آیت الله نوری همدانی: حضرت خدیجه(س) مادر امامت و صدف کوثر ولایت است

به گزارش قم نیوز، آیت الله العظمی نوری همدانی در پیامی به مناسبت برگزاری سومین همایش «بانوی فضیلت،‌حامی رسالت»‌ که در بزرگداشت حضرت خدیجه کبری (س) و در نمایشگاه قرآن تهران برگزار شد، بر شخصیت بزرگ و نقش این بانوی بزرگوار در پیشبرد اسلام، تاکید کردند.

متن این پیام که توسط خادم القرآن، مرتضی نجفی قدسی در این همایش قرائت شد، به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

السَّلَامُ عَلَيْكِ يَا زَوْجَةَ رَسُولِ اللَّهِ سیّد المرسلین،
السَّلَامُ عَلَيْكِ يَا زَوْجَةَ خاتَم النَّبیینَ،
السَّلَامُ عَلَيْكِ يَا أمُّ فاطمة الزهراء،
السَّلَامُ عَلَيْكِ يَا أُمَ‏ الْحَسَنِ‏ وَ الْحُسَيْنِ‏ سَيِّدَيْ‏ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّة أجمعین،
السَّلَامُ عَلَيْكِ يَا أُمَ‏ الأئمة الطَّاهرین.

حضرت خدیجه کبری (س) نخستین همسر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و مادر بزرگوار حضرت صدیقه‌ی طاهره فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیهاست که از جمله‌ی چهار زن برتر اهل بهشت است که عبارتند از: خدیجه دختر خویلد، فاطمه دختر حضرت محمد (صلی الله علیه و آله)،‌ مریم دختر عمران و‌آسیه دختر مزاحم همسر فرعون.

این بانوی با فضیلت نخستین زنی است که به اسلام ایمان آورد و به همراه رسول خدا و امیرالمؤمنین نماز گزارد. او وفادارترین شخص به پیغمبر اکرم بود و همواره رنج و محنت را از چهره‌ی مبارک پیامبر می‌زدود و او را برای دعوت و تبلیغ مجدد آماده می‌کرد.

از جمله امتیازات حضرت خدیجه آن است که تمام ثروت و امکانات و دارایی خود را به رسول خدا بخشید و آن حضرت از این اموال برای پیشبرد اسلام و تامین هزینه‌های مسلمانان استفاده می‌کردند تا جایی که چیزی باقی نماند و حتی در زمان ارتحال ایشان، پارچه‌ای برای کفن هم نمانده بود و در روایت است که آن بانوی بزرگوار به فرزندشان فاطمه‌ی زهرا (س) فرموده بودند که‌ای نور چشمم، به پدرت رسول خدا بگو مادرم می‌گوید من از قبر در هراسم، از تو می‌خواهم مرا در لباسی که هنگام نزول وحی بر تن داشتی، کفن کن. حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمودند: وقتی خدیجه (س) وفات کرد، فاطمه (س) که دختر کوچکی بود به پیامبر پناه می‌برد و دور او می‌چرخید و سوال می‌کرد پدر جان مادر من کجاست؟ و رسول خدا در پی آن بودند تا راهی پیدا کرده او را آرام کنند و دلداری دهند تا این که جبرئیل بر حضرتش نازل شد و عرضه داشت:‌ای رسول خدا، پروردگارت امر فرمود به فاطمه سلام مرا برسان و بگو مادرش در قصری از بهشت و در خانه‌ای از یاقوت و زبرجد که اطاق‌هایش از طلا و ستون‌هایش از یاقوت قرمز ساخته شده با آسیه و مریم همنشین است و هنگامی که فاطمه (س) این سخن را شنید آرام گرفت و دیگر بی تابی نکرد.

