قم نیوز: از «اداره‌ جلیله‌» ناصرالدین شاه تا «ناجای» جمهوری اسلامی یک قرن فاصله است اما از «كنت دومونت فور» ايتاليائي تا جوانِ شهیدِ نیروی انتظامی قرن‌ها راه است، راهی به اندازه اندیشه‌ها، راهی به اندازه‌ اراده‌ها.

به گزارش قم نیوز تاریخ می‌گوید قبل از آن‌که پای ناصرالدین شاه به فرنگ باز شود و تشکیلات پلیسِ «ویَن» چشمش را بگیرد، قراوُل‌ها نظم و امنیت شهرها را به عهده داشتند. بعدترها ناصرالدین شاه، «کنت دومونت فور» ایتالیائی را ‌از «ویَن» آورد ایران تا «ادارۀ جلیلۀ پلیس دارالخلافه و احتسابیه» را در خیابانِ الماسیه تهران بنا کند و از آن به بعد کشور ایران هم جزو ممالک صاحبِ نیروی انتظامی مدون شد.

نظمیه، شهربانی، ژاندارمری و کمیته، اسامی‌ بودند که مردم نسل به نسل با آن سر کردند تا در سال 1370، مجلس با تاسیس تشکیلات واحد پلیس موافقت کرد و «ناجا» شد امید اول مردم برای امنیت و دادخواهی اجتماعی‌شان.

حالا 36 سال از آن روز می‌گذرد، کم و کاستی‌هایی هست. اما آنچه در خاطر مردم مانده، اقتدار پلیس است و همتش برای تامین نظم عمومی. نظم عمومی برای هر کسی یک تعریفی دارد.

مثلا برای اهالی یک محل، نظم عمومی خلاصه می‌شود توی آرام و قرار داشتن محله‌شان، توی اینکه اراذل و اوباش دَم پرِ فرزند و خانواده‌شان نیایند، توی اینکه امنیت خانه و زندگی‌شان، کسب و کارشان به راه باشد.

از دید کاربران فضای مجازی نظم عمومی یعنی محیطی آرام و بدون دغدغه برای سپری کردن اوقات فراغت‌شان. یعنی داشتن فضایی امن برای انجام فعالیت‌های روزمره الکترونیکی، یعنی در امان بودن حریم خصوصی‌شان از هر گزند و آسیبی.

همه‌ اقشار جامعه سهم دارند از این نظم عمومی. فرقی نمی‌کند راننده باشند یا عابر پیاده، فرقی نمی‌کند کاسب باشند یا مشتری، فرقی نمی‌کند مسؤول باشند یا ارباب رجوع، سهم‌شان از امنیت و نظم اجتماعی به یک اندازه است و این وسط پلیس مسؤول است تا کسی از سهمش، از توقعاتش دور نماند و به گواه رضایت حد اکثری مردم، موفق هم بوده است در اکثر مواقع. اما نیروی انتظامی چند سالی است که علاوه بر انجام کارهایی که رسالتش را دارد، پیگیرتر و مصرتر از همیشه بحث فرهنگ‌‌سازی را جدی گرفته است و تمام همّ و غمش این است که مردم را آگاه کند نسبت به وظایفشان، نسبت به حقوقشان، نسبت به هر آن چیزی که نزدیک‌شان می‌کند به آرامش و امنیت و دورشان می‌کند از خطر و آسیب‌ها.

درست است که فرهنگ سازی سخت و پیچیده است اما نتیجه‌اش می‌شود کودکانی که وقتی پلیس می‌بینند چشمشان از شوق دو دو می‌زند، می‌شود بچه محصل‌هایی که عشقشان این است که بنشینند کنار راننده و با ذوق بگویند همیار پلیس هستیم، می‌شود مخاطبی که سیا ساکتیِ بهرام عظیمی و هوش سیاهِ مسعود آب پرور را ترجیح می‌دهد به سریال و انیمیشن خارجی.

درست است که فرهنگ سازی سخت و پیچیده است اما نتیجه‌اش می‌شود شهدای نیروی انتظامی، می‌شود جوانی که جان می‌دهد برای حفظ جانِ هم‌وطن‌هایش.

از «اداره‌ جلیله‌» ناصرالدین شاه تا «ناجای» جمهوری اسلامی یک قرن فاصله است اما از «کنت دومونت فور» ایتالیائی تا جوانِ شهیدِ نیروی انتظامی قرن‌ها راه است، راهی به اندازه اندیشه‌ها، راهی به اندازه‌ اراده‌ها.

انتهای پیام/ 137