قم نگار: اکثر خبرنگاران قمی دغدغه‌های کوچکی دارند، آن‌ها به پازل رسانه ای کشور یا جهان در ابعاد عظیم نمی‌اندیشند و نگاهی به اثر اخبار خود ندارند. این مسئله سبب می‌شود تا اخبار را بدون دقت و بی توجه به بازخورد و سیر بعدی آن‌ها، منتشر کنند. از سوی دیگر خبرنگاران قمی در طراز ام القرای جهان تشیع، عمل نمی‌کنند.
به گزارش قم نگار، اگر چه در تقویم ایران تنها روز ۱۷ مرداد به خبرنگاران اختصاص داده شده است اما تکریم و معرفی خبرنگاران مختص این روز نیست و باید در تمام سال ادامه پیدا کند تا مردم از خادمان رسانه‌ای خود بیش از پیش اطلاع پیدا کنند و با ایشان آشنا شوند. به همین علت، به سراغ سید علی پور طباطبایی از خبرنگاران و مدیران مسئول رسانه‌های استان قم رفتیم تا ضمن معرفی وی به خوانندگان قم نا ، با دغدغه‌ها و اهداف وی از اشتغال به شغل سخت و خطرناک خبرنگاری آشنا شویم که متن این گفتگو در ادامه می آید.
در ابتدا خودتان را معرفی کنید و از سوابق خبری خود برای خوانندگان قم نا بگویید
به نام خدا، سید علی پورطباطبایی هستم، متولد اردیبهشت ۱۳۶۰، دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته حقوق بشر. درباره سوابق خبری، از سال ۱۳۷۶ روزنامه نگاری تجربی را در دبیرستان فرهنگ، ویژه ادبیات و علوم انسانی آغاز کردم و بعد با «خانه روزنامه نگاران جوان» که توسط حجت الاسلام و المسلمین زائری مدیریت می‌شد، آشنا شدم که این آشنایی و کار تجربی به کار در نشریات دانشجویی کشید. اما از نظر حرفه‌ای، کار خبری را در سال ۱۳۸۰ و در خبرگزاری ایسنا، دفتر قم آغاز کردم و از همان ابتدا اخبار سیاسی را پوشش می‌دادم و اولین عنوان حرفه‌ای‌ام، دبیر سرویس سیاسی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در قم بود.
پس از ورود به کار حرفه‌ای، با چند رسانه مختلف همکاری کردم و در سال ۱۳۸۴، پایگاه خبری آینده روشن، ویژه اخبار مهدویت را تأسیس کردم. ایجاد و مدیریت نشریه الکترونیک و نسخه چاپی نشریه ساعت صفر، عضویت در چندین تحریریه مجلات ماهانه، بنیان گذاری پایگاه خبری قم نیوز، همکاری با روزنامه‌های سراسری و خبرگزاری‌ها از جمله فعالیت‌های من از سال ۸۴ تا امروز بوده است و اکنون به عنوان سرپرست خبرگزاری تسنیم در قم و مدیر یک پایگاه خبری انگلیسی زبان به نام The Iran Project فعالیت می‌کنم.
بهترین سوژه خبری که تاکنون پوشش داده‌اید، کدام بوده است؟
من به ضرورت کاری با رسانه‌های مختلف، سوژه‌های زیادی را پوشش داده‌ام که هر کدام شیرینی خود را داشته‌اند. سال ۸۲ در نشریه دانشجویی ای که منتشر می‌کردیم و در دانشگاه‌های قم پخش می‌شد، خبر از ممنوعیت حضور دانشجویان دختر در دانشگاه قم دادم که هم با این خبر، رتبه نخست خبر در جشنواره منطقه مرکزی نشریات دانشجویی را از آن خود کردم و هم پس از انتشار گسترده خبر، این تصمیم نادرست مدیریت وقت دانشگاه قم لغو شد که برای من ارزش زیادی داشت.
