چرا دیگر خبری از وعده های اقتصادی و معیشتی دولتمردان نیست؟

به گزارش قم نیوز به نظر می رسد دولت از مردم بسیار دور افتاده و در اتاق های بسته خود برنامه هایی را برای کشور تجویز می کند که جزء زمینه سازی بحران و ناامیدی خروجی دیگری نخواهد داشت.

چهار سال اول دولت اعتدال، سال های امید دادن و وعده دادن به مردم بود؛ آنهم به خاطر برجام و توافقی پیرامون مذاکرات هسته ای. نیک همه جامعه وعده ها و شعارهای دولتمردان را درباره رونق و گشایش اقتصادی و معیشتی را پس از برجام به یاد دارند و نیازی به بازگویی آنها نیست.

امسال برخلاف سال های گذشته همزمان با 26 دی ماه سالگرد اجرای تعهدات 1+5 و رفع تحریم ها، مراسم ها و سخنرانی های دولتی در کار نبود. دولتمردان بسیار آرام و ساکت از این تاریخ عبور کردند، چرا که دیگر از برجام چیزی باقی نمانده که بخواهند برای آن همایش ها و کنفرانس های خبری و ... برگزار کنند!

حال باید از دولت اعتدالی پرسید که شما با وجود ادعای به کارگیری مدیران متخصص و کاردان، چگونه در عرض 5 سال نتوانسته اید وضعیت اقتصادی باثباتی ایجاد کنید و دربرنامه های جدید خود گرانی را تنها راه چاره اقتصاد بیمار ایران دانسته اید. چرا اسحاق جهانگیری که اینک از وضعیت اقتصادی، مدیران ناکارآمد، بانک های فشل و ناکارآمدی اقتصادی سخن می گوید، کاملا برعکس در ایام انتخابات در باغ بهشت را نشان می داد و چنان ازدولت یازدهم و عملکردش دفاع می کرد که گویی همه مشکلات با کلید تدبیر حل شده است و باید این دولت برای ثبات آن ادامه پیدا کند!

حسن روحانی به عنوان رئیس دولت و مسئول اول دستگاه اجرایی، چرا از حذف یارانه بگیران در ایام انتخاباتی حرفی نزد و خود را تنها ناجی ایران برای رفع تحریم های غیرهسته ای و گشایش های بزرگ اقتصادی نامید؟ حال کدام یک از این شعارها در حال عملی شدن است؟

در حالیکه ما شاهد یکی از بدترین شیب های تند اقتصادی در وضعیت معیشتی نه تنها طبقه ضعیف جامعه بلکه طبقه متوسط به سمت دره رکود اقتصادی و عدم توانایی در حل و فصل مشکلات زندگی هستیم.

حال آنکه باید این را در نظر گرفت، ایران کشوری ثروتمند و غنی در ابعاد منابع طبیعی و انسانی است و ظرفیت های بسیاری برای آزادسازی جهت رونق اقتصادی دارد. آمارها بر این نظرند که در زمینه انرژی های فسیلی اعم از گاز و نف رتبه یک جهان هستیم و با داشتن یک درصد از جمعیت جهان 5 درصد ظرفیت های بزرگ در ایران است.

ظرفیت های پیدا و پنهان زیادی در کشور برای رونق و گشایش اقتصادی وجود دارد ولی دولت اعتدال 5 سال زمان خود را به فرودگاههای کشور چشم دوخت تا هیات های اقتصادی و تجاری خارجی برای سرمایه گذاری رهسپار ایران شوند ولی نه از سرمایه گذاری باثبات خارجی خبری شد و نه از عدم سنگ اندازی غرب برای گشایش در رفع تحریم های هسته ای.

این واقعیت هایی هستند که حال پس از انتخابات ریاست جمهوری حتی از زبان دولتمردان نیز بیان می شود. فاصله میان تبلیغات انتخاباتی تا به امروز نزدیک به 6 ماه است، آیا مشکلات اقتصادی که دولت به آن اشاره می کند، تنها در این 6 ماه ایجاد شده که نسخه و چاره را در افزایش قیمت ها دیده است و چنین رفتارهایی است که مخاطب را یاد یکی از جملات محمدباقر قالیباف در مناظرات انتخاباتی می اندازد، جایی که گفت« ادامه این دولت به معنای ادامه رکود، ادامه بیکاری و ادامه آسیب های اجتماعی خواهد بود.»

