سیدمجید پورطباطبایی با اشاره به سجایای علمی و اخلاقی مرحوم محسن بیدارفر مدیر انتشارات و کتابفروشی بیدار در قم، گفت: کتابفروشی برای او فقط وسیله امرار معاش نبود بلکه وسیله‌ای بود تا با کتاب، دوستان، مولفان و اهل فضل و دانش به مراوده و گفت‌و‌گو بپردازد.

به گزارش قم نیوز حجت‌الاسلام‌والمسلمین مجید پورطباطبایی، نویسنده و از فعالان حوزه کتاب، با اظهار تاسف از درگذشت محسن بیدارفر، مترجم، مصحح و مدیر کتابفروشی و نشر «بیدار» در قم گفت: روزهای بدی شده است. این روزها از هر طرف که نگاه می‌کنیم یا عزیزی را در ماتم می‌بینیم، یا عزیزی رو به سوی بهشت زهرا است. یکی از این عزیزان مرحوم بیدارفر بود. او آدم ملایی بود و در عین حال کتابفروش و ناشر هم بود. اما به نظرم کار اصلی وی ترجمه، تصحیح و تعلیقه بر تعدادی از کتاب‌های فلسفی و عرفانی بود.

وی درباره سجایای اخلاقی زنده‌یاد بیدارفر، ادامه داد: مرحوم بیدارفر بسیار مرد نازنینی بود و صبح به صبح از خانه با دوچرخه می‌آمد پاساژ صاحب‌الزمان که در ابتدای خیابان چهارمردان واقع است، قدیم‌ترها کتابفروشی «بیدار» آنجا بود.

پورطباطبایی درباره تخصص مرحوم بیدارفر اضافه کرد: تخصص این بزرگمرد تصحیح آثار فلسفی از جمله آثار ملا‌صدرا بود. خودش تصحیح می‌کرد و بعد به تعداد محدود چاپ می‌کرد. اطلاعات تاریخی و کتاب‌شناسی‌ او هم فوق‌العاده بود. وقتی وارد کتابفروشی کوچکش می‌شدی، با روی باز مراجعه کننده‌ را می‌پذیرفت.

این فعال حوزه کتاب افزود: چیزی که از مرحوم بیدارفر در خاطرم  هست، خوش اخلاقی، طمانینه و با روی باز و سعه صدر با افراد برخورد کردن بود. مراجعه‌کننده را به چشم مشتری نگاه نمی‌کرد. توقع نداشت هر که وارد دکان 10، 12 متری‌اش می‌شود، از او خرید کند. هر راهنمایی که در حوزه کتاب، مولف، و ناشرِ کتاب بلد بود، به‌راحتی در اختیار مراجعه‌کننده قرار می‌داد که این شاید حاصل توکل او به فضل الهی و اعتقاد به روزی‌رسان بودن پروردگار بود.

وی ادامه داد: اگر کتابی را خودش داشت و یا چاپ کرده بود و همان کتاب را ناشر دیگری هم چاپ کرده بود و او می‌دانست، به مشتری معرفی می‌کرد. در انتقال دانسته‌هایش به مخاطبان منت نمی‌گذاشت و نگاه از بالا به پایین و عاقل اندر سفیه نداشت. برخوردی که او داشت، باعث می‌شد هر وقت بخواهی در کتاب غرق شوی یا اطلاعات کتابشناسی در موارد خاصی به دست آوری، سراغ او بروی.
 
پورطباطبایی تصریح کرد: کتابفروشی برای او فقط وسیله امرار معاش نبود، بلکه وسیله‌ای بود تا با کتاب، دوستان، مولفان و اهل فضل و دانش به مراوده و گفت‌و‌گو بپردازد. بنده چون کمتر به کتاب‌های فلسفی آشنا بودم، بیشتر از اطلاعات کتاب‌شناسی آن مرحوم در حوزه‌های تاریخ اسلام، حدیث و شناخت مولفان استفاده می‌کردم ولی پیش می‌آمد که وقتی در دکانش بودم، شاهد بحث و گفت‌وگوی فلسفی وی با فرد دیگری باشم.

انتهای پیام / 106