قم نیوز: تنها خروجی نشستهایی که طی دو سال بر قرار شده یک توافقنامه ژنو و دیگری بیانیه لوزان، که در هر دو شاهد این هستیم که ما باید اعتماد طرف مقابل را جلب کنیم و این یعنی ما به طرف مقابل اعتماد کامل داریم! ولی آنها اعتمادی به ما ندارند. جالب اینجاست که آقای روحانی نتیجه این مذاکرات را برد-برد اعلام می کند.

به گزارش قم نیوز، اگر بخواهیم دولت یازدهم را مورد واکاوی و بررسی قرار بدهیم، بدین امر پی می بریم که این دولت در وزارت خارجه خلاصه شده است. سیاستی که این دولت پی می گیرد این است که فقط از راه مذاکره و رابطه با کشورهایی مثل آمریکا می توانیم مشکلات و علی الخصوص مسائل اقتصادی را رفع کنیم. این رویکرد می توان گفت که از ائتلافی بودن و توسعه گرا بودن این دولت سرچشمه می گردد.

اتئلاف و توسعه
در عقبه پیروزی سیاسی روحانی، به گفته خودشان دو نماد هاشمی رفسنجانی و اصلاحات نقش بسزایی داشتند. بر اساس این دیدگاه، کابینه دولت تدبیر و امید چکیده ای از کابینه دو دولت سازندگی و اصلاحات است. لذا طبعاٌ می توان توسعه گرایی را از اهداف و رویکردهای اصلی دولت اعتدال دانست.

پس طبق این گفته ها در می یابیم که دولت، توسعه را مدنظر قرار داده و برای رسیدن به آن باید با کشورهای قدرتمند جهان رابطه برقرار کند. برای دست یافتن به این مهم باید از راه مذاکره وارد شد تا به توافق نهایی رسید و صرفاً توافق مد نظر است.

ظریف، تیم ظریف و مذاکرات!
همانطور که قبلاً ذکر شد، دولت روحانی خلاصه شده است در وزارت خارجه، وزارت خارجه خلاصه شده است در مذاکرات با۱+۵ و ۱+۵ را می توان در آمریکا خلاصه کرد. از این معادله ساده نتیجه می گیریم که دولت در صدد برقراری رابطه با آمریکا و رسیدن به توافق می باشد. نکته ای که نظرات را جلب می کند، این است که تیم مذاکره کننده ایرانی فقط توافق را مد نظر قرار دارد و ظاهرا توافق خوب یا بد تفاوتی ندارد.

اما سوال؟
بر اساس این شواهد، آیا در چنین مذاکراتی که فقط توافق را نشانه گرفته، استقلال و عزت ملی و همچنین حقوق ملت ایران حفظ می شود؟

مقام معظم رهبری در رابطه با سیاست خارجه سه محور کلی را بیان می کنند و تاکید دارند که در سیاست خارجی این سه را رعایت کنند ۱-عزت ملی ۲-مصلحت ۳-حکمت. بر طبق این سه محور مسئولان سیاست خارجی باید توافقی را دنبال کنند که این سه اصل در آن رعایت شده باشد.

لذا همانطور که قبلاً ذکر شد، دولت روحانی برگرفته از دو دولت توسعه گراست. توسعه ای که دولت هاشمی در نظر داشت، از نوع اقتصادی بود و به نوعی درصدد برپایی نظام سرمایه داری بود که نتیجه اش جز تورم ۴۸ درصد نبود.

توسعه ای که خاتمی دنبالش بود توسعه سیاسی بود، برطبق این خاتمی گفتگوی تمدنها را پیش کشید و سپس این گفتگو سعی در برقراری رابطه با آمریکا و غرب که از دشمنان این نظام بودند گردید. در مذاکرات هسته ای که طی سالهای ۸۲تا ۸۴پیگیری می شد، ایران در مذاکرات، پروتکل الحاقی، پلمپucf اصفهان و تعلیق کامل غنی سازی را پذیرفت. وقتی در مذاکرات آن زمان ریز می شویم به این نکته می رسیم که دولت ایران تنها در صدد جلب توجه طرف مقابل بود.

همچنین اگر مذاکراتی که در این دولت انجام شده است را برسی کنیم به این نتیجه می رسیم که دولتفغلی نیز با توافق ژنو و بیانیه لوزان قصد دارد اعتماد طرف مقابل را جلب کند.

مذاکرات و...
تنها نقطه قوتی که دولت برای چهار سال بعد به آن امید دارد،همین مذاکرات ۱+۵است. مذاکراتی که علی رغم فراز و نشیب ها و حوادثی که بهمراه داشت، ولی نتیجه مثبتی در بر نداشته است و تنها خروجی این نشستهایی که طی این دو سال بر قرار شده یک توافقنامه ژنو و دیگری بیانیه لوزان، که در هر دو شاهد این هستیم که ما باید اعتماد طرف مقابل را جلب کنیم و این یعنی ما به طرف مقابل اعتماد کامل داریم! ولی آنها اعتمادی به ما ندارند. جالب اینجاست که آقای روحانی نتیجه این مذاکرات را برد-برد اعلام می کند.

محمدرضا پاریاب عضو فعال انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه یزد

انتهای پیام/۱۳۲