قم نیوز: دبیر شعر آئینی کشور گفت: آن چه شعر فارسی را به عظمت رسانده است محتوایی است که وامدار منابعی چون،قرآن، نهج البلاغه و نهج الفصاحه هستیم و اگر این منابع را از شعر فارسی بگیریم دیگر چیزی باقی نمی ماند.

به گزارش قم نیوز، محمدعلی مجاهدی دبیر شعر آئینی کشور شب گذشته در نخستین جشنواره شعر پیامبر مهربانی در سالن همایش بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسرا، با اشاره به گستردگی دامنه شعر آئینی در زبان فارسی، اظهار کرد: اگر مقوله های نیایشی، توحیدی، اخلاقی، پندی، حماسی، حکمی، عرفانی و اجتماعی اجازه ورود در عرصه شعر آئینی را داشته باشند - که دارند - و اگر این عناوین از جهات بسیاری ملهم از معارف اسلامی و آموزه های دینی باشد - که هست - کدام نقطه از گستره شعر فارسی را می توان نشان داد که درسیطره این مفاهیم ارزشی قرار نگیرد؟
 
دبیر شعر آئینی کشورافزود: اگر مفاهیم کلیدی مطرح در شعر آیینی را - به معنای تعمیمی و نه اصلاحی آن - از شعر فارسی بگیریم; جز آثار معدودی صرفا عاطفی و عاشقانه و تغزل آمیز چه مطلب قابل ارایه ای باقی می ماند؟ ! و اگر این مفاهیم بلند و ارزشی موجود در شعر فارسی را برگرفته و متاثر از تعالیم اسلامی ندانیم; کدام ماخذ معتبری را در اختیار داریم تا در مقام اثبات مدعای خود به آن استناد کنیم.
 
وی با بیان محتوای اشعار زبان فارسی، عنوان کرد: آن چه شعر فارسی را این درجه از عظمت رسانده است محتوایی است که وامدار منابعی چون،قرآن، نهج البلاغه و نهج الفصاحه هستیم و اگر این منابع را از شعر فارسی بگیریم دیگر چیزی باقی نمی ماند.
 
مجاهدی با اشاره به انواع شعر آئینی، گفت: شعر توحیدی که حاوی مقوله های ماورایی و آسمانی است که شامل حکمت و بینش است یک شاخه از شعر آئینی است و شاخه بعد شعر رهایی است که در دو شاخه فردی و جمعی و شعر ولایی دسته بندی می شود.
 
دبیر شعر آئینی کشور با تاکید به آیات قرآن درباره شعر و شعرا، عنوان گفت: در قرآن برای این که در زمان جاهلیت اشعار بی محتوا بوده است و الفاظ به کاربرده ناشایست بوده است، تاکید شده که از شعرا پیروی نکنید چون گمراه می شوید.
 
وی با اشاره به توجه پیامبر اکرم(ص) به شعر، خاطرنشان کرد: چون پیامبر نباید شعر می سرود پیامبر شعری نمی سرودند البته چندین شعر به آن حضرت نسبت داده شده است که در ادبیات کهن عرب چون آن شعر کوتاه است پس آن را به عنوان شعر نمی پذیرفتند و پیامبر(ص)نیز اگر شعری می خواند در ابیاتش تغییراتی ایجاد می کرد که جنبه اندرز پیدا کند.
 
مجاهدی با تاکید به تقسیم بندی شعر در ادبیات کهن، خاطرنشان کرد: در آن زمان ادبیات شعری سه دسته بوده است، شعر حذفی که اشعار بی محتوا بوده اند، شعر تنزیهی و شعر تشویقی که پیامبر به شعر تشویقی اهمیت زیادی می دادند تا جایی که وقتی شاعری دین را به شمشیر هندی تعبیر کرد پیامبر(ص) با تشویق آن شاعر به او امر کردند که به جای واژه هند از اسلام استفاده کنند.
 
انتهای پیام/ 125