علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را

به گزارش قم‌نیوز، «نخستين مرد از قوم عرب است که وجودش، همه فضائل کامل بودن را در قوم خويش دميد و آهنگ آن را به گوش مردمي رسانيد که پيش از آن مانند آن را نشنيده بودند و در بين تاريکي هاي جاهليت از روش روشن او متحير ماندند؛ پس کسي که طريق علي را پسنديد به فطرت سليم بازگشت و آن که از باب خصومت وارد شد جاهيلت را ترجيح داد، دو طايفه شيفته روش علي بودند يکي خردمندان پاکدل و ديگري نيکو سرشتان با ذوق، علي بن ابيطالب شهيد عظمت خويش گشت او از دنيا رفت در حالي که نماز بر زبانش جاري و دلش از شوق خدا لبريز بود. مردم عرب، حقيقت مقام او را درک نکردند تا گروهي از مردم کشور همسايه آنها( ايران) برخاسته، اين گوهر گرانبها را از سنگ تشخيص داده و او را شناختند.

علي (ع) مانند پيغمبران درگذشت، مقام و شأن او در بصيرت و بينايي چون

پيغمبران، مختص شهر، بلد، قوم، زمان و مکان نبوده و شخصيتي بين المللي داشت.

این وصف در مقام شیر خدا حضرت علی (ع) را جبران خليل جبران از علماي بزرگ مسيحيت، مرد هنر و صاحب ذوق بديعي است می گوید و نیز او هميشه نام علي (ع) را در مجالس خاص و عام به زبان مي آورد، تعظيم مي کرد و مي گفت علي از جهان رفت درحالي که هنوز رسالتش را به کمال، تبليغ نکرده بود.»

امیرالمومنین علی (ع) شخصيتي بزرگ و بي بديل است که در طول تاريخ همواره مورد مدح و ستايش بزرگان قرار گرفته و حتي کساني که به امامت علي (ع) باور ندارند نيز، او را در نوع خود يگانه و بي نظير مي دانند.

حضرت على(ع) بنا به نوشته مورخين در روز جمعه ۱۳ رجب در ماه پر خیر و برکت خدا در سال سى‏ام عام الفيل در خانهی کعبه متولد شدند.

پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف (عموی پيامبر(ص)) و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. آن حضرت هم از طرف مادری وهم از طرف پدری هاشمى نسب است.

فاطمه بنت اسد، مادر امير المؤمنين(ع)، در حالي كه هنگام تولد فرزندش فرا رسيده بود به زيارت خانه ی خدا رفت و گفت: "خدايا من به تو و به آن چه از رسولان و كتابها از جانب تو آمده ‏اند ايمان دارم و سخن جدم ابراهيم خليل را تصديق میكنم و اوست كه اين بيت عتيق را بنا نهاده است. به حق آن

كه اين خانه را ساخته و به حق مولودى كه در شكم من است ولادت او را بر من آسان گردان"

در اين هنگام به فرمان خدا، ديوارهای خانه ی خدا (كعبه) شكافت و فاطمه به درون خانه رفت و ديوار به هم بر آمد.

فاطمه پس از سه روز بيرون آمد و در حالی كه اميرالمؤمنين(ع) را در بغل داشت، گفت من به خانه خدا وارد شدم و از ميوه‏هاى بهشتى و بار و برگ آن ها خوردم و چون خواستم بيرون آيم هاتفى ندا كرد: "اى فاطمه نام او را على بگذار كه او على است و خداوند على الاعلى میفرمايد: من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود تأديباش كردم و او را به غامض علم خود آگاه گردانيدم و اوست كه بتها را در خانه من میشكند و اوست كه در بام خانه‏ام اذان میگويد و مرا تقديس و پرستش مینمايد. خوشا بر كسی كه او را دوست داشته باشد و فرمانش را اطاعت كند و واى بر كسى كه با او دشمنی كرده و از او نافرمانی كند."

