طنز حال جامعه را خوب می کند تلاش برای تفکیک طنز و تمسخر

به گزارش قم نگار، آرش میراحمدی، بازیگر مجموعه طنز خنده بازار در بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات با حضور در پاسخ به این سئوال که چرا جامعه ما نسبت به طنز واکنش منفی دارد، آیا این نشان می دهد که جامعه ما نقدپذیر نیست؟ به خبرنگار فرهنگی شبستان گفت: اگر بخواهیم از این زاویه نگاه کنیم بله،اینکه مردم نقد را نمی پذیرند، ما سطح پذیرشمان پایین است و نا آگاهیم، نمی دانیم آمپولی که به ما می زنند برای آرامش مان است، اگر می دانستیم درد آمپول را تحمل کنیم برای ما کارگشا است و مریضی مان را خوب می کند، خیلی راحت می پذیرفتیم که نیش طنز به ما مدام آمپول بزند که حالمان خوب شود، برای حال خوب شدن باید ظرفیت پذیرش طنز و انتقادمان بالا برود.

وی اظهار داشت: طنز را باید دوست داشته باشیم، آدم طناز را باید دوست داشته باشیم، همیشه مثالم این است که سیاه، یا دلقک دربار را باید خیلی دوست داشته باشیم درباریان و شاه اینها باید این دلقک را دوست داشته باشند و آزاد بگذارنش که خارج از چارچوب گوششان را بپیچاند و هر چیزی که دوست دارد بگوید تا راهگشا باشد تا ساخته شوند. ما آدم های طناز و زبان طنز را باید خارج از قواعد و چارچوب و محفظه بسته آزادش کنیم تا رهاتر حرف بزند، هر چقدر هم دردمان بگیرد و اذیت شویم اشکالی ندارد خوب است این نگاه مان را باز می کند.

این بازیگر مجموعه طنز در پاسخ به این سئوال که قالب ارایه طنز باید چگونه باشد که واکنش برانگیز نباشد؟ گفت: یک چیزی که معمولا در فرهنگ طنز و گفتار طنز ما قاطی شده است، مسئله تمسخر و طنز است؛ باید این دو را از هم جدا کرد، ما که کار فرهنگی می کنیم باید این ۲ مقوله را از هم جدا کنیم و تفکیک کنیم.

آرش میراحمدی با تاکید بر تفکیک طنز و تمسخر در برنامه های طنز اظهار داشت: طنز و تمسخر بعضی جاها با هم قاطی می شوند، یعنی بعضی جاها ناخودآگاه چون نمی دانیم و آگاهی نداریم یهو به جای اینکه می خواهیم طنزپردازی کنیم تمسخر می کنیم، یک چیزی را تمسخر می کنیم ،مثلا از اینکه فلان شخص لنگ است لنگ بودن اش را مسخره می کنیم برای اینکه بخندند، در حالی که طنز نگاه اش فرق دارد و تمسخر کردن نیست، این دو را اگر بتوانیم تفکیک کنیم خوب است، اما این زمان نبر است لازمه اش این است که فکر کنیم و تحلیل کنیم که چطور طنز جایش را از دست می دهد و به شکل تمسخر در برنامه طنز می آید.

این هنرمند در پاسخ به این سئوال که برنامه سازان طنز چگونه باید برنامه بسازند که به اقوام ایرانی توهین نشود؟ چرا همیشه شخصیت طنز برنامه هایشان را اقوام یا شهرستانی ها قرار می دهند، گفت: در برنامه های طنز یک حسی وجود دارد ، همیشه نوع نگاه و عشقی در کاری که انسان می کند می آید؛ بعضی مواقع ها حس سازندگی است، مثل مادر که بچه اش را می زند یا دعوایش می کند، در این اتفاق یک عشقی وجود دارد که بچه هیچ وقت ناراحت می شود، بعد بچه یک ساعت بعد سرش را روی پای مادر می گذارد و می خوابد، در حالی که زدن زدن است، در یک جای دیگر اگر غریبه ای این کار را انجام دهد، واکنش نشان می دهد و کینه می گیرد، هر دو حرکت به یک شکل انجام می گیرد اما روح یک حرکت عاشقانه است، دوست داشتن است، اما روح یک حرکت می بینید تنبیه، اذیت و تمسخر است. این روح باید درست بشود.

آرش میراحمدی خاطر نشان کرد: ما باید جایگاه روحی و معنوی مان را پیدا کنیم که حس سازندگی در طنزمان باشد، درون آدم ها اشتباه نمی کند، علاوه بر اینکه مردم باید ظرفیت شان بالا باشد، من خودم شیرازی ام، کیف می کنم کسی شوخی می کند و می گوید «من شیرازی ام حال ندارم»، ناراحت نمی شوم، تشکر می کنم از مردم شیراز که اینقدر مهربان هستند که با آغوش باز شیطنت ها را می پذیرند.

وی تاکید کرد: خود ما مردم هم باید ظرفیت مان را بالا ببریم، طنز دوست داشتنی است، ما آدم هایی که اهل قلم و فرهنگ هستیم باید روح سازندگی را در طنزمان حفظ کنیم.

انتهای پیام/۱۳۲

طنز حال جامعه را خوب می کند/ تلاش برای تفکیک طنز و تمسخر