وقتی اهمیت حیاتی إحیا و حفظ محیط زیست در کلام بزرگان دین و الگوهای همیشه جاوید بشر و البته کلام مسؤولان نظام اسلامی جایگاهی انکارناشدنی دارد پس دست درازی به درخت و فضای سبز شهری با هیچ متر و معیاری قابل توجیه نیست.

به گزارش قم نیوز همین چند هفته پیش بود که بخشی از محوطه باغ سالاریه قم (جامعه الزهراء) دردمندانه در آتش سوخت و البته خوشبختانه همین چند روز پیش بود که حجت الاسلام و المسلمین حسن غریب به عنوان دادستان عمومی و انقلاب قم در ارائه گزارشی به مناسبت فرا رسیدن هفته قوه قضائیه از دستگیری و اعتراف چهار نفر از عوامل این آتش سوزی و تداوم تحقیقات در این زمینه خبر داد.

البته این تاراج و آتش افکندن به جان اندک فضای سبز استان به همین جا محدود نمی شود چراکه سید محمد سجادی، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری قم نیز از 42 مورد آتش ‌سوزی در بیش از 900 هکتار از مراتع استان در سه ماه نخست سال جاری و عامل انسانی این آتش سوزی ها گزارش داد و این که در این زمینه تنها و تنها برای 2 فرد متخلّف پرونده قضایی تشکیل شده است.

در عین حال و بنابر اظهارات محمدرضا عابدی مقدم، فرمانده یگان حفاظت محیط زیست استان قم، چهارمین آتش سوزی منطقه حفاظت شده پلنگ دره در استان طی معدود روزهای سپری شده از امسال در حالی در همین روزهای اخیر به وقوع پیوست که این مقام مسؤول از گسترش کم سابقه این آتش سوزی ها در سال 1399 در مناطق طبیعی استان قم ابراز نگرانی کرده است.

و اما باید گفت سفارش مؤکّد دین مُبین اسلام به اهمیت درخت، درختکاری و إحیا و حفظ منابع طبیعی، محیط زیست و فضای سبز، چیزی نیست که بر کسی پوشیده باشد، اما چه می شود که حتی برخی افراد و یا نهادهای مُدّعی دینمداری و اخلاق محوری، گاهی همین سفارش های مؤکّد را هم به بوته فراموشی می سپارند و چنین می کنند که نباید.

جالب این است که هُشدار نسبت به «تعرّض به منابع طبیعی و محیط زیست» نکته ای است که در کلام و بیان رهبر حکیم انقلاب اسلامی حتی به «جُرم» و مانند آن تشبیه شده است و معظم له بارها در دیدار مسؤولان و فعالان حفظ محیط زیست و منابع طبیعی و حتی در دیگر دیدارها بر این موضوع تأکید کرده اند، اما پیش آمده و می آید که همین تأکیدات مُصرّح نیز به راحتیِ آب خوردن توسط برخی از خدا بی خبران نادیده گرفته می شود و حتی برخی دیگر نیز خود را به نشنیدن و فراموشی می زنند:

«این بوستان عظیمی که فرض کنید در فلان نقطه فلان شهر است یک ثروت عمومی است.

این که کسانی بیایند با زرنگی ... این ثروت عمومی را تبدیل کنند به ثروت شخصی، خیلی رنج آور است.

این ها بد است. غلط است. جُرم بدانید این ها را ... .»

یکی از همین بوستان های عظیم، باغ سالاریه قم است که در گذشته ها با دغدغه فرد ثروتمندی به نام سالار اداره می شد، باغی هزار ساله که هفتاد هکتار بود و برکت و خُنکای شهر قم و حومه را تأمین می کرد، اما از دهه هفتاد بود که برخی نای ریه تنفسی شهر قم و حومه را بستند، در بخش هایی از آن به قطع درختان و ساخت و ساز همت گماردند.

همه این اتفاقات در حالی رقم خورده و در برخی از نقاط همچنان رقم می خورَد که رهبر انقلاب اسلامی درباره فضای سبز شهرها صریحا هُشدار داده و تأکید فرموده اند که هیچ نهادی نباید حتی به بهانه احداث مدرسه دینی، حوزه علمیه و یا حتی مرکز علمی تحقیقاتی، باغات را به سمت تغییر کاربری سوق دهد.

اکنون بیش از 20 سال از آن روزها می گذرد و از این باغ زیبا و ریه تنفّسی شهر کریمه اهل بیت (س) تنها چند هکتار باقی مانده است، باغی که بر دیوار در ورودی آن عبارت «محل احداث دانشگاه امام صادق (ع) شعبه قم» را نقش بستند و این در حالی است که همه مسؤولان استان و شهر قم بر این امر اتفاق نظر دارند که نباید به ‌هیچ ‌عنوان اجازه تغییر کاربری باغ ‌های سطح شهر و از جمله باغ سالاریه داده شود و این موضوع باید با حساسیت ویژه در استانداری و شهرداری پیگیری شود.

البته آنانی که دانشگاه امام صادق (ع) را می شناسند به خوبی می دانند که در فضای آن دانشگاه سرسبز، فقیهی دوست داشتنی مانند آیت الله باقری کنی – که خود از روحانیون مفتخر به کشاورزی و درختکاری در تهران و اطراف آن است و قطعا یکی از دلایل صفا و صمیمیت او هم به برکت همین سازگاری با محیط زیست بوده است – تنفس می کند که نه تنها با از بین رفتن باقیمانده باغ سالاریه در قم بلکه با هر نوع تعرّض دیگر به منابع طبیعی موافق نیست و تذکرات وی به دیگر دست اندرکاران این دانشگاه می تواند برای حفظ این سرمایه دیار علم و جهاد و بصیرت مؤثر باشد.

در این بین قطعا چشم امید قمی ها به اتفاق نظر و صراحت مسؤولان استانی و شهری است که از عدم اجازه تغییر کاربری باغ ‌های سطح شهر و از جمله باغ سالاریه دم می زنند و البته امید دیگر نیز به دادستان فعلی عمومی و انقلاب قم است که پرونده این آتش سوزی های مشکوک اخیر و اعترافات به دست آمده را که عامل همه یا بسیاری از آن ها انسانی بوده است، به شکل ویژه پیگیری کند و برای دست درازان به منابع طبیعی و محیط زیست استان اشدّ مجازاتی را در نظر بگیرد که مایه عبرت دیگران باشد.

به هر حال در شرایطی که متأسفانه برخی قوانین مربوط به ممنوعیت قطع درخت و تخریب ددمنشانه محیط زیست، قدرت بازدارندگی لازم را ندارد و البته بالاتر از همه، وجدان برخی به خواب رفته است و محیط زیست را مصداق حق الناس نمی شمرند و حاضرند برای هر نوع تغییر کاربری منابع طبیعی و باغات، زنده زنده آن ها را بسوزانند، تنها می توان دست به دعا برداشت تا شاید فرجی شود و قم همچنان قدرت اندک تنفّس فعلی خود را در انبوه ریزگردهای فصلی و غیرفصلی حفظ کند.

انتهای پیام/ 137