در زمینه اخبار پوششی، بهترین خبر برای من، پوشش ۹ روزه سفر رهبر معظم انقلاب اسلامی به کرمانشاه بود که لحظات شیرینی را برای من به دنبال داشت. تلخ‌ترین خاطره من هم به پوشش خبری اخبار زلزله ورزقان بر می‌گردد که در یک روستا با چندین کشته روبرو شدیم و قبرهای تازه و مردمی که کنار آن‌ها ناله می‌کردند.
در زمینه مصاحبه با شخصیت‌های کشوری هم سال ۹۲ یک مصاحبه تفصیلی اختصاصی با رئیس محترم مجلس شورای اسلامی، آقای دکتر لاریجانی داشتم که در یک نشریه کشوری منتشر شد و برای من اهمیت خاصی دارد. البته مصاحبه‌های اختصاصی و تفصیلی ای با سردار احمدی مقدم، فرمانده قبلی نیروی انتظامی، سردار فیروزآبادی، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح و سردار رادان، جانشین وقت فرمانده نیروی انتظامی داشتم که این آخری دو سال قبل بود و بعد از انتشار، در ده‌ها روزنامه کشوری و پایگاه خبری بازنشر شد و به قول سردار رادان، ایشان را از بار مسئولیت راحت کرد.
مهم‌ترین سوژه ای که از دست داده‌اید چه بوده است؟
اجلاس جنبش عدم تعهد در تهران و مذاکرات هسته ای اخیر، دو سوژه ای بوده است که به سبب اقامت در قم و عدم پی گیری مناسب، موفق به حضور در تیم پوشش دهنده آن‌ها نشدم و به قولی، حسرت پوشش این سوژه‌ها به دل من ماند. البته دوستان خبرنگارم این دو سوژه را بسیار خوب پوشش دادند و احتمالاً من به خوبی ایشان موفق به این کار نمی‌شدم.
مهم‌ترین رسالت یک خبرنگار فعال در قم چیست؟
رسالت خبرنگار در قم جدای از رسالت یک خبرنگار ایرانی نیست و باید بگوییم رسالت یک خبرنگار در جمهوری اسلامی ایران چیست. خبرنگاری که در ایران اسلامی نفس می‌کشد، باید خبرنگاری در تراز جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی باشد. این خبرنگار باید بلند بیاندیشد و از کوته فکری و پرداختن به مسائل روزمره خودداری کند. خبرنگاران چشمان بیدار جامعه هستند و خبرنگار تراز انقلاب اسلامی نیز باید چنین باشد و برای تحقق عدالت اجتماعی و اهداف انقلاب اسلامی در هر جایی که هست تلاش کند.
بر این اساس، خبرنگاری که در قم است، باید خبرنگاری در تراز جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی و با دغدغه‌هایی در تراز انقلاب اسلامی باشد. این خبرنگار نباید آلت دست دولت‌ها و سازمان‌ها و ادارات و یا اسیر هوای نفس خود باشد، بلکه باید به مانند خنجری آخته، لایه‌های ظاهری خبر را بشکافد و به دل رویدادها بزند و آن چه را که از مردم مخفی شده است، آشکار کند. چنین خبرنگاری، قسم برادری با هیچ کسی نخورده است و اگر چه با مسئولان و مدیران ادارات و سازمان‌ها نشست و برخاست می‌کند، اما اگر اندکی پایشان را کج گذاشتند، باید با شمشیر قلم آن‌ها را به راه راست بگرداند.
به کرات در دوران ۱۴ ساله خبرنگاری حرفه ای من پیش آمده است که مصلحت‌های نادرست را برای پوشش صحیح اخبار زیر پا گذاشته‌ام که نمونه اخیر آن، نامه یکی از سازمان‌های قم برای محدویت فعالیت عکاسان بود که برخی از همکاران ما لباس عافیت پوشیدند و از ترس عدم همکاری این سازمان یا آن سازمان در آینده نزدیک، از انعکاس مشکلات مردم یا حتی مشکلات صنف خودشان چشم پوشی کرده‌اند اما برای من چنین چیزی مفهوم ندارد مگر این که مصلحتی واقعی و برای حفظ انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی در کار باشد.
