کارگران روزمزد، فصلی و غیررسمی، توان اقتصادی لازم را در تامین معاش روزانه ندارند و به دلیل شیوع کرونا و برخی از سیاست‌های غلط و عدم مدیریت در ساماندهی کارگران، بیش از دیگران دچار مشکلات اقتصادی و بیکاری هستند.

به گزارش قم نیوز اگر چه قشر کارگر، همواره با مشکلات معیشتی و دستمزد و کار سخت دست به گریبان بوده و هست؛ اما شیوع کرونا نیز وضعیت معاش کارگران را با بحران همراه کرد و به روزهای بی‌سرانجام کارگران زیر خط معیشت افزود و نمکی بر زخم‌های کارگری شد.

کارگران همواره از جمله اقشار ضعیفی هستند که به دلیل تحصیلات پایین و گاه فقدان مهارت‌های فنی با مشاغلی سخت و حقوقی ناچیز گذران زندگی می‌کنند، قشری که در بسیاری از مواقع مورد کم‌توجهی قرار گرفته‌اند و از نظر حق و حقوق، در پایین‌ترین درجه از تعریف دستمزد قانون کار قرار دارند و در حالی که بسیاری از کارگران به علت فقدان پشتوانه‌های مالی و امنیت شغلی، فاقد مسکن هستند و بخش زیادی از همین دستمزد ناچیز را باید برای اجازه بها بپردازند، خبری از حمایت‌های قانونی در تامین حداقل‌ترین‌های معیشتی و مالی و سرپناهی مناسب نیست.

این قشر ضعیف به ویژه کارگران روزمزد، فصلی و غیررسمی، توان اقتصادی لازم را در تامین معاش روزانه ندارند و به دلیل برخی از سیاست‌های غلط و عدم مدیریت در ساماندهی کارگران، بیش از دیگران دچار مشکلات اقتصادی و بیکاری هستند و حتی گاهی به دلایل مختلف از بیمه بیکاری نیز برخوردار نمی‌شوند.

در این شرایط که بسیاری از مشاغل و اصناف دچار زیان مالی و اقتصادی شده‌اند، کارگران با بحران معیشت مواجه‌اند و باید سازوکاری جدی‌تر در حمایت از این قشر آسیب‌پذیر اندیشید و درسطح کلان راهکاری در امرار معاش و ایجاد شغل مناسب ارائه کرد.

با وجود اینکه گفته می‌شود کارگران فنی و دارای مهارت، در بسیاری از کارخانجات و واحدهای تولیدی با سرعت بیشتری جذب می‌شوند و حتی برخی از واحدها با کمبود نیروی توانمند و ماهر مواجه هستند، قطعا آسیب‌هایی وجود دارد که همچنان با تعداد کثیری از نیروهای کارگر فاقد شغل مواجه هستیم و یا اینکه چرا بانک اطلاعاتی جامعی از کارگران وجود ندارد تا در صورت امکان با توجه به نیاز بازار کار، مهارت‌ها به صورت هدفمند آموزش داده شود.

در این خصوص با چند از کارگران پیرامون مشکلات زندگی و معیشتی به گفتگو نشستیم و دغدغه‌هایی را شنیدیم، برای قشر کارگر به عنوان صنفی ضعیف، بزرگ و آسیب‌زاست اما قطعا با مدیریت و برنامه‌ریزی مدون از سوی دولت و همت بخش خصوصی و سازمان‌ها و نهادهای حمایتی در یک عزم جدی قابل پیگیری است.

آقای مددی یکی از کارگران فعال واحد تولیدی در قم است، وی در خصوص مشکلات قشر کارگری می‌گوید من ده سال در کار ساختمانی و لوله‌کشی بودم و در مسکن مهر چند سالی قرارداد داشتم، اما بعد از کسادی بازار مسکن، دستفروشی می‌کردم که آن هم چون روحیه خوبی در این کار نداشتم مجبور شدم از طریق موسسه کاریابی که در حدود 40 تا 60 درصد از حقوق اولیه را می‌گرفت شغلی در یکی از کارخانجات اطراف قم پیدا کنم و به مدت دو سال است مشغول به کارم.

