قم نيوز : علمدار دشت کربلا چه در زمان حیات مولی الموحدین علی(ع) و چه زمانه حیات و امامت امام حسن (ع) و امام حسین(ع) در تبعیت از امام و ولی زمان خود هیچ شک و تردیدی به خود راه نداد و بلکه بالاترین الگو و شاخص را در این باره از خود نشان داد.
خبرگزاری قم نیوز چهارمین روز از شعبان سال 26 هجری ، سالروز ولادت باسعادت امامزاده واجب التعظیمی است که به جهت جایگاه والایی که در نزد خدای متعال و اهل بیت(ع) دارد ایشان را "باب الحوائج" عنوان کرده و روز ولادت ایشان را به زیبایی "روز جانباز" نامیدهاند و بدون تردید هر جامعه ای نیازمند بهره مندی از الگوها و نشانههای بارز اجتماعی، فرهنگی و دینی است و از این منظر، مکتب و امت اسلامی نیز از این قاعده و قانون کلی مستثنا نیست.
با این حال آنچه که مکتب اسلام را با مکاتب سایر ملل و نحلهها متفاوت و متمایز میسازد این است که دین و آیین ما مملو از الگوها و شاخصها و ملاکهای زندگی در حد اعلی خود است که اینها از جمیع جهات، الگوهای گسترده ای در اختیار انسان قرار میدهد و به راستی که هیچ ملت و فرقه ای تا به این اندازه دارای الگو و شاخص معتبر نبوده و نیست.
به خصوص مکتب اهل بیت (ع) که شاخصها و الگوهای بزرگی همچون پیامبر اعظم(ص)، امیرالمومنین علی(ع)، حضرت زهرا (س) ، امام حسن (ع) و امام حسین(ع) را در درون خود دارد و این بزرگواران والاترین الگوهای بشریت در تمام طول تاریخ به شمار میروند.
از تبار همین افراد کسانی هستند که انصافاً هر کس زندگی و حالاتشان را میخواند و میشنود تصدیق میکند که اینان نیز بهترین شاخصها و الگوها برای بشریت پس از حضرات معصومین (ع) هستند و بی گمان یکی از بهترین آنها وجود نازنین ابوالفضل العباس (ع) است که به عنوان ماه بنیهاشم میدرخشد و از خود برکات بسیاری صادر میکند.
فرزند برومند علی بن ابیطالب (ع) و مادر ادب و وفا حضرت ام البنین(س) شخصیتی است که حقیقتاً پس از ائمه اطهار(ع) ما الگویی در ولایت مداری و ولایت پذیری همچون ایشان سراغ نداریم.
علمدار دشت کربلا چه در زمان حیات مولی الموحدین علی(ع) و چه زمانه حیات و امامت امام حسن (ع) و امام حسین(ع) در تبعیت از امام و ولی زمان خود هیچ شک و تردیدی به خود راه نداد و بلکه بالاترین الگو و شاخص را در این باره از خود نشان داد تا آن جا که حتی امامان پس از ایشان نیز سخن در تصدیق و تمجید زایدالوصف ایشان گشودهاند.
یکی از شاخصههای برجسته رفتاری و اخلاقی حضرت عباس(ع) ، ادب ایشان است، چه آن که ایشان چنان پرورش یافت که در مدت عمر بابرکتش جز یک بار، برادرش امام حسین(ع) را به نام صدا نکرد و حتی برادر هم خطاب نمی کرد و همواره میفرمود: "سیدی و مولای".
درباره حماسه و رشادت ابوالفضل(ع) در کربلا بسیار گفته شده و انسان در برابر حضرت عباس (ع) واقعاً متحیر میماند به ویژه آن جا که برای آوردن آب برای بچههای حرم سیدالشهدا(ع) دل به شریعه فرات میزند و وقتی دست ایشان به آب میخورد از آن نمینوشد چرا که مولایش حسین بن علی (ع) و فرزندانش تشنه هستند؛ اگر ایشان آبی هم در آن وضعیت سخت مینوشید کسی ایشان را مورد سوال و بازخواست قرار نمی داد اما رفتار و سیره ابوالفضل (ع) آن گونه است که برای همیشه تاریخ به اُسوه و سمبل جوانمردی و فتوت و ایثار تبدیل میشود.