بیستم صفر است. روزی که با غم و اندوه فرزندان رسول خدا(ص)عجین شده. خانه ی دل هامان مست او شده؛ مست او که اربعین را با نام و یادش می خوانیم.

بیستم صفر است. روزی که با غم و اندوه فرزندان رسول خدا(ص)عجین شده.
غم و اندوهی که رنگ دنیا نداشته و هنوز هم ندارد. این اندوه را میانه ای با از دست دادن مادیات نیست.
این اندوه را که زیبنده است و در آن ایراد و اشکالی نیست. چرا که سرشار از عشق و دلدادگی ست.
دلدادگی برای آقایی که او را سرور شهیدان می‌خوانند و سرور جوانان اهل بهشت.
بیستم صفر است. روزی که چهل شبانه روز از فراق فرزند پیامبر گذشت.

روزی که در سایه ی تیغ آفتاب، تیغ کفر و عناد خودنمایی کرد. تیغی که شرمسار به خون پاک اهل بیت پیامبر بود.
همان خاندانی که مباهات دارند به همزیستی با نبوت؛ به پسر رسول ختمی مرتبت(ص).
همان بزرگواری که رخ به سوی خالق داشت و دوستدارانش بود. که محبوب بود و برگزیده ی خداوند.

بیستم صفر است. روزی که هنوز هم پس از سال ها و قرن ها، هنوز هم شهادت می دهد به مظلومیت حسین(ع). روزی که هم نوا شد با عاشورا. همان عاشورایی که شرمسار است از خاطره ی خونینش.
اربعین هنوز هم بوی خون می دهد. بوی شهامت، شجاعت و بوی شهادت. امروز اربعین است.
چهل روز از پرپر شدن گل ها می گذرد. همان گل‌هایی که عطر وجودشان، مشام هر انسانی را در بر می‌گیرد. همان گل‌هایی که پروانه‌های دلدادگی، گردشان می‌چرخند و شمع وجود عشاق را به عشق وجودشان آب می کند.

امروز بیستم صفر است. خانه ی دل هامان مست او شده. مست او که اربعین را به نام و به یادش می خوانیم.
او که کربلا را با نامش می شناسیم و با یادش. که رسم جنون را از او به یادگار داریم و مجنون پروردگار شدیم که باور کردیم تا جهان هست، نام و یادش نیز هست. چهل روز که سهل است، اگر چهل هزار سال هم بگذرد، باز واله و شیدای صاحب محرم هستیم.
همان آقایی که در راه رسیدن به وصال کردگار، سختی‌ها و مصائب فراوانی را تجربه کرد. که دل تاریخ هم برایش گرفت، تا آنجا که هر سال هر عاشورا و اربعین، سیاهپوش او می شویم و عزادارش. که در مکتب عشق بازی آموختیم تکلیف ما حسینی شدن است و عمل به تکلیف، واجب.

انتهای پیام/ 137