ما مانده‌ایم و دیاری که کوچه ها و خیابان هایش با آسمان فاصله ای ندارد. بیا و پا بر سجاده ی اشک هایم بگذار و مهمان سفره ی دلم شو.

آقای خوبی ها
بیا و پا بر سجاده ی اشک هایم بگذار و مهمان سفره ی دلم شو.

ما مانده‌ایم و دیاری که کوچه ها و خیابان هایش با آسمان فاصله ای ندارد. ما مانده ایم و آقایی که مهمان مان است
و مگر می‌شود رسم مهمان نوازی را ندانیم. ای آقای خوبی ها! ای نور درخشنده ای که همسایه مان شدی.
آقایی که دیارمان را به قدومت متبرک ساختی و آسمانی شدی. که دلیل نگاه‌های مشتاق بودی و واسطه ی بین ما و خدا.
می خواهم به مشهد بروم و لبیک گویان، نام فرزند زهرا را بخوانم.

می خواهم به مشهد بروم و شهد بندگی بنوشم. که بگویم آقا! ای آقای خوبی ها،
ما رسم مهمان نوازی را می‌دانیم. تو را غریب رها نکرده ایم و چون پروانه، مجنون وار به گرد شمع وجودت می چرخیم.
که حدیث دلدادگی را پایانی نیست. چه کسی جز خدا حال مرا می‌داند.

جز پروردگاری که دلم را منور ساخت به عشق تو. حسی که سرتاسر وجودم را شعله ور ساخته.
که هر روز عاشق ترم می کند و شیدا ترم می سازد. من اینجا دور از تو،
باز هم صدایت می زنم و باز هم به مهمانی دلم می خوانمت. ای آقای خوبی ها!
بیا و باز هم مهمان دل بی قرارم باش. بیا و پا بر سجاده ی اشک هایم بگذار و مهمان سفره ی دلم شو.
آقای خوبی ها

سفره ای که فقط تو را کم دارد. تو که آقای خوبی هایی. که واژه واژه ی وجود سبزت،
لبریز از مهربانی و عطوفت است. که هر گاه شادم، می خوانمت و هنگامه ی غم،
باز هم صدایت می زنم. تو رضا هستی و راضی به اجابتم. که در نزد خالق،
چه واسطه ای از تو بهتر! تو که آقای خوبی های.! تو را که صدا می زنم،
گویی دروازه های آسمان گشوده می‌شود و زمین در ستاره بارانِ اجابت خدا غرق می‌شود و این گونه است که پروردگار،
مقام و رتبه ات را به رخ زمینیان می کشاند و می بالد به تو. تو که هنوز هم دیار من،

معطر است به رایحه ی شکوفه های احساست. تو که افق نگاهت،
روی به آسمان بود و مهربانی را از خدایت وام گرفتی. و حال، سمفونی این مهربانی،
آهنگ تنفس زمین شده و مست از وجود پر عطوفتت، عاشقی را فرا گرفته.
می خواهم فریاد بزنم. فریادی با تمام وجود. فریادی از سر شوق و با حرارت عشق.
می خواهم فریاد بزنم

لبیک! لبیک ای آقای خوبی ها
انتهای پیام / 137