند برای تصرف قلعه‌های مهم زندگی حاضر به گذشتن از هیچ راه سخت و صعب العبوری نیست.
آثار منفی و مثبت تلویزیون
در اختیار گرفتن تمام قوای فکری و حواس ظاهری مهم‌ترین ویژگی تلویزیون است که بدون نیاز به هیچ تحرک فیزیکی می‌تواند ببینده را با خود تا مرزهای دوردست جهان ببرد و تبدیل به همدم و هم‌صحبت همیشگی مخاطبان خود شود.
روان‌شناسان و کار‌شناسان رسانه معتقدند: تلویزیون ابزاری ارتباطی است که هم در آموزش مهارت‌های اجتماعی و فکری می‌تواند نقش موثری داشته باشد و هم در تاثیر منفی بر ذهن و تمرکز تماشاکنندگان بی‌شمار خود اثر به سزایی دارد. بنابراین کارکرد منفی یا مثبت تلویزیون پیش از هرچیز به سیاستگذاری صاحبان رسانه بر می‌گردد و اگر سیاست‌های متولیان برنامه‌های تلویزیونی مفید و آموزنده باشد می‌تواند به دانشگاهی برای یک جامعه تبدیل شود وگرنه قابلیت آن را دارد که به دشمن عقلانیت و دین داری و انسانیت تبدیل شود.
کودکان آسیب پذیرتر‌اند
در نزد روان‌شناسان، کودک به فردی گفته می‌شود که در سنین ۵/۲ تا ۱۲ سالگی قرار دارد و ذهن او در این بازه سنی کاملا تاثیر پذیر و شرطی است و هرچه به سنین نوجوانی نزدیک می‌شود توانایی برخورد گزینشی او در برابر پدیده‌های پیرامونی تقویت می‌یابد. بنابر این در سنین ابتدای کودکی یکی از تماشاگران دائمی تلویزیون آن‌ها هستند اگر چه این امر نیز بستگی به تربیت و شرایط خانوادگی دارد.
یکی از اثرات منفی تلویزیون بر ذهن مخاطبان خود به ویژه کودکان رواج خشونت از طریق فیلم‌ها و برنامه‌هایی است که در آن از ابزارهای آشکار قدرت فیزیکی علیه خود و دیگران و صدمه زدن و کشتار و جنایت و خونریزی استفاده می‌شود.
دکتر علیرضا بشیری، روانپزشک، در خصوص فرآیند‌های افزایش سطح پرخاشگرى در کودکانى که به تماشای فیلم خشن می‌نشینند، می‌گوید: تقلید، افزایش برانگیختگی و اثرگذاری بر باورهای کودک سه فرآیندی است که در نتیجه تماشای صحنه‌های خشونت بار ایجاد می‌شود.
وی در خصوص تقلید از اعمال پرخاشجویانه خاطرنشان می‌کند: وقتی قهرمان فیلمی به سبب رفتار خشن به عنوان فرد موفق و پیروز شناخته می‌شود، انگیزه برای نشان دادن روحیه خشونت در کودکان افزایش پیدا می‌کند و از سوی دیگر کودک به تدریج خشونت را نه تنها عملی خلاف روند طبیعی حیات بشر نمی‌داند بلکه آن را راهی برای حل مشکل می‌داند و به طورناخودآگاه به همانندسازی خود با پرخاشجویان می‌پردازد و به این ترتیب باور کودک نسبت به اعمال خشونت تغییر پیدا می‌کند.
دکتر بشیری با بیان اینکه «با تماشای فیلم‌های وحشتناک سامانه عصبی کودک تحریک می‌شود»، تصریح می‌کند: فعالیت‌های همراه با خشونت، با جذب بیننده سطح هیجان وی را بالا می‌برد و باعث بروز رفتار پرخاشجویانه نسبت به دیگران می‌شود.
