قم نیوز، شاید بسیاری از ما با دیدن این عنوان فریبنده پوزخند بزنیم و با خود بیاندیشیم که شاد کردن امام عصر دیگر چه صیغه ایست؟ اما حقیقت این است که وقتی به درستی وارد مقوله شاد سازی یک شخص، که شخصی منحصر به فرد و با ویژگی‌های ممتاز بشری و انسانیست شویم خواهیم دید که چندان هم نمی‌دانیم که آنچه باید انجام دهیم چیست؟

شاید بسیاری از ما با دیدن این عنوان فریبنده پوزخند بزنیم و با خود بیاندیشیم که شاد کردن امام عصر دیگر چه صیغه ایست؟ یا از نظر ما واضح باشد که شاد کردن امام چطور محقق می‌شود؟ اما حقیقت این است که وقتی به درستی وارد مقوله شاد سازی یک شخص، که شخصی منحصر به فرد و با ویژگی‌های ممتاز بشری و انسانیست شویم خواهیم دید که چندان هم نمی‌دانیم که آنچه باید انجام دهیم چیست؟ و یا حتی اگر بدانیم که برای خوشحال وراضی نگاه داشتن این شخص منحصربفرد چه ابزاری لازم است، آنقدر آرمانی اندیشیده‌ایم که حتی نتوانسته‌ایم خودمان را قانع کنیم که برای انجام آن‌ها اقدام کنیم و افکار مشوشی به سراغمان خواهد آمد.

باور داریم که ائمه معصومین از نوری واحد و ادامه دهنده هم هستند و آنچنان که پیامبر عظیم الشان اسلام، امیرالمومنین علی علیه اسلام را قرآن ناطق خوانده‌اند، و این نور واحد تا حضرت بقیه الله استمرار یافته است، آخرین ذخیره الهی بر روی زمین، خود، قرآنی ناطق و مجری و عامل به حقیقت این کتاب خواهد بود و همانطور که در فرازی از دعای عهد می‌خوانیم:

و مجددا لما عطل من احکام کتابک (ای تجدید کننده احکام تعطیل شده کتاب (قرآن))

آن چیزی که در راستای رضایت آن امام همام خواهد بود تابعیت و اجرای صحیح قوانین خداوندیست که در قرآن کریم، اشارات بسیاری به این قوانین شده است.

۱) بازگشت
با هر سابقه‌ای و با هر گناهی باز هم به سوی خداوند باز گردیم و از توبه کنندگان باشیم و بدانیم فرصت زیادی نداریم. از جایی که در آن هستیم شروع کنیم و از خداوند بخواهیم که توبه‌مان را بپذیرد. این اولین گام برای ورود به آنچه که رضایت و شادی قلبی امام عصر را فراهم می‌کند خواهد بود آنچنان که خداوند می‌فرماید:

خدا هم توبه‌کنندگان و هم آن‌هایی که پاک هستند را دوست دارد (بقره/۲۲۲ )

پس از خداوند بخواهید شما را ببخشد و بعد توبه کنید (هود/۹۰ )

۲) امیدواری
ناامیدی از بخشش گناهان از آن دست عناصر مخرب رابطه عابد و معبودیست که بسیاری از ما به دلیل ناآگاهی از دستور صریح قرآن دچار آن می‌شویم. پس خوب است بدانیم خداوند در چندین مورد بندگان را تشویق به توبه و امیدواری به رحمت خود می‌کند.

سوال: با این همه گناه چه کنم؟ مگر می‌شود بازگشت؟
مگر نمی‌دانید خداست که توبه را از بندگانش قبول می‌کند؟! (توبه/۱۰۴ )

سوال: دیگر روی توبه ندارم. چگونه با این همه شرمساری و گناه توبه کنم؟
(ولی) خداوند عزیزو داناست، او آمرزندهٔ گناه است و پذیرندهٔ توبه (غافر/۲-۳ )
سوال: برای کدام گناهم توبه کنم؟
خداوند همه گناهان را می‌بخشد (زمر/۵۳ )
سوال: مگر می‌شود با وجود شکستن توبه باز هم مرا ببخشد؟
به جز خدا وند کیست که گناهان تو را ببخشد؟ (آل عمران/۱۳۵ )

۳) اعتماد
راهی که بعد از توبه باید پیمود اعتماد به آنچه خالق هستی انجام می‌دهد خواهد بود. سپردن خود و انچه داریم و نداریم به او.
باید به فضل و رحمت خداوند شاد باشند (یونس/۵۸ )
خداوند آن‌هایی را که توکل می‌کنند دوست دارد (آل عمران/۱۵۹ (

۴) رضایت
به معنای طاقت آوردن در مقابل صبر عظیم خداوند که بسیاری از ما آن را با سکوت و بی‌تفاوتی معبود نسبت به خودمان اشتباه می‌گیریم و در مقابل وسوسه‌ها و مشکلات احساس ضعف و تنهایی می‌کنیم. اما اینجاست که خداوند می‌فرماید:
شاید چیزی که شما دوست دارید، به صلاحتان نباشد (بقره/۲۱۶ )
پس خداوند در هر شرایطی در کنارمان خواهد بود.
خدا نسبت به همه مردم - نسبت به همه مهربان است (بقره/۱۴۳ )

۵) حقیقت‌شناسی
در هر حال و در هر مکان، به یاد خداوند و جلب رضایت او بودن کاری بسیار آسان خواهد بود. آن هم در صورتی که بدانیم رضایت او در عمل به احکام و خواسته‌های اوست تا به وسیله این اعمال این خود ما باشیم که به سرحد انسانیت و اخلاق و کمال برسیم.

