قم نيوز
: وجودت چونان تیغ آفتاب، گلوی تاریکی‌ها را شکافت و شفق را به دیدگان مان هدیه داد.
تو که چکیده ی انسانیتی. که جهان را دلیل و مفهومی. تو که سکوتت لبریز از حرف بود و حرف‌های یک دنیا ارزش.
تو که طلوعت لبریز از زندگی بود. مملو از انسانیت و سرشار از بندگی خالق. و غروبت!
آه! غروب زندگانی ات، نویدبخش زندگی در جوار پروردگار بود و برای ما، فراقی سخت تر از سخت.
تویی که وجودت چونان کوه، استوار و مقاوم بود و چونان باران، زلال و شفاف.
امشب ستاره ها خالی از نور هستند و زمین از تب هجرانت می سوزد.
امشب خانه ی دل هامان به ظلمتکده ای می‌ماند که فانوس هایش خاموش شده‌اند.
از سینه ی آسمان غم و اندوه می بارد. همان آسمانی که به وسعت دل و اندیشه ات غبطه می خورد.
زمین نیز سوگوار تو است. همان زمینی که گنجایش بزرگواریت را نداشت.
تو فراتر از آسمان و زمینی و فراتر از بودن در این دنیای فانی. ای بهترین عبد خالق!
ای وارسته ترین منجی و عادل ترین معنای عدالت. ای بهترین تجربه ی دنیا!
این مردترین مرد عالم، هیچ می دانی امشب که فاطمه خانه را خالی از وجودت می بیند،
دل مهربانش به ماتم می نشیند و آئینه ی چشمان مهربانش، هم آغوش اشک می شود.
همان فاطمه ای که میوه ی زندگی ات بود و درختی شد که سلسله ی امامت را به بار نشست.
ای محمد! ای سرو قامتِ استقامت! اب آفتاب روشنایی بخش، ای محمد!
آنگاه که دنیا با تو وداع کرد، عجب حال غریبی داشت. فقط خدا می داند و بس که چه اشک ها ریخت در هجرانت.
در هجران تو که وجودت چونان تیغ آفتاب، گلوی تاریکی‌ها را شکافت و شفق را به دیدگان مان هدیه داد.
تو که با آمدنت، طلوع ها بلند و بلندتر شدند و غروب ها کوتاه کوتاه تر. اما حالا!
حالا دیدگان مان جز تاریکی چیز دیگری در قاب خود ندارد و حسرت،تنها احساس جامانده از رفتنت است.
ای پیام‌رسان مهربانی ها! رفته ای اما هنوز هم هستی. ولی من خوب می دانم که هستی
و هنوز هم باورها را دلخوش به بودنت ساخته ای. تا مهربانی هست،
تو هم هستی و تا انسانیت جان دارد، در کنارمان نفس می کشی.
انتهای پیام / 137
تگ ها
آخرین عناوین