وی افزود: در بخش انبارداری با کار سخت و زیان‌آور مواجه‌ایم و تقریبا به مدت 6 ماه است دچار دیسک کمر هستم، در این شرایط نه توانایی درمان را دارم و نه می‌توانم شغلم را تغییر بدهم، من در طول عمرم حتی یک روز بدون علت بیکار نبودم اما امسال باید یک و نیم میلیون تومان بابت کرایه بدهم که نسبت به سال قبل 40 درصد اضافه شده و حقوق من به دو میلیون تومان هم نمی‌رسد.

مددی بیان کرد: در این شرایط که بسیاری از ایام با کمبود مواد اولیه روبرو هستیم کارگران زیادی تعدیل نیرو شده‌اند و من نیز ممکن است دیر یا زود کارم را از دست بدهم، اگر فکری به حال کسب مهارت کارگرهای ساده می‌شد شاید ما هم می‌توانستم شغل مناسبی داشته باشم، اما به دلیل نگرانی برای از دست دادن شغل، حتی به خودم جرات نمی‌دهم روزی چند ساعت دنبال مهارت و یا هنری بروم تا کار بهتری پیدا کنم.

وی گفت: ما در خانواده‌ای بزرگ شدیم که نان‌آور بوده‌ایم و فرصتی برای درس خواندن نداشتیم، خیلی از بدبختی‌هایی که می‌کشیم به خاطر بی‌پولی و نداری است، امروز وقتی حتی پول ندارم گوشی خوبی برای درس خواندن پسرم تهیه کنم و گوشی من هم به درد او نمی‌خورد چرا برای مردم فکری جدی نمی‌کنند، این کمک معیشتی که دولت واریز کرد چرا به حساب امثال من نیامد، خوب مگر با حقوق ماهی دو میلیون تومان و کرایه خانه یک و نیم میلیون تومان، چقدر مازاد می‌ماند که فکر می‌کنند توان مالی داریم و ما را جز مردم ضعیف و بی‌بضاعت حساب نمی‌کنند.

مهدی‌لو یکی از کارگران فصلی است که شغل ثابتی ندارد و می‌گوید برای ساماندهی کارگران ساختمانی قرار است ثبت نام کنند اما هنوز به طور جدی کاری برای او پیدا نشده است و به صورت روزمزدی کار می‌کند، وی در این باره می‌گوید چند سال قبل اگر دستمزد روزانه ما 30 هزار تومان بود میانگین روزی 5 هزار تومان برای اجاره خانه کنار می‌گذاشتیم و با بقیه این دستمزد زندگی را می‌گذراندیم اما امروز 80 درصد از حقوق بابت اجازه و پول قبض آب و برق و بقیه چیزها می رود و برای مخارج زندگی پول چندانی نمی‌ماند.

وی گفت: دولت اگر جلوی گرانی‌ها را بگیرد خیلی از مشکلات مردم حل می‌شود، در ما در این وضعیت فعلی پول ضروری‌ترین امکانات زندگی را هم نداریم، چرا باید من که نصفی از سال بیکار هستم و اگر گاهی شغل موقت هم پیدا شود رقمی ته دستمزد آن برای آینده من و فرزندانم نمی‌ماند باید دغدغه بیمه و پشتیبانی داشته باشم.

این کارگر روزمزد عنوان کرد: گاهی فکر می‌کنیم اصلا اسم ما در هیچ سیستم و سازمانی نوشته نشده است  و اصلا کسی نمی‌داند که زنده‌ایم یا نه، حتی برای وام یک میلیون تومانی هم با شماره ملی را فرستادیم اما هیچ مبلغی واریز نشد و تنها دل خوشی ما این است که از یارانه چیزی بابت وام کسر نمی‌شود و می‌توان چند وعده‌ای را امرار معاش کرد.

این کارگر فصلی ادامه داد: وقتی برای کارگران یک سیستم مشخصی تعریف نمی‌کنند که دغدغه فکری برای آموزش و یاد گرفتن مهارت و هنری نداشته باشند و ما را حمایت نمی‌کنند شغلی بهتر به دست نمی‌آوریم و امیدی برای حل مشکلات نداریم.

