امام علی النقی (ع)، دارای نفس زکیه، عزمی راسخ و همتی عالی بود

به گزارش قم نیوز، «به راستی که خدا، جز بدانچه خودش را وصف کرده، وصف نشود. کجا وصف شود آنکه حواس از درکش عاجز است، و تصورات به کنه او پی نبرد، و در دیده‌ها نگنجد؟ او با همه نزدیکی‌اش دور است و با همه دوری‌اش نزدیک.» این حدیث از امام هادی (ع) در وصف پرودگار است.

حضرت امام ابوالحسن، علی النقی الهادی (ع)، ملقب به «امام هادی (ع)»، دهمین پیشوای شیعیان، در ۱۵ ذی الحجه سال ۲۱۲ هجری قمری، در اطراف مدینه منوره، در محلی به نام «صریا» متولد

گشت.

پدر بزرگوارشان؛ حضرت امام جواد (ع) و مادرشان، بانوی گرامی؛ سمانه مغربیه است که بانویی بافضیلت و باتقوا بود.

امام هادی (ع) در سن ۶ یا ۸ سالگی، یعنی در سال ۲۲۰ هجری، پس از شهادت پدر ارجمندشان؛ حضرت امام جواد (ع) به امامت رسیدند.

مدت ۳۳ ساله امامت حضرت هادی الائمه (ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوکل عباسی معاصر بود.

آن حضرت و فرزند گرامی ایشان؛ امام حسن عسکری (ع)، به «عسکریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنی عباس، ایشان را از سال ۲۳۳ به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پربرکتشان در آنجا، تحت نظر قرار دادند.

حضرت امام هادی (ع) به القاب دیگری مانند: «نقی»، «عالم»، «فقیه»، «امین» و «طیب»، شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان نیز «ابوالحسن»

است.

امام علی النقی (ع)، دارای نفس زکیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود و عظمت شخصیت آن بزرگوار (ع) به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است.

قسمتی از این اعترافات، مبتنی بر شخصیت آن امام همام (ع) به لحاظ معنوی و اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت (ع) و شمه‌ای هم، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار (ع) صادر شده است.

دعای امام‌ هادی(ع) در حق مردم

یکی از یاران امام هادی (ع)، که به سبب ارادت به ایشان، از سوی متوکل، خلیفه وقت، مورد بی‏مهری واقع شده و حقوق و مزایای او را قطع کرده بودند، نزد امام (ع) رفت و از وضع معیشتی خود، به امام (ع) شکایت کرد و از حضرت خواست تا نزد خلیفه، وساطت وی را بکند. امام (ع) به او فرمود: «اگر خدا بخواهد، بی‏نیاز خواهی شد».‌‌ همان شب، فرستادگان متوکل به سراغ او آمده و از وی خواستند تا نزد خلیفه برود. پس از ورود این مرد به کاخ خلیفه، متوکل با رویی گشاده او را مورد توجه

قرار داده و دستور داد تا حقوق وی را دو برابر کنند. مرد، خوشحال نزد امام (ع) حاضر شد و پس از سپاس‏گزاری، باشگفتی از امام پرسید که چگونه با اینکه نزد خلیفه نرفته‏اید، مشکل من حل شده است؟ امام (ع) پاسخ دادند: «خداوند متعال می‌‏داند که ما در کارهای خود، جز به او رجوع نمی‌‏کنیم و در سختی، جز به او توکل نداریم؛ لذا تمامی خواسته‏های ما را برآورده می‌‏سازد...». آن مرد فهمید که از برکت دعای حضرت، گرفتاری او برطرف گردیده است.

دانشگاه امام‌شناسی

یکی از یادگارهای امام هادی (ع)، «زیارت جامعه» است. امام (ع) دراین زیارت، به توصیف جایگاه امام و در واقع، به امام‏‌شناسی برای تمامی دوست داران اهل بیت (ع) پرداخته و آن‏‌ها را با مقام آن بزرگ‏واران آشنا می‌‏سازد.

یکی از ویژگی‏های این زیارت‏نامه، عمومی بودن آن است؛ بدین معنا که می‌‏توان آن را در تمامی زیارت‏های مربوط به دوازده امام خواند و بهره‏مند شد.

در فرازی از این زیارت پرمحتوا می‌‏خوانیم:

«هر انسان شریفی، در برابر شرافت شما، سر فرود آورد و هر گردنْ‏فرازی، به فرمان شما درآید و فروتن گردد... نام شما در ردیف نام‏های دیگران است و پیکرتان با سایر پیکر‌ها،... چه شیرین است نام‏های شما و چه گرامی است جان‏های‏تان و چه بزرگ و والاست مقام شما...».

امام هادی (ع)، با بیان سخنانی خیلی روشن، امامان بعداز خود را ذکر کرده و فرمودند: «امامِ پس از من، فرزندم حسن (ع) و پس از او، پسرش قائم (عج) است؛ همو که زمین را از عدل و داد لبریز می‌‏سازد، همان‏گونه که در آستانه ظهورش، از ستم و بیداد لبریز است»

امام دهم، حضرت هادی (ع) در سال ۲۵۴هجری به وسیله زهر به شهادت رسید. در سامرا در خانه‌ای که تنها فقط فرزندش امام حسن عسکری بر بالین او بود. معتمد عباسی امام دهم را مسموم کرد. از این سال امام حسن عسکری پیشوای حق شد و بار تعهد امامت را بر دوش گرفت. و در‌‌ همان خانه‌ای که در آن بیست سال زندانی و تحت نظر بود، سرانجام به خاک سپرده شد. که به روایت ۲۶ جمادی الثانی شهادت امام علی النقی (ع) است.
انتهای پیام/