چه گرانبهاست این هدیه ی ارزشمند خداوندی، آنجا که فرمود: "ن و القلم و مایسطرون".

به گزارش قم نیوز زندگی را با شعر آغاز کردیم و با شعر بدرقه خواهیم کرد. آنگاه که نوزاد، بی تابی و شکیبایی دارد، آنگاه که نیاز به خواب و آسایش خود را جز به گریه توان نمودن نیست، این، لالایی ها و نجواهای آهنگین است که او را به دنیایی دیگر رهنمون می‌سازد. آنگاه که فرشته ی مرگ، واسطه ی میان آدمی و دنیای فانی می شود، این، مرثیه های غم انگیز و حزن آور است که بدرقه ی راهش خواهد شد.

پس می‌توان گفت که شعر، آغاز و پایان حیات ماست و زندگی، فاصله‌ای میان شعر است. ما ایرانیان از دیرباز با شعر و شاعری میانه‌ای بس عمیق و ژرف داشته و با قصه ها و اسطوره ها، نسل های گذشته را به آیندگان منتقل نموده ایم. در ورای این شعر و اساطیر است که نسل ها تربیت می‌شوند و در پی هم آمد و شد دارند. و چه گرانبهاست این هدیه ی ارزشمند خداوندی. آنجا که فرمود: “ن والقلم و ما یسطرون”، ارزش و بهای قلم را به آدمیان عرضه داشت و تقدس آن را به رخ همگان کشید، تا تصویرگر ابهت آن و نشانی از عظمت و بزرگی اش باشد.
پس چه نیک است که ضرورت پاس داری و پاس داشتن از حریم قلم را بدانیم و اعجاز آفرینی اش را باور داشته باشیم. زبان و ادبیات فارسی، گستره و نفوذ فراوانی دارد، تا آنجا که به عنوان دومین زبان دنیای اسلام، به آثاری گران سنگ خود مباهات دارد. صدور ادب فارسی تا دور ترین مکان های دنیا، نشان از زیبایی، رسایی و نفوذ این مهم در جای جای گیتی دارد. هر ساله، بیست و هفتمین روز از شهریورماه را به عنوان روز ملی شعر و ادب پارسی به جشن می نشینیم تا با یادمانِ آن در تقویمِ این روز، اهمیت وافر اش را از خاطر دور نسازیم. این روز که سالروز درگذشت شاعر پرآوازه ی کشورمان شهریار در سال ۱۳۶۷ است، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، برای این مهم برگزیده شد.

شعر و ادب، گنجینه‌ای غنی ست که دارای منزلت و شکوهی نهفته و هویداست. شکوهی که در تمامی ادوار، همزاد تاریخی ما بوده و همچنان هم هست. و حال باید اذعان داشت که استاد شهریار، یکی از درخشان‌ترین چهره‌های شعر و ادب معاصر است. فردی که جدا مانده از اعصار و قرون پیشین نیست و رنگ کلمات و ابیاتش، وامدار شعر حافظ است. شاعری که اشعارش را سیمرغ شعرهای معاصر می‌دانند و این توصیف، مرهون کیفیت و کمیت آثارش می باشد. در شعر شهریار، هنرِ نه یک شاعر، بلکه چندین شاعر را به نظاره می نشینیم.

سخن پردازی‌های او در هر نوع و قالبی، در خور توجه ادب دوستان بوده و همچنان خواهد بود. او را شاعری می‌دانند که در جریان تداوم سنت های ادبی، ذهنیت و نگرشی نو ایفا کرده و این مهم، سبب تحول در عرصه ی غزل فارسی شده است. به واقع، شایسته به نظر می‌رسد که سالروز رحلت شهریار، بزرگ ترین وارث شاعران ایران زمین، به عنوان روز شعر و ادب پارسی در نظر گرفته شود. روزی که تقویم کشورمان، بار دیگر ندای “ن والقلم و ما یسطرون” را فریاد می‌کشد و بهای قلم را ارزشمند برمی‌شمرد، چنانکه در کلام الله مجید ارزشمند شمرده شده است.
انتهای پیام / 137