یکی از اساتید حوزه علمیه قم با اشاره به آرامش بخشی و امیدآفرینی قرآن کریم، گفت: خداوند مبدأ امید و آرامش است و همه امیدها باید به خدا باشد.

به گزارش قم نیوز گاهی حوادث و جریانات در دل انسان یک اضطراب و دلهره‌ای ایجاد می‌کنند که نیازمند به آرامش و امید است، نیازمند به طمأنینه و اطمینان خاطری است که موجب قرص و محکم شدن دل‌ها گردد.

خداوند در قرآن نزول سکینه و آرامش در مقابل تلاطم روحی و روانی در شرایط سخت و بحرانی را به خودش نسبت داده و فرموده: «هُوَ الَّذِی أَنْزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لِیَزْدَادُوا إِیمَانًا مَعَ إِیمَانِهِمْ»

اوست که آرامش و قوت قلب بر دل‌های مومنان نازل کرد تا ایمانی بر ایمانشان بیفزاید. (فتح آیه ۴) در دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «یا مُنَزّلِ السّکینةِ فی قُلوبِ المؤمِنین، ای نازل کننده آرامش در دل‌های مومنان».

واژه «سکینه» در آیه شریفه به معنای آرامش، قوت قلب و طمأنینه در مقابل تلاطم، حوادث گوناگون و خبرهای ترسناکی است که دل انسان را می‌لرزاند. تعبیر به نزول سکینه، آن آرامش و اطمینان خاطری است که هر گونه شک و تردید و وحشت و ترس را از انسان زایل کند و او را در برابر طوفان حوادث ثابت قدم بدارد، این تعبیر (نزول سکینه) نشان می‌دهد که قبل از آرامش، اضطراب و ناآرامی در دل مومنان وجود داشته و خداوند با نزول سکینه آن را برطرف می‌کند، علاوه بر این، معلوم می‌شود خطر اضطراب، دلهره و تلاطم فکری و روحی آن قدر مهم و زیاد است که تنها خداوند می‌تواند آن را برطرف کند.

نمونه نزول سکینه در دل مومنان ماجرای صلح حدیبیه است که دشمنان با تجهیزات کامل مسلمانان را که قصد انجام عمره را داشتند محاصره کردند و مانع ورود آنان به مکه شدند. سرانجام پیامبر (ص) وادار به صلح حدیبیه گردید و در متن صلح نامه هم به ظاهر حضرت خیلی کوتاه آمد، سرانجام مسلمانان بدون انجام عمره و پذیرش محتوای صلح به مدینه برگشتند و دچار بحران روحی شدید و تردید در نتایج صلح حدیبیه شدند و همه این عوامل موجب اضطراب و احساس شکست در دل مسلمانان شد، در چنین شرایطی، خداوند با وعده‌ای که به پیامبر (ص) داد، به قلب‌ها اطمینان بخشید و صلح حدیبیه را «فتح مبین» نامید، در نتیجه مسلمانان امیدوار و دل‌هایشان آرامش پیدا کرد.

ایجاد آرامش و امید از سوی خدا در دل انسان آثار و نتایج فراوانی بدنبال دارد.

اولاً: موجب تقویت ایمان و باورهای اعتقادی می‌گردد (لِیَزْدَادُوا إِیمَانًا مَعَ إِیمَانِهِمْ)

ثانیاً: اگر چیزی را از دست بدهد غمناک نمی‌شود و اگر چیزی را به دست بیاورد طغیان نمی‌کند.

ثالثاً: موجب برطرف شدن شک و تردیدهای درونی و پایداری و استقامت و ثبات قدم در مقام عمل می‌شود و با اطمینان خاطر به راه خود ادامه می‌دهد بنابراین امید و آرامش بزرگترین موهبت الهی است و خداوند هم مبدأ امید و آرامش است و باید همه امیدها به خدا باشد.

* استاد حوزه علمیه قم
انتهای پیام / 137