تاریخ به رفتار کریمانه سبط اکبر نبی اسلام شهادت می‌دهد

به گزارش قم نیوز رمضان که به نیمه خود رسید، بوی بهشتی در دانه‌ای؛ خانه علی (ع) و فاطمه (س) در مدینه النبی را عطرآگین کرد و ملائکه آسمان را به زمین کشاند تا از حٌسن حَسن تبرک بگیرند و شادباش گویند به بهانه‌های خلقت هستی.

میوه دل ام ابیها و مولی متقیان و نخستین نوه رسول مهربانی‌ها که نگاهش به تماشای دنیا باز شد، آسمان مدینه به او سلام کرد؛ او که اولین آیه از سوره کوثر و شبیه‌ترین به پیامبر خاتم بود.

نامش را خدا برگزید، آنگاه که علی و فاطمه (س) قنداقه نورسیده شأن را نزد رسول اکرم بردند تا او نامی برای فرزندشان انتخاب کند و ایشان نیز منتظر ماندند و بر پروردگار سبقت نگرفتند و از خدا خواستند تا نامی برایش برگزیند که وحی آمد و به رسول خدا فرمود که نامش را حسن بگذارند.

پسر بزرگ علی بن ابی طالب (ع) ۷ سال از عمر شریف پیامبر اسلام را درک کرد و رسول اکرم در فضیلت امام مجتبی (ع) فرمود «حسن، او پسر من و فرزند من و پاره تنم و روشنایی چشمم و نور دلم و میوه قلبم است.»

پیامبر خدا همواره علاقه شدید و محبت وافر خود نسبت به امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را در بین مردم ابراز و اظهار می‌نمود و محبت این دو فرزند فاطمه زهرا (س) در قلب و جان رسول خدا موج می‌زد، او می‌فرمود: حسن از من است و من از حسن؛ کسی را که من دوست دارم خدا نیز دوست دارد.

او راز دار غم مادر بود در کوچه‌های بنی هاشم؛ پس از چند ماه از رحلت محمد مصطفی (ص) داغ دار مادر شد و از آن پس در کنار پدر پرورش یافت.

تاریخ به رفتار کریمانه سبط اکبر نبی اسلام شهادت می‌دهد که امام مجتبی (ع) در طول عمر خود، دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم کرد و نصف آن را برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا و به نیازمندان بخشید.

او را در بخشش و کرامت یگانه دوران می‌دانند و همین خصلت موجب شد تا دومین امام شیعیان را به کریم اهل بیت (ع) لقب دهند.

تاریخ روایت می‌کند که مردی از سرزمین شام بر اثر تبلیغات منفی بنی امیه راهی مدینه شد، به امام مجتبی (ع) که رسید بی مقدمه شروع به ناسزا گفتن کرد؛ امام اما سکوت اختیار کرد و منتظر ماند تا هر آنچه دوست دارد بیان کند و عقده‌های دلش را خالی کند، حرف‌هایش که تمام شد سپس فرمودند: «من فکر می‌کنم تو در این شهر غریب باشی و امر بر تو مشتبه شده؛ اگر منزل نداری، منزل ما متعلق به تو است، اگر بدهکاری من قبول می‌کنم که بدهی تو را بدهم، اگر گرسنه ای تو را سیر می‌کنم» .

آنچنان کریم اهل بیت (ع) با او برخورد کرد که در تصورش نمی گنجید پاسخ آن ناسزاها اینگونه رفتار کریمانه باشد و آن فردی شامی چنان مجذوب امام مجتبی (ع) شد که گفت: یابن رسول الله اگر قبل از این ملاقات به من می‌گفتند، بدترین افراد زیر این آسمان کیست؟ تو را و پدرت را معرفی می‌کردم؛ ولی الان به عنوان نیک‌ترین افراد معرفی می‌کنم، او چنان شیفته اخلاق آن حضرت شد که تا در مدینه بود، در منزل حضرت و سر سفره آن حضرت بود.

تاریخ به رفتار کریمانه سبط اکبر نبی اسلام شهادت می‌دهد

حجت الاسلام و المسلمین نظری منفرد از اساتید حوزه علمیه قم در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: بعد از سه سال که پیامبر اسلام (ص) به مدینه مهاجرت کردند در نیمه رمضان سال سوم هجرت امام حسن (ع) متولد شد.

