بیعت عمومی روز غدیر سندی بر حقانیت اهل بیت علیهم السلام

به گزارش قم نیوز این سؤال از همان بدو آشنایی تفصیلی با واقعه‌ی غدیر در سال‌های ابتدایی نوجوانی تا الآن که بیش از ده سال سابقه‌ی مطالعه و پژوهش در حوزه‌ی تاریخ را پشت سر گذاشته‌ام، همواره با من همراه بوده است؛ این‌که چه شد که به فاصله‌ی کوتاهی از واقعه‌ی غدیر، درحالی‌که پیکر مطهر رسول‌الله هنوز بر زمین بود و علی‌ بن ابی‌طالب برای دفن پیکر پیامبر صبر کرده بود تا اصحاب ایشان برسند و شاهد باشند، بزرگان صحابه در گوشه‌ای مشغول بحث بر سر جانشینی و زمامداری رسول‌الله بودند. گویی که اصلاً نه غدیری رخ داده بود و نه رسول‌الله فکری برای هدایت امتش بعد خود کرده و از ایشان عهد ولایت‌پذیری گرفته بود. اصلاً فرض بگیریم که واقعه‌ی غدیر، آن عهدنامه‌ی عمومی و فراگیر بر تدوام راه رسول‌الله بعد از ایشان، اتفاق نیافتاده است؛ فرض محال که محال نیست! تکلیف آن تعداد روایت در مقاطع مختلف، با ادبیات متفاوت و خطاب افراد متعدد که تنه به بی‌شماری می‌زند چه می‌شود؟ یعنی هيچ‌کس نبود که آن وسط این روایات را یادآوری کند؟ همه فراموش کرده بودند؟ در آن روز شوم آن افراد معدود، خود را به نسيان زده بودند؛ بعد از آن چه؟ در ایامی که مردم دسته دسته در مسجد رسول‌الله حاضر می‌شدند و دست در دست خلیفه، پایبندی بر اوامرش همچون تبعیت از پیامبر را عهد می‌کردند، هيچ‌کس نبود که ندانسته و اصلاً از روی غفلت، نامی از آن عهد و بیعت بیاورد؟!

گویی که گرد فراموشی بر سر و روی این امتِ برگزیده پاشیده باشند و انگار نه انگار که برای گفتن «بَخٍّ بَخٍّ لَک یا عَلِی أَصْبَحْتَ مَوْلَای وَ مَوْلَی کلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ» از یکدیگر سبقت می‌گرفتند.

حساب ارباب سقیفه و فتنه‌انگیزیشان با خود حضرت رسول.

آن‌ها که به هردلیل پیرو اهل سقیفه شدند نیز با اربابان سقیفه محشور باشند. با توده‌ی ساکت جامعه نمی‌دانم باید چگونه مواجه شویم. اکثریتی که شاهد این انحراف بزرگ بودند؛ همان‌ها که شباهنگام با یادآوری غدیر از سوی امیرالمؤمنین، به ایشان همراهی و پایبندی بر عهد خود با رسول‌الله در حجة‌الوداع را وعده می‌دادند و روز بعد در مسجد با خلیفه بیعت می‌کردند!

راستی که چقدر شبیه عهدشکنی بنی اسرائیل است، آنگاه که موسی برای دیدار با پروردگارش به طور رفت و آن قومِ برگزیده بلافاصله پس از غایب شدن پیامبرشان از هارون، جانشین الهی‌ او، رو گرداندند و بر سامری و گوساله‌اش سجده کردند. درنگ بیش‌تر و عمیق‌تر، درنگی از جنس «روایت انسان» می‌تواند صحنه‌ی روزهای تلخ بعد از رحلت خاتم الانبیاء را که به واسطه‌ی پشت کردن بر بیعت غدیر تلخ‌تر هم شده بود، برای ما روشن کند تا وضع امت برگزیده‌ی خدا را در آن ایام بهتر بشناسیم.

*محمدمهدی قبادی خبرنگار سرویس حوزه‌های علمیه

انتهای پیام / 106