وی بیان کرد: انسانی که زنده هست هر روز باید امروزش با دیروش فرق کند یک وقت می بینیم در این شرایط نه می شود کار خوبی پیدا کرد، نه توان داریم خانه ای بخریم و از مستاجری بیرون بیائیم و یا ماشینی تهیه کنیم و حتی نتوانیم یک سفر زیارتی برویم و یا فرزندانمان را سر و سامان دهیم و هر دری می‌زنیم بسته است واقعا با یک انسان مرده چه فرقی داریم؟

مهدی‌لو گفت: همه مشکلات زندگی مان یک طرف، این کرونا هم اضافه شد و هر روز یک طرح می‌گذارند که واقعا دست و پای ما را برای کسب و کار می‌بندد و از آن طرف فکری به حال ما نمی‌کنند و راهکاری نمی‌دهند که بابت پیدا کردن یک لقمه نان این قدر گرفتار نشود، مسئولان باید فکری برای مردم کنند وقتی نمی شود مخارج زندگی را به دست آورد خوب دیگر به چه قیمتی می‌شود آن زندگی را حفظ کرد.

یکی دیگر از کارگرانی که به دلیل مشکلات فراوان، شغلی ندارد می‌گوید من سالهاست که شاطر نانوایی هستم، 5 سال قبل به دلیل تعلل صاحب کارم در پرداخت حق بیمه، وقتی تعدیل نیرو شدیم متوجه شدم که بیمه بیکاری به من تعلق نمی‌گیرد و در این مدت کارگر روزمزد در شغل های مختلف بوده‌ام.

وی افزود: با وجود اینکه سه سال تا بازنشستگی فاصله دارم هیچ نانوایی حاضر به استخدام من نشد چرا که می‌گویند شرایط بازنشستگی برای آنان هزینه بر است و من مجبورم برای گذران زندگی‌ام حتی به شغل خانگی در دوخت دمپایی رو بیاورم که آن هم ثبات ندارد.

این کارگر عنوان کرد: با هر مشکلاتی بود روزگار را می گذراندیم اما متاسفانه کرونا همان شغل روزمزدی را هم از من گرفته و با وجود اینکه هیچ واریزی به غیر از یارانه ندارم از وام یک میلیون تومان هم محروم شدم و هر چه پیگیری کردم آن را نداده اند.

وی افزود: مسئولان اگر واقعا می خواهند مشکلات حل شود از هزینه‌های سنگین در دولت کم کنند و به فکر افراد ضعیفی باشند که نمی توانند زندگی یومیه را بگذرانند، حفظ عزت و کرامت مردم مهم است و نباید مسئولان بگذارند به دلیل این مشکلات، اقشار ضعیف به فلاکت بیفتند، من افرادی را می‌شناسم که به دلیل مشکلات اقتصادی حتی به اعتیاد روی آورده اند و یا بابت بدهی زمین گیر شده‌اند و گاهی نیز به دلیل عدم توانایی مالی در تامین هزینه‌های زندگی، کانون خانواده شان را از دست داده اند، راه دوری نیست؛ مسئولان گاهی سری به دادگاه خانواده بزنند و ببینند این نداری ها چقدر مردم را گرفتارتر کرده است.

علائی نیز کارگر دیگر است که در باره مشکلاتش می‌گوید: بیشترین علت بیکاری کارگران این است که توانایی انجام برخی از مشاغل مهارتی را ندارند و درباره آموزش کارگران بسیار بی توجهی شده است، وقتی یک کارگر تخصص و هنری دارد که با بازار کار جور در می‌آید هیچ وقت بیکار و درمانده نمی شود، اما دولت در مورد آموزش‌ها، سرمایه گذاری درستی ندارد و عوامل تشویقی در نظر نمی‌گیرد وگرنه هزاران نیروی کارگر در این شهر هست که اگر مهارت داشته باشد می‌تواند به شغل مناسبی برسد، واقعا در این شرایط هیچ کس دلش نمی خواهد حتی یک ساعت بیکار باشد.

وی گفت: بنده به دلیل همین مشکلاتی که وجود دارد از مسکن ملی هم انصراف دادم چون با این شرایط این طرح مسکن دردی از کارگران درمان نمی‌کند و وقتی نمی‌توانند از پس مبالغ پیش پرداخت برآیند، باید طرحی را در نظر بگیرند که واقعا ملی باشد و همه قشر ضعیف را تحت پوشش قرار دهد.

امید است در این بحران های کرونایی، دولت شرایط مساعدی را برای قشر ضعیف به خصوص کارگران به وجود بیاورد، بدون شک کارگران نقش بسیار کلیدی و مهم در سازندگی و رشد اقتصادی و پویایی دارند و شاید اگر مسئولان مدبرانه تر بیندیشند با توجه به ظرفیت هایی که در داخل کشور وجود دارد هیچ کارگری بدون شغل و شرمنده خانواده باقی نمی ماند.

انتهای پیام/ 137