قم نیوز: شهر مقدس قم درسالروز شهادت ثامن الحجج حضرت علی بن موسی الرضا (ع) سراسر حزن و اندوه شده است.

به گزارش قم نیوز، شیفتگان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) ، امروز با دلی خونین و بغضی در گلو، در سوگ شهادت حضرت امام رضا(ع) مجالس سوگواری برپا کرده و اشک ماتم می ریزند.
 
امروز نوای یا علی بن موسی الرضا(ع) در جای جای استان قم به گوش می رسد و عاشقان و شیفتگان خاندان عصمت و طهارت در سوگ امام غریب بر سرو سینه می زنند.
 
حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه(س) نیز یکپارچه سیاهپوش و برنامه های مختلف عزاداری در این مکان مقدس برپا شده است.
 
زائران کریمه اهل بیت(س) که از نقاط مختلف کشور به قم آمده اند نیز با چشمانی اشکبار و دلی شکسته درکنار مرقد مطهر حضرت فاطمه معصومه(س) خواهر امام رضا(ع) ، سوگنامه می خوانند و عزاداری می کنند.
 
ام القرای جهان اسلام امروز شاهد عاشقانه ترین عزاداریها از سوی زائران و مجاوران حضرت فاطمه معصومه (س) است که همگام با ملکوتیان بر سرو سینه می زنند و اشک ماتم می ریزند.
 
مسلمانان خارجی درقم نیز با برپایی های آیین های عزاداری سنتی در حرم مطهر ، عشق و علاقه خود را به حضرت امام رضا (ع) نشان دادند.
 
دربیوت آیات عظام تقلید و دفتر مقام معظم رهبری درقم نیز به همین مناسبت ، مجالس سوگواری برپا شده و سخنرانان گوشه هایی از زندگانی گهربار آن امام همام را بیان کردند.
 
امام علی بن موسی الرضا(ع) در یازدهم ذی القعده 148 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود، پدر بزرگوار ایشان امام موسی کاظم(ع) پیشوای هفتم شیعیان و مادر ارجمندشان نجمه خاتون است.
 
نام مبارک امام(ع) «علی» و مشهورترین لقب ایشان «رضا» و «عالم آل محمد» به شمار می رود. ابوالحسن، ابوالحسن ثانی و ابوعلی کنیه ایشان و صابر، زکی، ولی، فاضل، وفی، صدیق، رضی، سراج الله، نورالهدی، قرة عین المؤمنین، مکیده الملحدین، کفوالملک، کافی الخلق، رب السریر و رئاب التدبیر از دیگر لقب های امام رضا(ع) محسوب می شوند.
 
ابوالحسن در دوره کودکی از اندوخته های دانش پدر بزرگوارش بهره مند شد و سال ها در جوار هفتمین پیشوای شیعیان به هدایت مردم، تبیین معارف دینی و سیره نبوی پرداخت تا آن هنگام امام موسی کاظم(ع) به شهادت رسید و امام رضا(ع) ماموریت الهی و رسالت سنگین امامت را در 35 سالگی بر عهده گرفت.
 
عالم آل محمد(ص) در دوره یی زندگی می کرد که حکومت بنی عباس با ظلم و ستم بر مردم و علویان حکم می راند و از آنجایی که مخالف ائمه معصومین بود، به آزار و اذیت آنان می پرداخت. امام رضا(ع) درمدت 20 سال رسالت الهی خویش برای هدایت مردم و دفاع از حقانیت اسلام، شاهد خلافت هارون الرشید، امین و مامون عباسی بود.
 
هارون الرشید از همان ابتدا توطئه ی قتل امام(ع) را در سر می پروراند اما با مرگش و بر تخت نشستن امین فرزند وی، نقشه های او اجرا نشد. دیری نپایید که مامون برای رسیدن به خلافت، برادرش امین را به قتل رساند و در کنار وزیر با تدبیر خویش، فضل بن سهل شرایط حکمرانی بر کشور را فراهم کرد و بر تخت خلافت تکیه زد.
 
هنگامی که مامون به خلافت رسید، آشفتگی همه کشور را فرا گرفته بود و پایه های حکومت وی متزلزل شده بود، شورش های بسیار در خراسان علیه خلافت مامون، قیام علویان و نفوذ قدرت معنوی امام رضا(ع) در میان مردم سبب شد تا مامون احساس ترس کند. در چنین شرایطی مامون برای از میان بردن شورش ها و آرام کردن مردم، توطئه یی را طراحی کرد.
 
وی برای مستحکم کردن پایه های خلافت خویش خواهان واگذاری خلافت به امام رضا(ع) شد و در کنار آن از جایگاه امام(ع) برای آرام کردن علویان استفاده کرد.
 
مامون در نخستین اقدام با مشورت فضل بن سهل، امام رضا(ع) را به خراسان دعوت کرد. در ابتدا ضامن آهو دعوت مامون را نپذیرفت اما با اصرار پی در پی وی که همراه با تهدید بود، ایشان را مجبور کرد تا به دعوت مامون جواب مثبت بدهد.
 
پس از آن، امام رضا(ع) به مرو مرکز خلافت آن روز بنی امیه رفت و در آنجا با استقبال پرشور مردم به مجلس مامون که همه بزرگان و سران حکومت در آن جمع شده بودند، وارد شد و چون ساعتی گذشت مامون پیشنهاد خود را مطرح کرد و گفت: «...ای فرزند رسول خدا من به فضیلت، علم، زهد، پارسایی و خداپرستی شما پی بردم و دیدم تو از من به خلافت سزاوارتر هستی، اراده کردم که از خلافت کناره گیری کنم و آن را به شما تفویض کنم.»
 
امام رضا(ع) به مدت دو ماه از پذیرفتن این پیشنهاد خودداری کرد، اما با اصرار مامون، این مقام را پذیرفت و خلیفه بنی عباس، در رمضان 201 هجری قمری ولایتعهدی امام(ع) را به صورت رسمی در همه سرزمین های اسلامی اعلام و به نام آن حضرت سکه ضرب کرد.
 
پس از مدتی با افزایش محبوبیت امام رضا(ع) نزد مردم، مامون که پایه های خلافت خویش را در خطر می دید، تنها راه چاره را در این امر دانست تا چهره ایشان را نزد مردم و بزرگان آن روز مخدوش سازد، بنابراین جلسه های مناظره ای را میان امام رضا(ع) و دانشمندان علوم مختلف از سراسر جهان تشکیل داد، اما با علم و تدبیر هشتمین پیشوای شیعیان این جلسه ها با پیروزی ایشان بر دانشمندان آن روزگار پایان یافت و همه نقشه های وی را بی اثر کرد و این گونه بر جایگاه علمی امام(ع) و محبوبیت ایشان نزد مردم افزوده شد تا آن هنگام که مامون عرصه سیاست و حکمرانی را بر خود تنگ دید و دیگر نتوانست وجود امام رضا(ع) را برتابد، بنابراین دستور داد تا امام رئوف را در سی ام صفر 203 هجری قمری مسموم کنند و به شهادت برسانند.
 
انتهای پیام/136