نگاهی به فرمایشات امام(ره) در پذیرش قطعنامه

به گزارش قم نیوز، اگرچه در 27 تیر ماه سال 1367، جمهوری اسلامی ایران قطعنامه 598 شورای امنیت را پذیرفت، اما پس از آن، باز هم حملاتی از سوی دشمن بعثی به مرزهای کشور انجام شد.

اما روزهای پایانی مرداد ماه همان سال، یعنی در چنین روزهایی بود که به درخواست دبیرکل وقت سازمان ملل متحد، مقررات آتش بس در مرزهای دو کشور به اجرا گذاشته شد و عملا، جنگ به پایان رسید.

رهبر جانباز انقلاب که در آن روزها، ریاست جمهوری را بر عهده داشتند درباره آن روزگار می‌فرمایند: "آنچه برای ایران اسلامی، موجب عدم شتاب در قبول قطعنامه می‌‌شد، اصرار بر تنبیه متجاوز به قدر کافی در میدان‌های نبرد و نیز بی ‌اعتمادی در اجرای میثاق‌های بین‌المللی توسط قدرت‌های بزرگ بود.

از صدور قطعنامه تا قبول رسمی آن از سوی جمهوری اسلامی، دنیا شاهد سنگین‌ترین ضربات نیروهای اسلام بر دشمن و فتوحات بزرگ رزمندگان ما بر دشمن در جبهه‌های جنگ از سویی و فشارهای همه جانبه از سوی حامیان دشمن علیه ایران اسلامی از سوی دیگر بود. حصر اقتصادی، حمله به تأسیسات ما در خلیج فارس و تمرکز بی سابقه‌ نیروهای نظامی آمریکا و ناتو در اطراف مرزهای آبی و هوایی و حتی تجاوز به آنها، بخشی از این فشارها بود؛ به طوری که تقریباً هیچ فشار ممکن باقی نماند؛ مگر آنکه بر ملت ایران وارد شد و رژیم آمریکا تقریباً به طور مستقیم وارد صحنه شد.

تهدیدها، بمباران‌های وسیع شیمیایی و جنایت حمله به شهرها و هواپیمای مسافربری و کشتی غیرنظامی و اثبات اینکه استکبار در حمایت از دشمن متجاوز، آمادگی برای دست یازیدن به هر جنایتی دارد، بخشی از حوادث این دوران است و جا دارد در موقع مقتضی، این حقایق هشداردهنده برای ملت ایران شکافته و برملا گردد.

قبول قطعنامه‌ 598 از سوی جمهوری اسلامی و رهبر عظیم ‌الشّأن فقید آن، توطئه‌ وسیع دشمن را بار دیگر با هدایت الهی به خود او برگرداند و دشمن را که تحت شعار صلح‌ طلبی، به هر جنایتی دست می‌‌زد، خلع شعار کرد.

شاید مشیت الهی بر این بود که با قبول قطعنامه، حقانیت جمهوری اسلامی بیش از پیش در جهان آشکار شود و ملت ایران به هدفهای اساسی خود در سطح بین‌المللی نزدیک تر گردد.

با این ابتکارِ جمهوری اسلامی، دشمن در دو راهی شکست قرار گرفت؛ چراکه اگر اجرا می‌شد، ایران اسلامی به خواسته‌های خود می‌رسید و اگر اجرا نمی‌شد، داعیه‌ همیشگی جمهوری اسلامی مبنی بر لزوم قطع ریشه‌ تجاوز و رابطه‌ میان تجاوزِ متجاوز و حاکمیت سلطه در جهان و اینکه آنها در ادعای صلح‌ طلبی صداقت نداشته اند، به اثبات می‌‌رسید ... ."

نقطه عطف پایان جنگ، پیام حضرت امام خمینی است، پیامی که فرازهای کوبنده آن تا ابد در گوش تاریخ خواهد ماند.

