استاد جامعة الزهرا (س)گفت: امام موسی بن جعفر (ع) به قدری در انظار مردم مقامی والا و ارجمند داشته که او را شایسته مقام خلافت و امامت ظاهری نیز می‌دانستند و همین امر موجب تشویش و اضطراب دستگاه خلافت گردید.

به گزارش قم نیوز رقیه درویشی استاد جامعة الزهرا(س) در خصوص شخصیت امام هفتم گفت: حضرت امام موسی کاظم(ع) عابدترین، زاهدترین، فقیه‌ترین، سخی‌ترین و کریم‌ترین مردم زمان خود بود. هر گاه دو سوم از شب می‌گذشت نمازهای نافله را به جا می آورد و تا سپیده صبح نماز می‌خواند . هنگامی که وقت نماز صبح فرا می‌رسید بعد از نماز شروع به دعا می‌کرد و از ترس خدا آن چنان گریه می‌کرد که تمام محاسن شریفش به اشک آمیخته می‌شد.

استاد جامعة الزهرا(س) تصریح کرد : امام هفتم هر گاه قرآن می‌خواند مردم پیرامونش جمع می‌شدند و از صدای خوش او لذّت می‌بردند و به خاطر تسلّط بر نفس و فروبردن خشم، به کاظم مشهور گردید.

وی با اشاره به تاثیرگذاری امام هفتم بر کسی‌که دشنام به امیرالمومنین(ع) می‌داد افزود : مردی از تبار عمر بن خطاب در مدینه بود که امام موسی بن جعفرعلیه السلام را می‌آزرد و علی(ع) را دشنام می‌داد. برخی از اطرافیان به حضرت گفتند: اجازه دهید تا او را بکشیم، ولی حضرت به شدّت از این کار نهی کرد و آنان را شدیداً سرزنش فرمود. روزی سراغ آن مرد را گرفت، گفتند: در اطراف مدینه، به کار زراعت مشغول است. حضرت سوار بر مرکب خود وارد مزرعه وی شد.

آن مرد فریاد برآورد: زراعت ما را خراب مکن، ولی امام به حرکت خود در مزرعه ادامه داد وقتی به او رسید، پیاده شد و نزد وی نشست و با او به شوخی پرداخت، آن‌گاه به او فرمود: چقدر در زراعت خود از این بابت زیان دیدی؟ گفت: ۱۰۰ دینار. امام فرمود: حال انتظار داری چه مبلغ از آن عایدت شود؟ گفت: من از غیب خبر ندارم.

امام به او فرمود: پرسیدم انتظار داری چه مبلغ از آن عایدت شود؟ گفت: انتظار دارم ۲۰۰ دینار عایدم شود. امام به او ۳۰۰ دینار داد و فرمود: زراعت تو هم سر جایش هست. آن مرد برخاست و سر حضرت را بوسید و رفت. امام به مسجد رفت و در آنجا آن مرد را دید که نشسته است. وقتی آن حضرت را دید، گفت: خداوند می‌داند که رسالتش را در کجا قرار دهد. یارانش گرد آمدند و به او گفتند: داستان از چه قرار است، تو که تا حال خلاف این را میگفتی. او نیز به دشنام آن‌ها و به دعا برای امام موسی کاظم(ع) پرداخت. امام نیز به اطرافیان خود که قصد کشتن او را داشتند، فرمود: آیا کاری که شما می‌خواستید بکنید بهتر بود یا کاری که من با این مبلغ کردم؟

درویشی تاکید کرد : روایات بسیاری  به اخلاق والا، سخاوت و شکیبایی آن حضرت بر سختی‌ها و چشم‌پوشی ایشان از مال دنیا اشاره می‌کند همه این‌ها نشانگر کمال انسانی و نهایت عفو و گذشت آن حضرت است.

وی درباره برخورد برخی حاکمان سیاسی معاصر با امام هفتم گفت : مهدی خلیفه عباسی امام را در بغداد بازداشت کرد اما بر اثر خوابی که دید و نیز تحت تأثیر شخصیت امام، از او عذرخواهی کرد و به مدینه بازگرداند. گویند که مهدی از امام تعهد گرفت که بر او و فرزندانش قیام نکند این روایت نشان می‌دهد که امام کاظم(ع) قیام را در آن زمان صلاح و شایسته نم‌دانسته است و با آن‌که از جهت کثرت عبادت و زهد به "العبد الصالح" معروف بوده است به قدری در انظار مردم مقامی والا و ارجمند داشته که او را شایسته مقام خلافت و امامت ظاهری نیز می‌دانستند و همین امر موجب تشویش و اضطراب دستگاه خلافت گردیده و مهدی به حبس او فرمان داده است.

این کارشناس دینی به بازگرداندن فدک به امام موسی‌بن‌جعفر(ع) توسط هارون الرشید گفت : زمخشری در ربیع الابرار آورده است که هارون فرزند مهدی در یکی از ملاقات‌ها به امام پیشنهاد نمود فدک را تحویل بگیرد و حضرت نپذیرفت. وقتی اصرار زیاد کرد فرمود می‌پذیرم به شرط آن که تمام آن ملک را با حدودی که تعیین می‌کنم به من واگذاری، هارون گفت حدود آن چیست؟ امام فرمود یک حد آن به عدن است حد دیگرش به سمرقند و حد سومش به افریقیه (آفریقا) و حد
چهارمش کناره دریای خزر است. هارون از شنیدن این سخن سخت برآشفت و گفت: پس برای ما چه چیز باقی می‌ماند؟ امام فرمود: می‌دانستم اگر حدود فدک را تعیین کنم آن را به ما مسترد نخواهی کرد. یعنی خلافت و اداره سراسر کشور اسلام حق من است. از آن روز هارون کمر به قتل موسی‌بن‌جعفر (ع) بست.

استادحوزه علمیه به نحوه شهادت امام کاظم (ع) اشاره کرد و افزود :  امام موسی‌بن‌جعفر (ع) در زندان، شکنجه‌ها و رنجهای فراوان را تحمّل کرد، دست و پای مبارکش را به زنجیر می‌بستند و آزارهای کشنده بر او روا می‌داشتند. سرانجام زهری کشنده به او خوراندند و مظلومانه آن حضرت را به شهادت رساندند.

انتهای پیام/ 106