حضرت خدیجه کبری (س) در حدود 25 سال با پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) زندگی کردند که ده سال آخر آن بعد از بعثت آن حضرت بود و بسیار دوران سخت و اوج اذیت‌ها و آزارهای مشرکین مکه در این سال‌ها بر رسول خدا و پیروانش صورت گرفت و بارها آن بانوی بزرگوار خود را سپر آن حضرت قرار می‌داد تا مبادا سنگی به ایشان اصابت کند و صدمه¬ای ببینند ولیکن بسیاری از اوقات، پیامبر که به خانه باز می‌گشتند، با چهره‌ای خونین و بدنی زخمی از آزار و اذیت مشرکین بودند و این بانوی وفادار بود که پیوسته این خون‌ها را از صورت و بدن آن حضرت می‌شست و زخم‌های ایشان را مرهم می‌گذاشت و همواره یار و غمخوار و وفادارشان بود و با تمام وجود در خدمت آن حضرت قرار داشت.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز همواره به حضرت خدیجه احترام می‌گذاشتند و در کارها حتی با ایشان مشورت می‌کردند و حضرت خدیجه کبری (س) در حقیقت وزیر و مشاوری با خرد و با شرافت و یار صدیق و خوبی برای پیغمبر محسوب می‌شدند.

و اما مقام آن بانوی با فضیلت چنان است که رسول خدا فرمودند وقتی در شب معراج، جبرئیل من را به سوی آسمان‌ها برد، هنگام مراجت به جبرئیل گفتم: هل لک من حاجه؟ آیا حاجتی داری؟ و جبرئیل گفت: «حاجتی أَن تقرأ علی خدیجه من الله و منی السلام» یعنی حاجت من این است که سلام خدا و سلام من را به حضرت خدیجه برسان و آن حضرت هنگامی که این سلام را به حضرت خدیجه رساندند، آن بانوی با فضیلت گفتند: «ان الله هو السلام و منه السلام و الیه السلام و علی جبرئیل السلام» یعنی به درستی که ذات پاک خدا سلام است و سلام از اوست و سلام به سوی او باز می‌گردد و بر جبرئیل سلام باد.

سال دهم بعثت یعنی سه سال قبل از هجرت، بواسطه‌ی این که حضرت ابوطالب عموی بزرگوار و کفیل پیامبر و همچنین حضرت خدیجه کبری (س) دو حامی بزرگ پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) پی در پی از دنیا رفتند، برای آن حضرت بسیار سال غمباری بود، به طوری که آن سال را «عام الحزن» نامیدند و این غم تا آخر عمر با پیامبر همراه بود به نحوی که هرگاه سخن از خدیجه به میان می‌آمد، اشک از چشمان حضرتش ساری و جاری می‌شد و او را دعا می‌فرمود و همواره یاد آن بانوی فداکار و دلداده و فدایی شان را گرامی می‌داشتند و می‌فرمودند: خداوند هیچ گاه برایم همسری بهتر از خدیجه جایگزین نکرد، او وقتی مرا تصدیق نمود که هیچ کس مرا تصدیق نمی‌کرد و او را وقتی مرا یاری کرد که هیچ کس مرا یاری نمی‌کرد و او وقتی مالش را در اختیارم گذاشت که همه مالشان را از من دریغ می‌کردند.

بر طبق اقوال، دهم ماه مبارک رمضان سالروز وفات حضرت خدیجه کبری (س) است و از این که چنین همایش بزرگی برای پاسداشت شخصیت این بانوی بزرگ اسلام که حقیقتا مادر امامت و صدف کوثر ولایت هستند، برگزار می‌شود، تشکر و قدردانی می‌کنم ولیکن باید اعتراف کرد که نسبت به پردازش نقش این شخصیت بزرگ که بر اسلام و مسلمانان حق بزرگی دارد، قدری غفلت شده است و امیدواریم از این پس نسبت به شناخت شخصیت این بانوی بزرگ اسلام و همچنین شناخت شخصیت حضرت ابوطالب عموی بزرگوار پیغمبر اکرم و پدر امیرالمؤمنین (علیه السلام) گام‌های بیشتری برداشته شود.
« قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَسَلَامٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ » (نمل، 59)

حسین نوری همدانی
دهم رمضان المبارک 1437
برابر با 27 خرداد 1395

انتهای پیام / 105