امام در این پیام بسیار مهم با اشاره به سالروز حادثه کشتار حجاج ایرانی و غیر ایرانی در حرم امن الهی، مراکز وهابیت در جهان را کانون‌های فتنه و جاسوسی، اسلام اشرافیت، اسلام ابوسفیان، اسلام مُلّاهای کثیف درباری، اسلام مقدس نماهای بی شعور، اسلام ذلت و نکبت، اسلام پول و زور، اسلام فریب و سازش و اسارت، اسلام حاکمیت سرمایه و سرمایه داران به مظلومین و پابرهنه‌ها و در یک کلمه، اسلام آمریکایی می‌خوانند و می‌فرمایند:

"امروز جنگ حق و باطل، جنگ فقر و غنا، جنگ استضعاف و استکبار و جنگ پابرهنه‌ها و مرفهین بی درد شروع شده است."

امام در ادامه این پیام می‌فرمایند: "من دست و بازوی همه عزیزانی که در سراسر جهان، کوله بار مبارزه را بر دوش گرفته‌اند و عزم جهاد در راه خدا و اعتلای عزت مسلمین را نموده‌اند، می‌بوسم و سلام و درودهای خالصانه خود را به همه غنچه‌های آزادی و کمال نثار می‌کنم.

امروز خمینی آغوش و سینه خویش را برای تیرهای بلا و حوادث سخت و برابر همه توپ‌ها و موشکهای دشمنان باز کرده است و همچون همه عاشقان شهادت، برای درک شهادت روزشماری می‌کند.

ما می‌گوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم."

امام در ادامه از همه می‌خواهند که کمربندها را بسته نگه دارند؛ چراکه هیچ چیز تغییر نکرده است.

معظم له همچنین با اشاره به اینکه همه می‌دانند که ایران، آغازگر جنگ نبود و برای حفظ موجودیت اسلام، تنها از خود دفاع کرد می‌فرمایند:

"در مورد قبول قطعنامه که حقیقتا مسئله بسیار تلخ و ناگوارى براى همه و خصوصا براى من بود، این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجراى آن مى دیدم، ولى ... با توجه به نظر تمام کارشناسان سیاسى و نظامى سطح بالاى کشور که من به تعهد و دلسوزى و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم و در مقطع کنونى آن را به مصلحت انقلاب و نظام مى دانم.

و خدا مى داند که اگر نبود انگیزه‌اى که همه ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت اسلام و مسلمین قربانى شود، هرگز راضى به این عمل نمى‌بودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود؛ اما چاره چیست که همه باید به رضایت حق تعالى گردن نهیم."

امام امت در ادامه همه را به هوشیاری فرا می‌خوانند و جملاتی را بیان می‌فرمایند که احساسات همه را بر می‌انگیزد:

"من در اینجا از همه فرزندان عزیزم در جبهه‌هاى آتش و خون که از اول جنگ تا امروز به نحوى در ارتباط با جنگ تلاش و کوشش نموده‌اند، تشکر و قدردانى مى‌کنم و همه ملت ایران را به هوشیارى و صبر و مقاومت دعوت مى کنم.

در آینده ممکن است افرادى آگاهانه یا از روى ناآگاهى در میان مردم این مسئله را مطرح نمایند که ثمره خون‌ها و شهادت‌ها و ایثارها چه شد. اینها یقینا از عوالم غیب و از فلسفه شهادت بی خبرند و نمى دانند کسى که فقط براى رضاى خدا به جهاد رفته است و سر در طَبَق اخلاص و بندگى نهاده است حوادث زمان به جاودانگى و بقا و جایگاه رفیع آن لطمه اى وارد نمى‌سازد.

و ما براى درک کامل ارزش و راه شهیدانمان فاصله طولانى را باید بپیماییم و در گذر زمان و تاریخ انقلاب و آیندگان آن را جستجو نماییم.

مسلّم خون شهیدان، انقلاب و اسلام را بیمه کرده است ... .

و همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفاى آزادگان خواهد بود.

خوشا به حال آنان که با شهادت رفتند! خوشا به حال آنان که در این قافله نور جان و سر باختند! خوشا به حال آنهایى که این گوهرها را در دامن خود پروراندند!