اثرات فیلم‌های خشن در روح و جسم کودک
وی ریشه توجه زیاد کودکان به تماشای این برنامه‌ها را علاقه آن‌ها به مشهور شدن می‌داند و عنوان می‌کند: قتل‌هایی که در کشورهای خارجی توسط نوجوانان به وقوع می‌پیوند به دلیل نیاز به جلب توجه مردم است که در این حالت نوجوان بر اساس پیش زمینه‌های قبلی ناشی از تماشای فیلم‌های خشن، تنها راه به شهرت رسیدن را انجام کارهای خطرناک می‌داند.
دکتر بشیری ادامه می‌دهد: ازآنجایی که هویت کودک به طور کامل شکل نگرفته و درصدد آرمان سازی می‌باشد، تماشای این سریال‌ها با ارائه الگوهای ناصحیح تاثیر بسیار بدی در روند رشد اجتماعی و فکری وی خواهد گذاشت.
وی تحریک سیستم عصبی اتونومیک، دردهای عضلانی، مشکلات گوارشی و شدت گرفتن بیماری‌های خاص را از اثرات فیزیولوژیک تماشای صحنه‌های ترسناک برای نسل کودک و حتی بزرگسال می‌داند و در خصوص اثرات منفی ذهنی آن صحنه‌ها می‌گوید: افسردگی، لجبازی، پرخاشگری، کج فهمی و تخریب سیستم فکری و غصبی در اکثر اوقات نتیجه تماشای بیش از حد این برنامه‌ها توسط کودکان است.
دکتر بشیری محدود کردن افق فکر و تاثیر منفی گذاشتن بر عملکرد کلامی را نیز از نتایج این فیلم‌ها برمی‌شمرد و عنوان می‌کند: فیلم‌های خشن برای پسر‌ها از جذابیت خاصی برخوردار است چرا که اغلب قهرمانان این برنامه‌ها مرد هستند
ریشه‌های کابوس‌ها وحشت خواب‌ها
وی با اشاره به کابوس و وحشت خواب در کودکان ۵-۶ ساله خاطرنشان می‌کند: ریشه کابوس در خواب را باید در ترس، ناراحتی و اضطراب‌هایی که در زمان بیداری برای وی ایجاد می‌شود، پیدا کرد اما وحشت خواب از نگرانی‌ها و استرس‌های روزمره ناشی می‌شود. به عبارت دیگر وحشت خواب که با بیدارشدن و جیغ کشیدن و وحشت زدگی همراه است زمینه عمیق‌تری دارد. زد و خورد‌ها، تحقیر، تنبیه، تهدید و دعواهای خانوادگی یا تماشای فیلم‌های خطرناک از عوامل ایجاد وحشت خواب در کودکان محسوب می‌شود.
روان‌شناسان کودک بر این عقیده‌اند که بیش از یک تا دو ساعت در روز و حتی سه تا چهار ساعت در هفته تماشای تلویزیون برای کودکان اصلا مناسب نیست و در این خصوص والدین و مربیان باید بر محتوای فیلم‌ها و انیمشن‌ها نظارت کامل داشته باشند تا کودکان با تماشای برنامه‌های خشن مانع رشد کامل ذهنی، عاطفی، اجتماعی و جسمی خود نشوند. هم چنین یکی از وظایف والدین بحث و گفت‌و‌گو با کودکان خود پس از نمایش فیلم‌ها در مورد موضوع آنهاست به این معنا که از او بپرسند چه نتیجه‌ای از تماشای این برنامه گرفته است تا با بررسی آن نتایج بر رشد کودک نظارت صحیحی داشته باشند.
آثار روانی بعضی فیلم‌ها مانند سمی است که همه روزه به اندازه بسیار اندکی از راه غذا، آب و دارو وارد بدن ما می‌شود. این مقدار ناچیز به هیچ عنوان سلامتی را به خطر نمی‌اندازد اما در طولانی مدت آثار جانبی آن تمام سیستم بدن را دستخوش بیماری‌های خطرناکی می‌کند. بنابراین شایسته است پدر و مادر‌ها به عنوان تاثیرگذار‌ترین افراد در تربیت و رشد فرزندان به این مهم توجه داشته باشند و همانطور که مواظب خوراک جسم آن‌ها هستند به خوراک روحی آن‌ها نیز توجه ویژه داشته باشند.
انتهای پیام/۱۳۲
آخرین عناوین
