قم نیوز:آیت الله علی‌دوست گفت: اگرچه نقش مکتب سامراء در روش‌شناسی فقه و اصول شیخ عبدالکریم حائری یزدی غلیظ‌تر است، اما در کل می‌توان گفت روش‌شناسی فقاهت ایشان منحصر به فرد بود.

به گزارش قم نیوز، آیت الله علیدوست که در مراسم نکوداشت آیت الله العظمی شیخ عبدالکریم حائری یزدی سخن می‌گفت، اظهار کرد: فایده روش‌شناسی فقهی این است که با آگاهی از روش‌شناسی فقهی یک شخصیت، می‌توان مدیریت وی را بر بحث‌ها مشخص کرد و نقدهای وی به دو دسته مبنایی و بنایی تقسیم می‌شود.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تصریح کرد: فراموش نمی‌کنم که در سال‌های ۶۵ یا ۶۶ به حاشیه‌ای از محقق ایروانی برخوردم و در آنجا به این فکر افتادم زیرا محروم شیخ مسئله را نقل می‌کند و سپس با یک لکن الانصاف، نظر مخالف را تقویت می‌کند و مرحوم ایروانی در حاشیه بر مکاسب، نارضایتی خود را از این مسئله نقل می‌کند.

آیت الله علیدوست خاطرنشان کرد: در متد و روش استدلال شیخ، انصاف جای دارد و اگر کسی روش یک شخصیت فقهی را به دست آورده باشد، می‌تواند در حوزه‌های سکوت دقیقا یا به طور تخمینی نظر وی را به دست آورد.

استاد حوزه علمیه تصریح کرد: در روش‌شناسی مکتب‌های جغرافیایی جا افتاده است و به عنوان مثال مکتب بغداد، مکتب قم و مکتب نجف مطرح است و در نوشته‌های دوران معاصر دیده می‌شود که وقتی قم را با نجف مقایسه می‌کنند گفته می‌شود که مدرسه نجف قاعده گراست ولی مکتب قم متن گراست.

وی افزود: در مکتب قم به علوم پیرامون استنباط توجه بیشتری می‌شود و فکر‌ها، گاهی اوقات سیستمی است و یک مستنبط از مطالعات خاص و خرد، به دنبال استنباط یک سیستم است در حالی که در حوزه مبارکه نجف، مطالعات اتمی و به تعبیر امرزی جدا جداست.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با اشاره به مکتب سامرا، گفت: گاهی گفته می‌شود که در مکتب سامرا، لعل حاکم است ولی در مکتب قم و نجف انما حاکم است و از این دست فرق‌ها گفته می‌شود اما من به شخصه این روش را مناسب نمی‌دانم زیرا شخصیت‌هایی در مکتب‌های جغرافیایی هستند که با روش مکتب محل خود، یکسان عمل نمی‌کنند.

آیت الله علیدوست تصریح کرد: شیخ انصاری وقتی می‌خواهد برای نگهداری مجسمه بحث کند، ۹ وجه را از روایت نقل می‌کند و یک دفعه از جهت مقابل، مسائلی را ذکر می‌کند که سند نیست اما به مانند یک زنجیره آن‌ها را می‌چیند و از آن استنباط می‌کند که این روش صناعتی نجف نیست.

استاد حوزه علمیه افزود: روش‌شناسی مضاف به یک حوزه به دلیل نقض‌های متعدد، کاملا صحیح نیست و کم سود و کم اثر است اما اگر جای مضاف الیه را عوض کنیم و اشخاص را روش‌شناسی کنیم، کاری به بسیار سودمند است و به عنوان مثال روش‌شناسی فقاهت شیخ انصاری یا روش‌شناسی فقه و اصول شیخ انصاری بسیار مفید است.

وی تصریح کرد: از این رو روش‌شناسی فقه شیخ عبدالکریم حائری یزدی اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند زیرا روش‌شناسی استنباط شخصیت‌ها بسیار مناسب است و برای مشخص شدن روش‌شناسی فقه و اصول ایشان، باید نگاهی به سیر علمی ایشان داشت.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: شیخ عبدالکریم حائری تا سال ۱۳۱۲ در سامراء زیست علمی دارد که ۱۳ سال از عمر ایشان را در بر می‌گیرد و پس از خواندن سطح، ۱۰ سال از محضر مرحوم فشارکی استفاده می‌کند و البته ندیده‌ام که شاگردی مستقیم مرحوم میرزای شیرازی را کرده باشد و سپس به نجف می‌آید و ۳ سال در نجف زیست می‌کند و از محضر مرحوم آیت الله فشارکی و مرحوم آخوند خراسانی استفاده می‌کند.

آیت الله علیدوست افزود: ایشان تا ۱۳۱۶ در نجف زندگی می‌کند و سپس برای ۱۶ سال به کربلا می‌رود و سپس به ایران می‌آید و وارد اراک می‌شود و سپس در سال ۱۳۴۰ قمری وارد قم می‌شود و دیگر در این مدت از کسی استفاده علمی نمی‌کند و در ‌‌نهایت در سال ۱۳۵۵ رحلت می‌کند.

وی تصریح کرد: با نگاهی به سیر علمی ایشان متوجه می‌شویم که ایشان از حلقه خاصی استفاده نکرده است البته در متدولوژی فقاهت ایشان آثاری از سامراء دیده می‌شود و از این رو می‌توان ایشان به مکتب خاصی تعلق ندارد و تنها می‌توان گفت تاثیر روش سامراء بر فکر ایشان غلیظ‌تر است.

انتهای پیام/126