قم نگار: اینجا اسماعیل آباد است، محله‌ای که به گفته مسئولان خارج از محدوده شهری است و هیچ‌گونه خدمات شهری به ساکنانش تعلق نمی‌گیرد.

به گزارش قم نگار، ریل راه آهن، دیوار بتنی و فاضلاب روان، این‌ها بخش‌هایی از خاطرات بچگی برخی از کودکان شهری است که ما در آن زندگی می‌کنیم، این بار به قول سهراب پشت دریا که نه پشت همین دیوارهای بتی انتهای شهر قائم محلی است که فریادخاموش فرزندانش در نطفه خفه شده و از دیوارهای بتی عبور نمی‌کند.

صدای فریاد و خنده بچه‌ها از آن طرف دیوار بتی به گوش می‌رسد، نزدیک‌تر که می‌شوم به سمتم می‌دوند و می‌خواهند که در بازی همراهی‌شان کنم، بعضی اما گوشه گیری می‌کنند و بازی را رها می‌کنند، حلیمه یکی از آن‌ها است، دختر ۱۲ ساله گوشه گیری که هر چه تلاش کردم به او نزدیک شوم بیشتر فاصله گرفت، انگار از اعتماد به آدم‌ها خیری ندیده است.

زینب اما برعکس حلیمه دستم را در دست‌های سردش گرفت وادارم کرد که پا به پایش میان کوچه بدوم و با بازهای کودکانه‌شان همراه شوم؛ کودک ۹ ساله‌ای که انگار محبت حلقه گمشده زندگیش بود که در هر رهگذری به دنبال آن می‌گشت دستم را رها نمی‌کرد ومی گفت: نرو ما که هنوز بازی نکردیم.