به گزارش قم نیوز، در این مراسم حجت­ الاسلام سیدمصطفی موسوی اصفهانی، از استادان حوزه با استناد به آیاتی از قرآن، به تبیین برخی از شرایط تبلیغ و مبلغان پرداخت و اظهار داشت: تبلیغ دین، تنها شایسته انبیای الهی و پیروان حقیقی ایشان است و در قرآن نیز اشاره شده است که پیامبران الهی و مبلغان دین در راه تبلیغ، تنها از خداوند می‌‌ترسند و به همین دلیل، حساب آنها نیز تنها به عهده خداوند است.

وی درباره مفهوم تبلیغ افزود: تبلیغ و ابلاغ، به معنای رساندن و بیان احکام به انسان‌هاست و از نظر قرآن، ضروری، واجب و از بارزترین مصادیق امر به معروف و نهی از منکر به شمار می‌رود.

استاد حوزه علمیه، با اشاره به جهان‌شمولی اسلام، تبلیغ دین را از مهم‌ترین وظایف علما و بر عهده همه دانشمندان و مؤمنان برشمرد و تصریح کرد: خداوند این وظیفه را به عهده بهترین بندگان خود، انبیا و اولیای الهی، قرار داده است و امروز این وظیفه سنگین بر دوش ما قرار گرفته است.

وی افزود: به ویژه در زمان ما که دشمنان اسلام، با ایجاد شبهه و اشکالات گوناگون، قصد تضعیف اسلام ناب محمدی(ص) را دارند و ما باید آماده شویم و دین را به همه مردم دنیا برسانیم.

وی با استناد به حدیثی از پیامبر اسلام(ص) خطاب به امیرمؤمنان(ع)، تبلیغ دین و هدایت یک نفر را برتر و بهتر از برخورداری انسان از تمام هستی عنوان کرد و در ادامه، به برخی از شرایط تبلیغ از نگاه آیات و روایات، اشاره نمود و ابراز داشت: نخستین شرط تبلیغ، قصد قربت است که در قرآن و روایات و همچنین در سخن علمای بزرگ بر آن تأکید شده است. توجه به خدا و قصد الهی سبب می‌شود موعظه در دل­ها اثر کند و زمینۀ هدایت انسان­ها آماده شود.

استاد حوزه علمیه افزود: در تبلیغ نباید جنبه‌های مادی یا به رخ کشیدن علم و... وجود داشته باشد و این نیت تنها در پرتو ارتباط با خدا در دل و جان مبلغ پدید می­آید. تنها سخن گفتن کافی نیست؛ اخلاص و قصد قربت، کلام را نافذ و در دل­ها مؤثر می‌کند.

وی مخاطب‌شناسی و تشریح درست وظایف را در سایه صبر و استقامت در برابر سختی­ها و برخی از برخوردها و نیز آمادگی برای ارشاد به روش ائمه ­اطهار(علیهم‌السلام) را در شرایط گوناگون توصیه کرد.

وی اظهار داشت: هر جا برای تبلیغ می­رویم، افراد گوناگون با اخلاق و اعتقادات مختلف وجود دارند. گاهی، برخی رفتار نامناسبی از خود نشان می‌دهند؛ در این شرایط، باید به توصیه­ های قرآن عمل کنیم که صبر و خودداری در برابر جاهلان و دیگری، فاصله گرفتن و دوری گزیدن از آنان با حفظ شایستگی و مقام روحانیت است.

انتهای پیام/۱۱۰