در سال پنجم هجری وقتی که بنی قریظه در جنگ احزاب با قریش همدست شده و به مسلمانان مدینه ضربه زدند، بلافاصله بعد از جنگ احزاب سراغ آنان رفت، عصر همان روز قلعه بنی قریظه را محاصره کرد و پس از 25 روز آنها تسلیم شدند.

به گزارش قم نیوز خداوند دشمنان اسلام و رسول خدا(ص) را بدترین جنبندگان دانسته از کرم‌های لجنزارها کم ارزش‌تر می‌خواند و می‌فرماید آنان کسانی هستند که هر بار که با آنها عهد می‌بندی نقض عهد می‌کنند، آنگاه می‌فرماید با آنها به شدت و برخورد کن، به گونه‌ای در میدان نبرد بر آنان سخت بگیر که آن کسانی که پشت سرشان هستند نیز از ترس فرار کنند.

«إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِینَ کَفَرُوا فَهُمْ لا یُؤْمِنُونَ . الَّذِینَ عاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ یَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِی کُلِّ مَرَّةٍ وَ هُمْ لا یَتَّقُونَ . فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِی الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ (انفال/55-57) به یقین، بدترین جنبندگان نزد خدا، کسانى هستند که کافر شدند و ایمان نمى‏آورند. همان کسانى که با آنها پیمان بستى؛ سپس هر بار عهد و پیمان خود را مى‏شکنند؛ و (از پیمان شکنى و خیانت،) پرهیز ندارند. اگر آنها را در (میدان) جنگ بیابى، آن چنان به آنها حمله کن که جمعیّتهایى که پشت سر آنها هستند، پراکنده شوند؛ شاید متذکّر گردند (و عبرت گیرند)».

آنگاه قرآن مجید یکی از ویژگی‌های برجسته پیامبر(ص) و یارانش را سخت گیری بر کفار می‌شمارد و می‌فرماید: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ (فتح/29) محمد، پیامبر خداوند است و آنان که با وى‏اند، بر کافران سختگیر، میان خویش مهربانند».

بر همین اساس رسول خدا(ص) وقتی که دید سه قبیله یهودی که در مدینه و در کنار حکومت اسلامی آن حضرت پایگاه سیاسی، اجتماعی و نظامی دارند، و با حکومت اسلامی آن حضرت دشمنی می‌کنند، آنان را از منطقه مدینه بیرون راند. در شوال سال دوم هجری بنی قین قاع را به جرم اینکه به همسر یکی از انصار اهانت کردند و مسلمانی را که به دفاع از او برخاسته بود به شهادت رساندند. مورد محاصره قرار داد و پس از 15 روز محاصره با خواهش عبدالله بن ابی که قبلا با آنان هم پیمان بود، موافقت نمود که سلاح‌های شان را تحویل داده به أذرعات شام کوچ کنند.

وقتی یهودیان بنی نضیر قصد ترور رسول خدا(ص) را کردند، درنهان شخصی را فرستادند تا از بالای دیواری که پیامبر اسلام (ص) در کنار آن نشسته بود، سنگی بر سر آن حضرت افکنده او را به قتل رسانند. رسول خدا(ص) از طریق غیبی از این توطئه آگاه شد. ناگهان آنجا را ترک کرده به مدینه بازگشت و به آنان اخطار کرد منطقه مدینه را ترک کنند؛ وقتی آنان مقاومت کردند پانزده روز قلعه شان را محاصره کرد. آنان ناگزیر سلاح شان را واگذاشته، گروهی به اذرعات شام و گروهی از جمله رئیس شان حُیّی بن أخطب به خیبر رفتند. و بخشی از اموالشان را مصادره کرد.

آنگاه خداوند متعال در سوره حشر در شأن بنی نضیر (رک:مجمع البیان، ج9،ص387؛ المیزان،ج19، ص 201) فرمود: «هُوَ الَّذِی أَخْرَجَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ مِنْ دِیارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ ما ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا وَ قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدِیهِمْ وَ أَیْدِی الْمُؤْمِنِینَ فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصارِ . وَ لَوْ لا أَنْ کَتَبَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْجَلاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِی الدُّنْیا وَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذابُ النَّارِ . ذلِکَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ مَنْ یُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقابِ . ما قَطَعْتُمْ مِنْ لِینَةٍ أَوْ تَرَکْتُمُوها قائِمَةً عَلى‏ أُصُولِها فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَ لِیُخْزِیَ الْفاسِقِینَ».

«اوست که کافران اهل کتاب‏ را از خانه‏هایشان در نخستین گردآورى بیرون راند (هر چند) شما گمان نمى‏کردید که بیرون روند و (خودشان) گمان مى‏کردند که دژهایشان بازدارنده آنان در برابر خداوند است اما (اراده) خداوند از جایى که گمان نمى‏بردند بدیشان رسید و در دل‏هایشان هراس افکند؛ به دست خویش و به دست مؤمنان خانه‏هاى خویش را ویران مى‏کردند؛ پس اى دیده‏وران پند بگیرید! و اگر خداوند آوارگى را بر آنان مقرّر نکرده بود بى‏گمان در این جهان عذابشان مى‏کرد و آنان را در جهان واپسین عذاب آتش (دوزخ) خواهد بود. این از آن روست که آنان با خداوند و پیامبر وى مخالفت ورزیدند و هر کس با خداوند مخالفت ورزد به راستى خداوند سخت‏کیفر است. هر درخت خرمایى که بریدید یا بر ریشه‏هاى آن وانهادید به اذن خداوند بود و (چنین کرد) تا نافرمانان را خوار گرداند.»(حشر/2-5)

در سال پنجم هجری وقتی که بنی قریظه در جنگ احزاب با قریش همدست شده و به مسلمانان مدینه ضربه زدند، بلافاصله بعد از جنگ احزاب سراغ آنان رفت، عصر همان روز قلعه بنی قریظه را محاصره کرد و پس از 25 روز آنها تسلیم شدند. آنان از پیامبر خواستند با آنها مثل دو قبیله سابق یهود رفتار کند.

خداوند در سوره احزاب این انتقام سخت را تأیید نموده و به خود نسبت می‌دهد. «وَ أَنْزَلَ الَّذِینَ ظاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ مِنْ صَیاصِیهِمْ وَ قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ فَرِیقاً تَقْتُلُونَ وَ تَأْسِرُونَ فَرِیقاً . وَ أَوْرَثَکُمْ أَرْضَهُمْ وَ دِیارَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ وَ أَرْضاً لَمْ تَطَؤُها وَ کانَ اللَّهُ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیراً (احزاب/26-27) خداوند گروهى از اهل کتاب را که از آنها [مشرکان عرب] حمایت کردند از قلعه‏هاى محکمشان پائین کشید، و در دلهاى آنها رعب افکند (کارشان به جایى رسید که) گروهى را به قتل مى‏رساندید و گروهى را اسیر مى‏کردید. و زمین‌ها و خانه‏هایشان را در اختیار شما گذاشت و (همچنین) زمینى را که هرگز در آن گام ننهاده بودید و خداوند بر هر چیزى قادر است.»

انتهای پیام/ 137