قم نیوز: امروز برند گرایی در بسیاری از صنایع علی الخصوص پوشاک دیگر ارتباط چندانی به کیفیت ندارد. در حقیقت برند ها دیگر نه پول کیفیت بلکه تنها پول اسم و رسمی را دریافت می کنند که در اثر تبلیغات بین المللی و با هزینه های زیاد بدست آورده اند.
ابعاد اقتصادی و فرهنگی برندگرایی؛
همه چیز در یک تفاوت قیمت خلاصه نمی شود
فرهنگ نیوز , 30 خرداد 1394 ساعت 11:27
قم نیوز: امروز برند گرایی در بسیاری از صنایع علی الخصوص پوشاک دیگر ارتباط چندانی به کیفیت ندارد. در حقیقت برند ها دیگر نه پول کیفیت بلکه تنها پول اسم و رسمی را دریافت می کنند که در اثر تبلیغات بین المللی و با هزینه های زیاد بدست آورده اند.
به گزارش قم نیوز، امروزه در سراسر جهان تنها راه اطمینان قطعی از اصل بودن کالایی که با مارک یک برند عرضه می شود خریدن کالا از دفتر نمایندگی و فروشگاه متعلق به خود آن برند است زیرا صنعت فیک سازی یا همان کپی کردن مارک برند ها نیز بسیار پیشرفت کرده و جالبتر از همه اینجاست که بسیاری از برند ها در ایران هیچ نمایندگی ندارند تا صحت و اصالت کالایی که قمیتهای گزافی بابتش پرداخت شده را تایید کند.
اما همچنان گروه هایی از اقشار ایرانی حاضرند دار و ندار خود را بدهند تا لباس مارک دار بپوشند ولو این که مارک آن در تولیدی های میدان شوش تولید شده و بر لباسی که مارکدار نیست نصب شده باشد.
برند گرایی چگونه متولد شد؟
برندگرایی نخستین بار در عرصه اقتصاد با هدف اطمینان از کیفیت کالا بوجود آمد. تولیدی هایی که سابقه و دانش و تجربه بالاتری داشتند روی کالای خود مارک یا مهری می زدند تا مشتری بداند این کالا از نظر کیفیت توسط فلان تولیدی یا کارخانه معروف ضمانت می شود و محصول آن ها را خریده است.
طبیعتا قیمت چنین کالاهایی نیز بر اساس کیفیت بالاترشان اندکی بیشتر از کالاهای مشابه بود اما پس از گذشت یک یا دو قرن موضوع کاملا تغییر کرد. امروز برند گرایی در بسیاری از صنایع علی الخصوص پوشاک دیگر ارتباط چندانی به کیفیت ندارد و با توجه به مثال مندرج در آغاز یادداشت به خوبی می فهمیم که وقتی یک تی شرت خوب غیر برند هجده هزار تومان بیارزد، امکان ندارد یک تی شرت برند هرچقدر کیفیت پارچه و رنگ و دوختش عالی باشد با قیمت صد و هشتاد هزار تومان تمام شود.
در حقیقت برند ها دیگر نه پول کیفیت بلکه تنها پول اسم و رسمی را دریافت می کنند که در اثر تبلیغات بین المللی و با هزینه های زیاد بدست آورده اند.
در چنین شرایطی کسی که برای برند پول می پردازد در اصل علاوه بر پرداخت هزینه تمام شده کالا هزینه تبلیغات فراوانی که در عرصه بین الملل برای مطرح شدن این برند صورت گرفته را نیز پرداخت می کند. بر اساس تحقیقی که در اواخر دهه نود میلادی صورت گرفت حدود نود درصد هزینه ای که برای خرید لوازم آرایشی در جهان پرداخت می شود، شامل هزینه های تبلیغات و برندینگ آنهاست و تنها ده درصد پول پرداخت شده شامل هزینه تمام شده کالا می باشد.
اما برندگرایی در کشورهای در حال توسعه مضراتی بیش از کشور های توسعه یافته دارد زیرا حماقتی تحت عنوان برند گرایی در یک کشور توسعه یافته هرچند به اقتصاد خانواده ضرر می زند اما ممکن است چیزی را از طریق خرید برند های ملی نصیب اقتصاد ملی کند. لکن در کشورهای در حال توسعه که برند ها نیز همه وارداتی هستند چنین حماقتی همزمان به اقتصاد خانواده و اقتصاد ملی ضرر می زند.
کد مطلب: 30956