مقصر زمستان سرد ایران چه کسی است؟

 زمستان سختی که برخی مسئولان و حتی افراد عادی و خبرنگارها به اروپا وعده می دادند و در انتظار تماشای آن بودند چندی است که به ایران رسیده. از قطع گاز پتروشیمی ها، سیمان و فولادی ها تا صنایع گوناگون در روزهای اخیر رسیده ایم به هشدار به خانواده ها برای پوشیدن لباس گرم در خانه ها.

 

مسئله جدی تر از آن است که بخواهیم با طنازی های توییتری یا خوشمزگی های اینستاگرامی آن را از سر رد کنیم.

 

بی تعارف هم اکنون زمستان سخت فرا رسیده و ممکن است قطع گاز خانگی هم به فهرست اقدامات دولت اضافه شود. وزیر نفت در مصاحبه ای تبلیغ پوشش گرم و شال و کلاهش را می‌کند و همزمان از مردم خواهش می کند که در مصرف گاز صرفه جویی کنند. 

 

اینکه اوجی از تمسخر زمستان سرد اروپا به این تمنا با این ادبیات رسیده یعنی کار خراب تر از این حرفهاست.

 

💢 در اروپا چه کردند؟ 

 

نخست این‌که به سیاق اروپایی اهداف عددی و مشخص و قابل دستیابی تعریف کردند. این کار ساده‌ را ما نمی‌توانيم و وقتی هم سراغش می‌رویم چیزی در مایه‌های رشد ۸ درصدی اقتصاد در برنامه توسعه از ما استخراج می‌شود!

 

اکنون تعهد کشورهای عضو اتحادیه‌اروپا تا آخر سال ۲۰۲۳ کاهش ۱۵ درصدی مصرف گاز است.

 

 تقاضای گاز خانگی ۴۰ درصد کل تقاضای گاز این اتحادیه است‌. 

 

از این هدف کاهش ۱۵ درصدی هیچ میزانی به خانوار تحمیل نمی‌شود و به شکل جایگزینی یا حمایتی محقق می‌شود. 

 

افزایش بهره‌وری مصرف بخش صنعت شاید برای ما افسانه است اما اروپا با بالا بردن بهره‌وری از سال ۲۰۰۰، ۲۰ درصد مصرف گاز صنایع خود را کاهش داده است، که واقعا رقمی چشمگیر است.

 

البته نمی‌توان از این گذشت که برخی صنایع، حتی خودروسازی آلمان و فولاد ایتالیا با مشکل مواجه هستند اما این کشورها روی دریای گاز نخوابیده‌اند و کنترل نزدیک نصف گازشان در دست دشمن جنگی است! 

 

تا ماه اوت (آبان) سرجمع مصرف اتحادیه اروپا به نسبت بازه مشترک متوسط ۵ سال گذشته ۱۴ درصد کاهش یافته است. 

 

به شکل تکی آلمان در همین بازه ۲۸ درصد مصرف گاز را کاهش داده،  ایتالیا ۲۲ درصد و هلند یک سوم از مصرف خود را کاسته است. 

 

 

💢 اما هرچه که باشد شخص اوجی مقصر این زمستان سخت نیست، پس مقصر کیست؟

 

وزارت نفت ۳ شرکت ملی نفت (برای تولید حداکثری گاز)، ملی گاز (برای توزیع هوشمندانه گاز) و ملی پالایش و پخش (برای ارسال به اندازه و به موقع سوخت پشتیبان) را مسئول تامین انرژی کشور کرده است. 

 

شاید به قاعده و منصفانه نتوانیم متهمی برای این بی مسئولیتی و کم کاری پیدا کنیم اما آنچه که واضح و مبرهن است این است که شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی که هم اکنون تحت فشار قرار گرفته که علاوه بر سوخت خودروهای مردم (شخصی و عمومی) سوخت نیروگاه ها و صنایعی که بر پایه گاز طراحی شده اند را نیز تامین کند، چنانچه اصلا مقصر نباشد حداقل متهم ردیف سوم محسوب می شود. 

 

نیاز به توضیح نیست که مدیر شرکت ملی نفت ایران چند هفته پیش با نوید اخباری چون؛ راه اندازی فاز ۱۱ و انجام به موقع عملیات افزایش تولید مانع از آن شد که وزیر و یا سایر معاونین در موعد مقرر به فکر راه حلی عقلایی باشند و در دام این دروغ پردازی ها افتادند که نتایج آن را می بینیم.

 

 حضرت علی می فرمایند دروغ زشت ترین مرض نفسانی است و حالا ما مردم بی پناه گرفتار بیماری مدیرانی شده ایم که در عزل و نصب آنها کوچک‌ترین دخالتی نداریم. 

انتهای پیام / ۱۰۵