قم نيوز
: احمدلو از عکاسان باسابقه‌ای است که نزدیک نیم قرن سابقه عکاسی دارد و بسیاری از کسانی که زمانی برای گرفتن عکس به او مراجعه می‌کردند اکنون فرزندانشان به او مراجعه می‌کنند. می‌توان بیان کرد دو نسل عکس‌های یادگاری‌اش را در خانه دارند.
حسن احمدلو که اکنون کوله‌باری تجربه و خاطره از عکاسی دوران قدیم دارد می‌گوید: آن زمان فیلم تخت و پروژکتور استفاده می‌کردند و فلش وجود نداشت که واقعا کار دشوار و سخت بود. پس از چاپ، مراحل خشک کردن و بریدن عکس بود. عکس‌های خانوادگی، پرسنلی، پرتره و مجلسی می‌گرفتند که سیاه و سفید بود.
وی نخستین دستمزدش از عکاسی را پنج ریال عنوان می‌کند که با پس‌انداز دستمزدهایش سال 46 توانست دوچرخه بخرد.
اکنون از عکاسی مهتاب که زمانی در آن کار می‌کرد یاد می‌کند که با اجرای پروژه های شهری اثری از آن به جای نمانده ولی خاطراتش همواره زنده است.
نخستین چراغ عکاسیش سال 1351 با عنوان عکاسی شاهرخ در خیابان خاکفرج روشن شده بود که به گفته وی ساواک نامش را برنتافت و دو سه روز او را به دلیل نام عکاسی‌اش بازداشت کرد که همین امر سبب شد اسم عکاسی را به شباهنگ تغییر دهد.
درآمد اقتصادی چندانی از عکاسی نصیبش نمی‌شد و تنها علاقه به عکس و فیلم را عامل جذب به عکاسی عنوان می‌کند که سبب شد بحث اقتصادی را فراموش کند ولی با این وجود مطرح می‌کند که اگر به طور مجدد متولد شود عکاسی را انتخاب می‌کند.
خاطرات تلخ و شیرین زیادی در عکاسی دارد. یکی از تلخ‌ترین خاطرات خود را به یاد می آورد زمانی که می‌خواست عکس با کیفیت بگیرد ولی بر عکس آن عکس‌ها خراب می‌شد.
این عکاس باسابقه تصریح می‌کند: برخی مجالس می‌رفتیم و پس از پایان متوجه می‌شدیم که همه عکس‌ها خراب شده که در آن شرایط مرگ برایمان عروسی بود.
وی معتقد است: در دوران گذشته صفا، صمیمیت و صداقت بود ولی اکنون بر عکس شده است. همه چیز وجود دارد ولی صفا، صمیمیت و یکرنگی نیست.
احمدلو در زمینه ارزیابی عکاسان می‌گوید: اکنون هنرمندان زیادی در سطح استان وجود دارند که با ذوق هستند و کار عکاسی برای آنها با امکاناتی که در اختیار دارند آسان است ولی در عین حال مطالبات مردم بیشتر شده و به اندازه‌ای هنرشناس و عکس‌شناس داریم که هر عکسی برای آنها قابل قبول نیست.
وی معتقد است: باید روی عکس به ویژه عکس‌های پرتره کار شود تا مورد تأیید مردم قرار گیرد زیرا آگاهی و اطلاعات عکاسی مردم افزایش پیدا کرده است.
لزوم امانتداری عکاس
این عکاس باسابقه عشق و علاقه را از مهمترین موارد مهم برای ورود به عکاسی ذکر می‌کند و می‌افزاید: عکاس باید امانتدار باشد و امانتداری را سرلوحه کار خود قرار دهد و آرشیو یا بایگانی برای خود ایجاد کند و فردی که عکاسی می‌کند، اعتبار آرشیو عکاس را با اهمیت‌تر از خانه‌اش بداند.
وی با اشاره به موارد و مؤلفه‌های با اهمیت در عکاسی تصریح می‌کند: عکاس باید تناسب‌ها را در نظر بگیرد و تفکر یا ایده درونی فرد که می‌خواهد عکس بگیرد را روی عکس منتقل کند.
احمدلو با اشاره به عوامل مؤثر در عکاسی از جمله دوربین می‌گوید: صنعت عکاسی ابزار و دوربین است و بخش دوم عکاسی به هنر ما بستگی دارد. باید در نظر داشت ابزار به تنهایی کاری نمی‌کند و دوربین کاره‌ای نیست و باید همه عوامل دست به دست دهند تا کار انجام شود.
