به گفته محققان، اندازه دور کمر به عنوان شاخص چاقی شکمی، باید به طور منظم اندازه گیری شود چراکه نشانه هشداردهنده بالقوه برای افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی است.

به گزارش قم نیوز اگرچه اقدامات منجر به کاهش وزن، عوامل خطر را بهبود می بخشد اما ممکن است همیشه منجر به بهبود نتایج بیماری عروق کرونر نشود.

بر اساس بیانیه علمی جدید انجمن قلب آمریکا، افراد مبتلا به چاقی شکمی و چربی اضافی در قسمت میانی بدن با افزایش خطر ابتلاء به بیماری قلبی روبرو هستند حتی اگر اندازه شاخص توده بدنی آنها در محدوده وزن سالم باشد.

«تیفانی پاول ویلی»، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می‌گوید: «این بیانیه علمی ارائه دهنده آخرین تحقیقات و اطلاعات در مورد رابطه بین چاقی و درمان چاقی در بیماری عروق کرونر، نارسایی قلبی و آریتمی قلبی است.»

درک بیشتر از چاقی و تأثیر آن بر سلامت قلب و عروق بر چاقی شکمی تاکید دارد و گاهی به عنوان بافت چربی احشایی که نشانگر خطر بیماری‌های قلبی عروقی است شناخته می‌شود. بافت چربی احشایی معمولاً از طریق دور کمر، نسبت دور کمر به قد یا نسبت دور کمر به لگن تعیین می‌شود که می‌توان مرگ قلبی عروقی را بدون در نظرگرفتن شاخص توده بدنی پیش بینی نمود.

پاول ویلی در این باره می‌گوید: «مطالعاتی که رابطه بین چربی شکم و عوارض قلبی عروقی را بررسی کرده اند، تأیید می‌کنند که چربی احشایی یک خطر واضح برای سلامتی است.»

در سراسر جهان، حدود ۳ میلیارد نفر دارای اضافه وزن (BMI = ۲۵) یا دارای چاقی (۳۰=BMI) هستند. چاقی نوعی بیماری پیچیده است که به عوامل مختلفی از جمله جنبه‌های بیولوژیکی، روانشناختی، محیطی و اجتماعی مربوط می‌شود و همه اینها ممکن است در خطر چاقی فرد نقش داشته باشد. چاقی با خطر بیشتر بیماری عروق کرونر و مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی همراه است و در بسیاری از عوامل خطر قلبی عروقی و سایر بیماری‌ها از جمله کلسترول بالا، دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و اختلالات خواب نقش دارد.

طبق این گزارش، کاهش کالری می‌تواند چربی شکمی را کاهش دهد و مفیدترین فعالیت بدنی برای کاهش چاقی شکمی، ورزش هوازی است. به گفته محققان، توصیه‌های فعلی ۱۵۰ دقیقه فعالیت بدنی در هفته ممکن است برای کاهش چربی شکم کافی باشد. ورزش یا ترکیبی از تغییر رژیم غذایی و فعالیت بدنی در برخی موارد نشان داده شده که باعث کاهش چاقی شکمی حتی بدون کاهش وزن می‌شود.
انتهای پیام / 137