خداوندا، این دفتر و کتاب شهادت را همچنان به روى مشتاقان باز، و ما را هم از وصول به آن محروم مکن.

خداوندا، کشور ما و ملت ما هنوز در آغاز راه مبارزه‌اند و نیازمند به مشعل شهادت، تو خود این چراغ پر فروغ را حافظ و نگهبان باش. خوشا به حال شما ملت! خوشا به حال شما زنان و مردان! خوشا به حال جانبازان و اسرا و مفقودین و خانواده‌هاى معظم شهدا و بدا به حال من که هنوز مانده‌ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده‌ام و در برابر عظمت و فداکارى این ملت بزرگ احساس شرمسارى مى کنم. و بدا به حال آنانى که در این قافله نبودند! بدا به حال آنهایى که از کنار این معرکه بزرگ جنگ و شهادت و امتحان عظیم الهى تا به حال ساکت و بى تفاوت و یا انتقاد کننده و پرخاشگر گذشتند!

آرى، دیروز روز امتحان الهى بود که گذشت و فردا امتحان دیگرى است که پیش مى آید و همه ما نیز روز محاسبه بزرگترى را در پیش رو داریم.

من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش مى کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. نگذارید پیشکسوتان شهادت و خون در پیچ و خم زندگى روزمره خود به فراموشى سپرده شوند."

ادامه پیام امام، باز هم سفارش به هوشیاری و مراقبت است:

"اکیدا به ملت عزیز ایران سفارش مى کنم که هوشیار و مراقب باشید، قبول قطعنامه از طرف جمهورى اسلامى ایران به معناى حل مسئله جنگ نیست. با اعلام این تصمیم، حربه تبلیغات جهانخواران علیه ما کُند شده است، ولى دورنماى حوادث را نمى‌توان به طور قطع و جدى پیش بینى نمود و هنوز دشمن از شرارت‌ها دست برنداشته است و چه بسا با بهانه جویی‌ها به همان شیوه‌هاى تجاوزگرانه خود ادامه دهد ... .

من باز مى گویم که قبول این مسئله براى من از زهر کشنده‌تر است، ولى راضى به رضاى خدایم و براى رضایت او این جرعه را نوشیدم."

و اما فرازهای پایانی پیام حضرت روح الله، خطاب به فرزندان انقلابی ملت و همدردی با آنان است:

"فرزندان انقلابى ام!

اى کسانى که لحظه‌اى حاضر نیستید که از غرور مقدستان دست بردارید؛ شما بدانید که لحظه لحظه عمر من در راه عشق مقدس خدمت به شما مى‌گذرد.

مى‌دانم که به شما سخت مى‌گذرد، ولى مگر به پدر پیر شما سخت نمى گذرد؟ مى دانم که شهادت شیرین تر از عسل در پیش شماست، مگر براى این خادمتان اینگونه نیست؟ ولى تحمل کنید که خدا با صابران است. بغض و کینه انقلابى تان را در سینه‌ها نگه دارید، با غضب و خشم بر دشمنانتان بنگرید و بدانید که پیروزى از آن شماست.

و تاکید مى‌کنم که گمان نکنید که من در جریان کار جنگ و مسئولان آن نیستم. مسئولین مورد اعتماد من مى‌باشند.

آنها را از این تصمیمى که گرفته‌اند شماتت نکنید که براى آنان نیز چنین پیشنهادى سخت و ناگوار بوده است."

اینگونه است که هشت سال دفاع مقدس و تاریخی ملت ایران در دفاع از آرمان و سرزمین با رهبری امام امت و حضور حماسی امت، به فرجام می‌رسد؛ اما برکات و ثمرات این دفاع مستحکم، حتی اکنون و پس از گذشت نزدیک به 30 سال از پایان جنگ، مشهود است و إن شاء الله تا ابد هم برای ایران عزیز اسلامی پایدار خواهد ماند.

انتهای پیام/ 137