بعضی از مردم خداوند را فقط با زبان عبادت می‌کنند و اگر خیری به آن‌ها برسد، امن و آرامش پیدا می‌کنند و اگر بلایی بر سرشان بیاید تا امتحان شوند، روی گردان می‌شوند. این خود آن‌ها هستند که با این روگردانی در دنیا و آخرت ضرر می‌کنند (حج/۱۱ )

۶) صبر
راضی و خشنود نگاه داشتن هر شخصی مستلزم آن است که بتوانیم خواسته‌های او را در حد توانمان انجام دهیم. در مورد جلب رضایت خداوند، وضع به همین صورت خواهد بود و عمل به دستوراتی چون عدالت محوری، انفاق، دستگیری از نیازمندان ومظلومان و صبوری در راه اطاعت دستورات خداوندی، پیامدی جز خشنودی خداوند نخواهد داشت.

کارهایی که از تو خواسته شده انجام ده و صبر کن تا خداوند خود، حکم کند (یونس/۱۰۹ )

۷) رفاقت
برگزیدن خداوند به عنوان بهترین دوست و یاور، بندگان را در حد اعلای جاودانگی و موفقیت‌های معنوی و مادی خواهد کشاند. آن چنان که دوستان حقیقی خداوند به خاطر قرابت روحی و جسمی با خداوند در جمع اولیاالله پذیرفته می‌شوند و در زمره کسانی قرار می‌گیرند که درهای حکمت ومعرفت خداوندی به رویشان گشوده می‌شود تنها به این شرط که چنین فردی بداند نزدیکی و ارتباط با خداوند بسیار آسان و دلچسب خواهد بود:

خداوند حائل است بین انسان و قلبش! (انفال/۲۴)

ما از رگ گردن به انسان نزدیکتریم (ق/۱۶)

۸) شناخت خود
تمام ظرفیت‌ها و توانایی‌هایمان را لیست می‌کنیم. و از آن‌ها برای جلب رضایت خداوند استفاده می‌کنیم. به خود و دیگران کمک می‌کنیم تا در معرض گناه و عصیان قرار نگیریم و زندگی خود و دیگران را با استفاده از ظرفیت‌هایمان بهبود می‌بخشیم.
در هر مقام و جایگاهی می‌توانیم یک عنصر مفید و نکته قابل اتکا محکمی برای خود و دیگران باشیم. برای مثال حتی شنیدن یک تن و گوش سپردن به سخنان او، زنده کردن امید در دیگران، اولین مجری و تابع قوانین بودن و نگاه مثبت به وقایع که گا‌ها تصور می‌شوند ساده و پیش پا افتاده‌اند می‌توانند از مهم‌ترین پله‌های ترقی و پیشرفت یک انسان و رسیدن به درجات عالی باشند.

۹) پیشرو بودن
در هر نقطه‌ای که ایستاده باشیم در فکر جلب رضایت دوستی باشیم که قلبا به مشیت و خواست او ایمان داریم. با شکیبایی آنچه از ما خواسته است را انجام می‌دهیم و صبورانه منتظر دیدن نتیجه می‌مانیم. وحتی اگر به ظاهر نتیجه نگرفتیم، ناامید نمی‌شویم.

عزیز داشتن خود، خدمت و احترام به پدر و مادر، محترم شمردن بندگان، پرهیز از قضاوت‌های عجولانه، انصاف، دستگیری از نیازمندان، قرض الحسنه از جمله مواردی هستند که یک انسان راستین را یاری می‌کنند تا در جهت رضایت خداوند قدم بردارد.

۱۰) کمال
انسانی که با وجود همه خطا‌ها و گناهان به سوی خداوند باز می‌گردد و به رحمت او امیدوار وبه مشیت او راضی، و از پیشگامان اجرای دستورات خداوندیست، چنین فردی‌‌ همان کسی خواهد بود که مورد پسند امام مهربانی‌ها خواهد بود. رضایت و خشنودی قلب حضرت ولی عصر جز با بندگی صحیح خداوند بدست نخواهد آمد چرا که او، خود دوست و بنده‌ای مطیع برای خداوند بوده و خواهد بود و کسانی که در راه جلب رضایت خداوند تلاش می‌کنند در زمره کسانی هستند که قلب نازنین امام عضر از آن‌ها خشنود خواهد بود.

آنان که نیکی می‌کنند و خود را شناخته‌اند و با بندگی و اطاعت و خدمت به خلق، در زمره دوستان واقعی آن حضرت قرار می‌گیرند.

انتهای پیام/ 130