وی با بیان اینکه والدین امام حسن (ع) دارای بهترین و مقدس‌ترین نسب هستند که شبیه آن یافت نمی‌شود ابراز داشت: از مهم‌ترین فضائل آن امام وارسته این است که پدرش امام علی (ع)، دومین شخصیت برجسته جهان اسلام و مادرش فاطمه زهرا (س) نخستین بانوی اسلام، اجدادش رسول مکرم اسلام آخرین پیامبر الهی و جدّه فداکارش اولین بانوی مسلمان حضرت خدیجه (س) بود که گسترش اسلام به دارایی این بزرگ بانوی اسلام محقق شد که در حمایت از رسول خدا همه اموال خود را بخشید.

وی با بیان اینکه امام حسن (ع) نزد خداوند جایگاه ویژه ای دارد و امام حسن (ع) یکی از اصحاب کساء هستند اظهار داشت: از جمله آیاتی که درباره حقانیت پیامبر اسلام (ص) و فضیلت اهل بیت وی به آن استناد شده آیه مباهله است و در آیه مباهله مراد از أَبْنَاءَنَا امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است که این امر نشان دهنده جایگاه والای این دو امام دارد.

استاد حوزه علمیه قم گفت: از برجسته‌ترین فضائل امام مجتبی (ع) این است که او از اهل‌بیت پیامبر (ص) است؛ اهل بیتی که آیات فراوانی در شأن ایشان نازل شده که آیه تطهیر از جمله آن آیات است که به اراده خداوند بر پاکی اهل بیت (ع) از رجس و پلیدی اشاره می‌کند.

وی گفت: یکی از آیاتی که منزلت امام حسن (ع) را نزد خداوند نشان می‌دهد آیه مودت است و آیه دیگر نیز آیه وَ آتِ ذَا الْقُرْبی حَقَّهُ است که از این آیات جایگاه و منزلت امام حسن (ع) نزد پروردگار مشخص می‌شود.

وی عنوان داشت: امام حسن (ع) جایگاه ویژه ای نزد پیامبر (ص) داشت و وقتی به دنیا آمد او را نزد پیامبر آوردند و ایشان به امام علی (ع) فرمود اسم نوزاد را چه نهادید که امام فرمود ما در نامگذاری بر شما سبقت نمی‌گیریم و پیامبر (ص) هم فرمود من نزد از خداوند در نامگذاری سبقت نمی‌گیرم که نام حسن (ع) نامی خدایی است که از سوی خداوند بر ایشان نهاده شده است.

وی بیان داشت: پیامبر (ص) فرمود؛ حسن (ع) گل من و بزرگوار است و تعبیر دیگری که همه از پیامبر (ص) نقل کرده‌اند این است که در خصوص امام حسن (ع) و امام حسین (ع) فرمودند این دو، سید جوانان اهل بهشت هستند.

کارشناس مذهبی رسانه ملی گفت: پیامبر اکرم در عمل نیز نسبت به حسنین (ع) به گونه‌ای رفتار می‌کرد که شگفتی مردم را بر می‌انگیخت، مثلاً یکی از روزها پیامبر (ص) در مسجد در حال خطابه بر روی منبر بود که امام حسن (ع) کودکی بود که از خانه حضرت زهرا (س) به مسجد باز می‌شد بیرون آمد و می‌خواست که به سمت پیامبر (ص) برود اما پاهایش به حصیر مسجد خورد بر زمین افتاد که در این لحظه پیامبر (ص) خودشان از منبر پایین آمدند و امام را در آغوش گرفتند.

حجت الاسلام نظری منفرد ادامه داد: گاهی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) زمانی که پیامبر (ص) در حال نماز بودند و به سجده رفته بودند بر روی دوش ایشان می‌رفتند اما پیامبر (ص) در این زمان تا وقتی که آنها پایین نمی‌آمدند به سجده خود ادامه می‌دادند.

وی ادامه داد: رسول خدا گاهی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را بر روی دوش خود سوار می‌کردند و بین مردم حاضر می‌شدند که این امر با توجه به جایگاه والای پیامبر تعجب مردم را بر می‌انگیخت و پیامبر (ص) با این رفتار عملاً مقام و منزلت امام حسن (ع) را به مردم نشان می‌داد.

استاد تاریخ اسلام ادامه داد: متأسفانه چهل سال بعد از رحلت رسول اکرم (ص) آن احترامی که پیامبر (ص) به ایشان می‌گذاشت به فراموشی سپرده شد و کار به جایی رسید که امام را با زهر به شهادت رساندند و تابوت امام را هم تیرباران کردند.
انتهای پیام / 137