تا الان خبر یا گزارشی بوده است که از انتشار آن افسوس خورده باشید؟
خبر به آن معنا نه ولی سال ۹۰ در وبلاگم مطلبی درباره آزمایش احتمالی هسته ای ایران نوشتم که روزنامه انگلیسی گاردین آن را ترجمه کرد و به عنوان مطلبی واقعی منتشر کرد که سبب واکنش‌های بین المللی شد و اگر چه در نهایت با مصاحبه با گاردین و انتشار مطلب بعدی، حل شد اما به سبب هجمه رسانه ای علیه جمهوری اسلامی، بارها آرزو کرده‌ام که ای کاش آن مطلب را ننوشته بودم.
مهم‌ترین عاملی که خبرنگاران قمی را از انجام رسالتشان باز می‌دارد، از نظر شما چیست؟
اکثر خبرنگاران قمی دغدغه‌های کوچکی دارند. آن‌ها به پازل رسانه ای کشور یا جهان در ابعاد عظیم نمی‌اندیشند و نگاهی به اثر اخبار خود ندارند. این مسئله سبب می‌شود تا اخبار را بدون دقت و بی توجه به بازخورد و سیر بعدی آن‌ها، منتشر کنند. از سوی دیگر خبرنگاران قمی در طراز ام القرای جهان تشیع، عمل نمی‌کنند.
گاهی اوقات انسان از سطحی بودن برخی اخبار منتشر شده در رسانه‌های قم به شدت ناراحت می‌شود. اخباری که مطلقاً ارزشی ندارند. خبرنگاران قمی جز اندکی، تا به حال رنگ دادگاه را ندیده‌اند و این به سبب خنثی بودن خبرهایشان است. معنی ندارد که یک رسانه سیاسی و با جهت گیری مشخص، همه را راضی کند و همه از آن تعریف کنند، پس تولی و تبری در کار رسانه ای به کجا رفته است؟ البته در بین خبرنگاران قمی، افراد حرفه ای و با تجربه ای نیز هستند اما در چنبره اخبار و سازمان‌ها و کوته فکری‌ها گرفتار شده‌اند و چاره ای جز همراهی ندارند.
اگر نکته ای درباره فعالیت صنفی خبرنگاران قمی دارید، بفرمایید.
خبرنگاران قمی از نظر صنفی، متشتت و پراکنده‌اند. نهادی به نام انجمن صنفی وجود دارد که فعالیت آن از نظر قانونی با شبهه روبروست و در دولت قبل، برخی مسئولان آن قربان صدقه دولت دهم می‌رفتند و در دولت یازدهم، فریاد تدبیر و امیدشان، گوش را کر کرده است اما جز بیانیه و نامه، کاری نمی‌کنند و دایره اشان را بسته‌اند تا احتمالاً مدیریت انجمن از دست معدودی خارج نشود.
خانه مطبوعات هم زمانی قربانی بازی‌های سیاسی مدیرکل وقت ارشاد شد و از آن موقع، نیمی از خبرنگاران قمی با آن قهر کرده‌اند و نیمی دیگر هم فعالیت درستی در آن نمی‌کنند که این نشان از مظلومیت کار خبری در قم دارد.
از سوی دیگر وقتی روز خبرنگار می‌شود، ناگهان از در و دیوار بیش از ۲۰۰ نفر خبرنگار می‌ریزد در حالی که مشخص نیست این ۲۰۰ نفر در روزهای نفس گیر پوشش اخبار سفرهای متعدد مقامات کشوری و پوشش اخبار مراجع تقلید و دیگر اخبار سنگین و نفس گیر کجا هستند؟
به نظر می‌رسد خبرنگاران در قم باید یک پالایش اساسی شوند و بر مبنای معیارهای حرفه ای، خبرنگار از خبرنویس، کپی کارهای خبری و کادر اداری نشریات تفکیک شود که اگر چنین شود، امید بهبود در جامعه خبری قم می‌رود. البته اداره کل ارشاد نقش مهمی در این زمینه دارد که زمانی معاونت مطبوعاتی وقت آن، خود بزرگ‌ترین مشکل از نظر من بود اما بعد دیدم که نه، خانه از پای بست ویران است!
سپاس از شما که وقت خود را به ما دادید.
انتهای پیام/۱۳۲
