ماجرای درمانگاهی که در پاسخ اهانت به یک روحانی بنا نهاده شد

به گزارش قم نیوز انسان‌های نیک‌اندیش زمانی می‌توانند طعم تلخ محرومیت را با تمام وجود حسّ کنند که خود در همان شرایط قرار گیرند. در جامعه اسلامیِ ما، نیکوکارانی هستند که خود را مشمول دعایِ دل‌شکستگان قرار می‌دهند و از این طریق، امضای سبز امام زمانِ خویش را در کارنامه‌ خود، ثبت و ضبط می‌کنند.

این افراد مصداق حدیث شریف نبوی هستند که فرمود: "مَنْ سَعی لِمَریضٍ فی حاجَةٍ قَضا‌ها اَو لَم یَقْضِها، خَرَجَ مِنْ ذُنوبِهِ کَـیَومِ وَلَدَتْهُ اُمُّهُ"، (هر کسی در برآوردن نیاز بیماری بکوشد، خواه موفق بشود یا نشود، گناهانش پاک می‌شود، مثل آن روز که از مادر متولد شده است).

آیت‌‎الله شیخ عبدالله مجد فقیهی از جمله این افراد است که عارفانه درس دین آموخت و عاشقانه از اندوخته‌هایِ معنویِ دانش و اعتبار خود در مسیر خدمت‌گزاری به مردم استفاده کرد.

او در مسیر فراهم آوردنِ زمینه‌ آرامش و رفاه برای محرومین، سختی مسیر را به جان خرید و با فعالیت‌‌های عمرانی، اجتماعی و فرهنگی و کمک به درمان قشر مستضعف، چراغی پُرفروغ در دل نیازمندان روشن نمود و گل‌های لبخند را بر لبان آنان نشاند تا باقیات‌الصالحاتی نه فقط برای خود، بلکه برای تمام نسل به‌یادگار مانده از او باشد.

گفت‌وگوی خبرنگار فارس، این‌بار با فرزند این عالِم ژرف‌اندیش و نیکوکار، حمید فقیهی مدیر عامل درمانگاه قرآن و عترت و فرزند مرحوم آیت‌الله مجد فقیهی است که به معرفی پدر و انگیزه‌ او از تاسیس این درمانگاه، پرداخته است.

*سلام علیکم، ضمن تشکر از فرصتی که در اختیار ما گذاشتید، لطفا خودتان را معرفی کنید و از مرحوم پدرتان برای ما بگوئید.

با سلام و احترام؛ بنده حمید فقیهی هستم مدیر عامل درمانگاه خیریه قرآن و عترت. مرحوم ابوی، در سال ۱۳۰۲ در شهر بروجرد به دنیا آمد و بعد برای تحصیل، راهی قم شد تا معلومات خود را در محضر حضرات آیات عظام بروجردی و گلپایگانی، تکمیل کند. وی سپس به نجف‌اشرف رفت تا در کنار مضجع نورانی امیرالمومنین علی علیه‌السلام، پنج سال پای درس اساتیدِ بنامِ آن شهر همچون آیت‌‎الله بجنوردی، آیت‎‌الله سید جمال‌الدین گلپایگانی، آیت‌الله علی محمد بروجردی شاگردی کند و با حکم اجتهاد، از نجف به قم برگردد.

مرحوم پدر پس از بازگشت به ایران، چند سالی در مشهدالرضا (ع) اقامت کرد و مابقی عمر را در شهر مقدس قم ساکن بود.

*یکی از اقدامات ماندگار مرحوم پدرتان، تأسیس درمانگاه قرآن و عترت در سال‌های قبل از انقلاب بود. از انگیزه ایشان برای این اقدامِ موثّر بفرمائید.

در سال ۱۳۴۳ برادرم کسالتی پیدا کرد و مرحوم پدرم او را برای درمان، به مطب پزشکی در قم برد. همزمان با ایشان، روحانی دیگری هم در مطب پزشک حضور داشت. در آن زمان این‎طور نبود که در درمانگا‌ه‌ها و مطب‌ها منشی وجود داشته باشد و پزشک خودش ویزیت می‌‎کرد. وقتی پزشک آن روحانی را ویزیت می‌کند و نسخه را می‎نویسد، به او می‌‌گوید: «هزینه نسخه دو تومان می‌‎شود» اما چون آن روحانی یک تومان بیشتر نداشت، پزشک ناراحت می‌‎شود و نسخه را پاره می‌‎کند. مرحوم پدرم از این برخورد، به شدّت ناراحت می‌شود و همان لحظه عهد می‌کند که درمانگاهی برای رفع مشکلات درمانیِ طلاب علوم دینی و خانواده‌های آنها، تأسیس کند.

سرانجام با همکاری جمعی از نیکوکاران، در سال ۱۳۴۶ (همزمان با عید سعید غدیر سال ۱۳۸۷ق) آرزوی ایشان برآورده شد و درمانگاهی با نام قرآن و عترت افتتاح می‌شود که فکر می‌کنم یکی از قدیمی‌ترین درمانگاه‌های قم باشد.

*از سابقه درمانگاه برای ما بگویید.

