قم نگار: شیفت شب، داستان زندگی زنی به نام ناهید (لیلا زارع) را روایت می کند، در بستر ظلم هایی که از هر طرف به سویش هجوم می آورند. زنی که در برابر تمام اتفاقات بد، می ایستد و می ماند.

به گزارش قم نگار، میثم داودی شاعر و و سینماگر جوان قمی در مورد ساخته فیلم شیفت شب ساخته نیکی کریمی یادداشتی نوشته است که در ادامه می آوریم.

نیکی کریمی: واقعا متاسفم به حال زنی که به خاطر شوهر٬ از آدم بودن خودش بگذره
فیلم ساختن درباره مظلومیت و پایمال شدن حقوق زن در جامعه و نگاه معترض فیلمسازان به این موضوع به خودی خود امری ست بسیار پسندیده و عالی اما در اکثر موارد فیلمسازانی که دست روی سوژه هایی با این مضمون می گذارند، فیلم شان با شکست مواجه می شود و دلیل عمده این شکست غلبه شعارهایی که می خواهند بدهند بر وجه هنری اثر است.

شیفت شب، داستان زندگی زنی به نام ناهید (لیلا زارع) را روایت می کند، در بستر ظلم هایی که از هر طرف به سویش هجوم می آورند. زنی که در برابر تمام اتفاقات بد، می ایستد و می ماند.

زن های فیلم بدون استثنا همه یا در گذشته مورد ظلم وارد شده اند یا هنوز از ظلم اطرافیان خود رنج می برند و به اصطلاح دم بر نمی آورند. بزرگترین نقطه ضعف فیلم، ساخت و پرداخت ضعیف شخصیت هاست. اینکه اطلاعات مفیدی از گذشته و آینده شخصیت ها در فیلمنامه کاشت نشود، نتیجه اش جز سردرگمی مخاطب در مواجه با رفتار و اعمال آنها نیست. در ایجاد رویدادها و خلق فضاهای جدید و پردازش شخصیت های فرعی نیز فیلم خیلی خوب عمل نمی کند. به طور کلی می توان گفت فیلمساز در مواجه با داستان و موضوعی که قابلیت های نمایشی بسیار دارد، بیشتر درگیر عواطف و شعارهایی که می خواهد بدهد می شود تا فیلم ساختن.

خرده داستان هایی که در حاشیه داستان اصلی فیلم روایت می شوند بسیار خنثی هستند و حتی در بعضی دقایق ضربه های جبران ناپذیری به فیلم وارد می کنند. یکی دیگر از دلایل شکست فیلم، قاب بندی های اغلب نامناسب و خنثی کارگردان و تدوین به مراتب بدتر از آن است. صدا برداری و صداگذاری فیلم خوب است. موسیقی عالی ست، اما چه فایده چون به وضوح، وزن اشکالات و ایرادات فیلم نسبت به خوبی هایش سنگینی می کند. با اینهمه باز هم دیدن فیلم برای آن دسته از خانم ها و آقایانی که می خواهند مانیفستی تصویری در دفاع از حقوق ضایع شده زنان در جامعه ببیند، بسیار جذاب است و کسی چه می داند، شاید هدف فیلمساز نیز همین بوده باشد.

در این میان بازی بسیار خوب لیلا زارع (فارغ از تمام ضعف ها و تناقض هایی که در شخصیتش به عنوان ناهید دیده می شود) تحمل فیلم را کمی برای بیننده آسان می کند. بازی متوسط فروتن و آقایی و قریشی هم به طور مستقیم از بی اطلاعی شان از شخصیتی هایی ست که درگیر ایفای نقش شان هستند. در این میان البته می توان فرآیند انتخاب بازیگران مناسب برای نقش ها را نیز از جمله خوبی های فیلم بر شمرد.

اما اینکه چطور می شود از دام کلیشه ها و شعار ها در ساخت چنین فیلم هایی گریخت، یک جواب بسیار ساده دارد، توجه و تمرکز بسیار بیشتر روی فیلمنامه (از لحاظ شخصیت پردازی و داراماتیزه کردن اتفاقات و اعمال بازیگران). همچنین نگاه متفاوت و دور از کلیشه تر در کارگردانی (ساخت فضاها و قاب بندی ها) می تواند کمک بسیار زیادی به رها شدن فیلم از انگشت هایی باشد که به نشانه اعتراض به سویش نشانه می روند.
ا
انتهای پیام/۱۳۷