وی با توجه به اینکه مسؤولیت اتاق اصناف و اتحادیه عکاسان را بر عهده دارد و نمی‌تواند مانند گذشته عکاسی کند و به میزان کمتر از گذشته به عکاسی می‌پردازد بنابراین از این امر ناراحت است.
این عکاس باسابقه مهمترین مشکل جامعه عکاسان را نقدینگی عنوان می‌کند و ممارست، پشتکار و امانتداری را از جمله نکاتی می‌داند که همواره به شاگردانش بیان می‌کرد و می‌گوید: زمانی که یک نفر به عکاسی مراجعه کرد باید عکاس را به عنوان عضوی از خانواده خود بپذیرد. این اعتماد مهمترین مؤلفه است بنابراین باید اعتماد و علاقه در کار عکاسی سرلوحه باشد و تنها به تفکر اقتصادی تکیه نکرد.
عکس‌ها سخن می‌گویند
وی با بیان اینکه عکس‌ها سخن می‌گویند هر یک از عکس‌ها را دارای داستانی می‌داند که شاید فیلم چنین صدا و داستانی نداشته باشد.
احمدلو می‌گوید: عکاسی علاقه، عشق و هنر است و از هنر هفتم آثار تبلور پیدا می‌کند و ارزشمند می‌شود. عکاسی 13 موضوع مانند معماری، صنعتی، تبلیغاتی، موضوعی، خبری، روزنامه‌ای و.... دارد. ممکن است برخی از بخش های صنعتی تبلیغاتی پولساز باشد ولی سایر عکاسی‌ها این امکان را ندارند.
وی معتقد است: نمی‌توان بیان کرد عکس برتر از فیلم است به عنوان مثال برخی اوقات دو بیت شعر جواب کتاب را می دهد و افراد به وسیله آن متحول می‌شوند و برخی اوقات با یک عکس همین اتفاق می‌افتد و هر یک ارزش و اعتبار خود را دارند.
پاسخ به عدم رضایت مشتریان
این عکاس با سابقه در پاسخ به سؤالی مبنی بر اینکه آیا تاکنون مراجعه‌کننده‌ای از عکسش ناراضی بوده است؟ می‌گوید: این امر زیاد اتفاق افتاده و نسنجیدیم و تفکر فرد را نفهمیدیم و برخی اوقات آمادگی نداشتیم یا تشخیص‌های ما ضعیف بوده و افراد راحت گفتند این عکس را نمی‌خواهیم ولی در اینگونه مواقع از اساتید قبل آموخته و به ارث برده بودیم و به آنها می‌گفتیم «سریع برای عکس بعدی آماده شو».
وی می‌گوید: برخی همکاران اشتباه می‌کنند و می‌گویند کارشناس درباره عکس نظر دهد در حالی که کارشناس می‌گوید ایرادی ندارد ولی مشتری عکس را دوست ندارد بنابراین عکس‌ها را عوض و رضایت او را حاصل می‌کردیم.
احمدلو ضمن مقایسه عکاسی قدیم و جدید تصریح می‌کند: در عکاسی امروزی دستگاه زیاد کمک می‌کند و بسیاری افراد با دوربین‌های دیجیتال به راحتی عکاس شدند و عکس می‌گیرند. عکاسی هنر است ولی به نظر من عکس می‌تواند هنر باشد نه عکاسی.
وی از جمله کسانی است که دستکاری در عکس‌ها را هیچ زمانی قبول نداشته و معتقد است عکس را باید اصلاح کرد نه اینکه تغییر داد. برخی به اندازه‌ای عکس را روتوش می‌کنند و چهره را تغییر می‌دهند که چهره فرد تغییر می‌کند.
این عکاس با سابقه ادامه می‌دهد: به عنوان مثال لکه‌های اضافی که در اثر نور و لرزش ایجاد می‌شود را باید اصلاح کنیم؛ اگر فرد 50 سال دارد با دستکاری عکسش 30 ساله شود و این یک نوع دخالت در امور خداوندی است.
وی می‌گوید: تا امروز دو نسل عکس‌های یادگاری خود را از من در خانه‌هایشان دارند و افتخار من این است که دختران و پسران مشتری ام اکنون ازدواج کرده و فرزندانشان را برای گرفتن عکس به عکاسی من می‌آورند. زمانی که مشتریان را می‌شناسم به اندازه‌ای خوشحال می‌شوم که ریالی نمی‌خواهم بابت آن پول بگیرم.
احمدلو از این امر ابراز رضایت می‌کند که مشتری 40 سال به عکاسی‌اش وفادار بوده و این موضوع برایش ارزش زیادی دارد و آن را نشانه اعتماد مشتری می‌داند.
انتهای پیام/ 113
تگ ها
آخرین عناوین