درمانگاه قرآن و عترت در زمان تاسیس، در دارالکُتبی که در گذشته در خیابان ارم نزدیک به کتابخانه مرحوم آیت‌الله مرعشی نجفی وجود داشت، به صورت اجاره‌ای با یک پزشک عمومی و بخش کوچک تزریقات، کار خود را شروع می‌کند. تا اینکه چندین سال بعد، ساختمان فعلی خریداری و درمانگاه به اینجا منتقل می‌شود‌.

مرحوم پدر این ساختمان را با توجه به موقعیت مکانی و نزدیک بودن به حرم مطهر حضرت معصومه(س) که محل عبور و مرور طلاب نیز است، انتخاب کردند.

*شنیده‌ایم در زمان خرید ساختمان فعلیِ درمانگاه، حضرت امام (ره) هم مطلع می‌شوند و حمایت می‌‌کنند، لطفا موضوع را خودتان بفرمائید.

بله دُرست است. وقتی ساختمان شناسایی شد، پدر متوجه می‌شوند که این مکان، مِلک امام خمینی (ره) است.

وقتی ایشان را در جریان قرار می‌دهند که این ساختمان قرار است به مرکز درمانی، برای طلاب تبدیل شود، امام تخفیف خوبی نسبت به قیمت تعیین شده می‌‎دهند و خلاصه مِلک، مورد معامله قرار می‌گیرد و هنوز امضای ایشان در سند درمانگاه، موجود است.

البته که این درمانگاه وقف است و در سند آن قید شده که مالک آن، حضرت بقیت الله الاعظم ارواحنافداه هستند. اینجا جزء معدود مکان‌هایی است که این ویژگی را دارد.

*گویا در وقف‌نامه‌ درمانگاه چنین آمده که تولیت درمانگاه، به عهده یکی از مراجع تقلید حاضر باشد، لطفا در این خصوص هم توضیحاتی بفرمائید.

کاملا دُرست است. همانطور که گفتید، یکی از ویژگی‌‎های خاص این درمانگاه، عهده‌داریِ تولیتِ درمانگاه، توسط یک مرجع تقلید است. وقتی مرحوم ابوی در قید حیات بود، تولیت درمانگاه با خودشان بود. اما بر اساس وقف‌نامه بعد از ایشان، این مسئولیت باید بر عهده یکی از مراجع تقلید قم قرار گیرد.

از این رو از ابتدا تاکنون، همواره درمانگاه قرآن و عترت، زیر نظر یکی از این بزرگواران، اداره می‌‎شده است. بعد از مرحوم ابوی، مرحوم آیت‌‎الله العظمی بهجت تولیت درمانگاه را بر عهده داشتند و بعد از ارتحال ایشان، مرحوم آیت‌‎الله العظمی صافی گلپایگانی این مسئولیت را بر عهده گرفتند. بعد از ایشان هم پیگیر این هستیم تا خدمت یکی از مراجع برسیم و از ایشان درخواست کنیم تا تولیت را قبول فرمایند.

*شما در این درمانگاه، چه خدماتی به جامعه طلاب و البته اقشار کم درآمد، ارائه می‌دهید و تفاوت شما با سایر مراکز درمانی چیست؟

در سال‌هایی که مرحوم پدر، مدیریت درمانگاه را بر عهده داشت، از بیماران مبلغی دریافت نمی‌شد و ویزیت و دارو رایگان بود. هم اکنون نیز این درمانگاه پذیرای محرومان است و حقّ ویزیت کمتری نسبت به بیمارستان‌های دیگر دریافت می‌کند.

درمانگاه خیریه قرآن و عترت در زمینه‌ خدمات درمان سرپایی، از مراکز کامل و جامع در سطح قم به شمار می‌آید و بسیاری از خدمات عمومی، تخصصی از جمله آزمایشگاه، دندان‎پزشکی، بخش قلب، رادیولوژی، سونوگرافی، فیزیوتراپی در این درمانگاه ارائه می‌‎شود. ما تا کنون سعی کرده‌ایم که تا آنجایی که ممکن است، تعرفه‌های درمان را در حداقل قیمت نگه‌ داریم.

در درمانگاه قرآن و عترت، بخشی به عنوان مددکاری داریم که فعال است و کسانی که توانایی مالی ندارند، در این بخش، مورد حمایت قرار می‌گیرند.

* حمایت درمانی از مردم نیازمند و کمک به قشر ضعیف جامعه، چه تاثیری در زندگی شما داشته است؟

این حمایت‌ها باعث شده تا خیّرین و نیکوکاران، خودشان ما را پیدا کنند و بدون درخواست ابتداییِ ما، از خدمات درمانیِ انجام گرفته در درمانگاه، حمایت کنند و اینگونه دست ما در ارائه‌ خدمات بیشتر به جامعه‌ هدف، بازتر خواهد بود.

*از اینکه وقت‌تان را در اختیار ما قرار دادید، سپاسگزارم.

خواهش می‌کنم. بنده هم از پیگیری شما جهت تدوین این مصاحبه و اطلاع رسانی به مردم عزیز، تشکر می‌کنم.

انتهای پیام/ 137