انتظاری که حسن روحانی و مردان اجرایش می رفت، پایبندی به قول ها و شعارهایی بود که حداقل در زمینه برجام به مردم داده بودند. مشخص است که بار روانی که افزایش قیمت ها در کالاهای اساسی ایجاد می کند، خود را در سایر بخش ها نشان خواهد داد و دیگر حتی دولت نخواهد توانست به تورم تک رقمی اعلامی خود ببالد.

از زمانیکه اخبار افزایش قیمت بنزین و گازوئیل به 1500 و 400 تومان در میان رسانه ها پیچید، زمزمه های افزایش قیمت کرایه ها و بسیاری از خدمات به گوش رسید؛ این یعنی آمادگی بازار برای جهش قیمت ها!.

چگونه دولت در 4 سال گذشته مسیر افزایش پلکانی را در قیمت سوخت اجرایی نکرد تا به یکباره به دنبال افزایش 50 درصدی آن نباشد؟ مسئولیت بار روانی و بازی با اعصاب مردم پس از اخبار افزایش قیمت ها بر عهده کیست؟

چنین رفتارهایی پیش از انتخابات مجدد ریاست جمهوری، نمی تواند به معنای فریبکاری باشد؟ اعتراضات مربوط به گرانی که با سواستفاده دشمنان به انحراف رفت، در ابتدا در اعتراض و شکایت مردم از گرانی ها و تلاش دولت برای افزایش قیمت ها در لایحه بودجه 97 بود.

در ایام انتخابات دولت در مقابل وعده ایجاد 4 تا 5 میلیونی شغل توسط نامزدهای رقیب، وعده ایجاد 950 هزار شغل در سال را داد ولی پس از انتخابات آن را با اما و اگرهای فراوانی همراه ساخت و رئیس جمهور در اولین کنفرانس خبری خود ایجاد چنین مقدار شغلی را منوط به بودجه 770 هزار میلیاردی کرد و از مجلس خواست تا این بودجه را بدهد تا شغل ایجاد شود!

در زمان بودجه 97 نیز محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت، افزایش قیمت سوخت و حذف بیش از 30 میلیون یارنه بگیر را پیش شرط اصلی ایجاد شغل دانست! آیا چنین آمارهایی در زمان انتخابات در دسترس نبود و به یکباره پس از شب انتخابات به ذهن دولتمردان رسید؟!

متاسفانه باید اذعان کرد با عدم تحقق سرمایه گذاری های خارجی که دولت به آن امید بسته بود، تصمیم کابینه دوازدهم بر این شده تا دست خود را در جیب ملت کنند و برای هزینه های جاری خود که در 4 سال گذشته چهار برابر شده و برای تحقق بخشی از شعارهای خود که مسلما با وجود مدیران ناکارآمد و سیستم فشل دولت بودجه اگر دهها برابر نیز شود، شعارها به طور کامل تحقق نمی یابند، تنها راه چاره را به جای کاهش هزینه های جاری دولت، افزایش قیمت ها در سوخت، عوارض، مالیات و حذف یارانه بگیران دانسته اند و اگر اینها با اعتراض افکار عمومی نشد، فروش اوراق بهادار، املاک دولتی و ... در دستور کار قرار گیرد!

در این میان شاهد گریز سی هزار میلیاردی مالیاتی، عدم توجه به بدهکاران بزرگ بانکی و بازپسگیری وام های کلان، ریخت و پاش های بی نتیجه و بی حاصل دولت در بودجه جاری و ... هستیم که مدیریت صحیح آن می تواند بسیاری از کمبودها را جبران کند. از سوی دیگر دولت اعتدالی بسیار گران و لوکس اداره می شود و شاهد آن نیز افزایش هزینه های جاری است.

به هر حال دولت اعتدال و ژنرال های اقتصادی آن در اولین سال از دولت دوازدهم امتحان خود را به خوبی در عدم توجه به اقشار آسیب پذیر جامعه پس دادند و در حالیکه بیکاری افزایش یافته و درآمد نیروی کار نیز افزایش چندانی نداشته، افزایش واقعی قیمت ها، کمر همین نیروی کار را زیر بار مشکلات معیشتی بیشتر خم خواهد کرد.

انتظار می رود حداقل کاری که دولتمردان می توانند انجام دهند، بابت عدم شفاف سازی در ایام انتخابات و ارائه وعده های انجام نشده به مردم، از ملت ایران عذرخواهی کنند و واقعیت ها را با ارائه راهکارهایی که از جیب ملت هزینه نشود، بازگو کنند. واقعیتی که در برجام گذشت را به مردم بگویند و آن اغراق ها و وعده های توخالی را بازگو کنند.

انتهای پیام / 136