در بعضى روايات آمده است كه فاطمه بنت اسد پس از وضع حمل (پيش از آن كه به دستور نداى غيبى، نام علی را برای آن حضرت برگزيند) نام فرزندش را حيدر انتخاب كرده بود؛ و چون نام آن حضرت على گذاشته شد، "حيدر" يكی از القاب آن حضرت گرديد. چرا که حیدر

یکی از نامهای شیر بود.

از ديگر القاب مشهور آن حضرت " اسدالله، مرتضى، اميرالمؤمنين و اخو رسولالله" بوده و كنيههای ايشان نيز "ابوالحسن و ابوتراب" است.

در کتاب الاغانی آمده است: مادر حضرت علی (ع) نخستین زن هاشمی است که با مردی هاشمی پیمان زناشویی بست و همین زن، مادر دیگر فرزندان ابو طالب است.

این زن به منزله مادری مهربان برای پیامبر به حساب می آمد. محمد در دامان او پرورش یافت و همواره سپاس محبتهای او را بر زبان داشت.

و او را مادر خطاب می کرد.فاطمه، در محبتهای خود، محمد را بر فرزندانش مقدم می داشت و در رسیدگی به محمد، تلاش و کوشش بیشتری از خود نشان می داد.حاکم در مستدرک روایت می کند که فاطمه در زمان پیغمبر اسلام (ص)در مرتبه ای بزرگ از ایمان جای داشت.

ابوطالب پدر امام على(ع) در ميان قريش بسيار بزرگ و محترم بود، او در تربيت فرزندان خود دقت و تلاش زيادی نموده و از ابتدا آنها را با تقوى و با فضيلت تربيت میكرد و از كودكى فنون اسبسوارى و رزم و تيراندازى را به رسم عرب به آنها تعليم میداد.

الفت و علاقه حضرت علی (ع) به پیامبر(ص) بی نظیر بود

ابن صباغ در فصول المهمه و مرحوم مجلسى در بحار الانوار مى‌نويسند كه سالى در مكه قحطى شد و رسول خدا (ص) بعم خود عباس بن عبد المطلب كه توانگر و مالدار بود فرمود كه برادرت ابوطالب عيالمند است و پريشان حال و قوم و خويش براى كمك و مساعدت از همه

سزاوارتر است بيا بنزد او برويم و بارى از دوش او برداريم و هر يك از ما يكى از پسران او را براى تأمين معاشش بخانه خود ببريم و امور زندگى را بر ابوطالب سهل و آسان گردانيم، عباس گفت بلى بخدا اين فضل كريم و صله رحم است پس ابوطالب را ملاقات كردند و او را از تصميم خود آگاه ساختند ابوطالب گفت طالب و عقيل را براى من بگذاريد و هر چه ميخواهيد بكنيد، عباس جعفر را برد و حمزه طالب را و نبى اكرم (ص) نيز على (ع) را بهمراه خود برد.

على (ع) از كودكى سرگرم عواطف محمدى بوده و يك الفت و علاقه بى نظيرى به پيغمبر داشت كه رشته محكم آن به هيچوجه قابل گسيختن نبود.

و تحت تربيت و تأديب مستقيم آن حضرت قرار ميگرفت و در تمام شئون پيرو عقايد و عادات او بود بطوريكه در اندك مدتى تمام حركات و سكنات و اخلاق و عادات او را فرا گرفت.

دفاع از پیامبر(ص)

در جنگ احد هنگامی که کار جنگ به جاهای دشوار رسید و سپاه دشمن مسلمانان را دور زدند، حدود پنجاه نفر از مشرکان پیامبر را محاصره و قصد جان آن حضرت کردند تنها حضرت علی(ع) بودند که با وجود زخم های زیادی که داشتند؛ از نبیّ اکرم(ص) دفاع می کردند. در این هنگام امین وحی نازل شد و ایثار علی(ع) را ستود. رسول خدا هم او را تصدیق کردند و فرمودند: «علیٌّ مِنّی وَ اَنَا مِنْ عَلیّ»؛ علی از من است و من از علی هستم. سپس ندائی در میدان نبرد شنیده شد که می گفت: «لا فَتی اِلاّ عَلیٌّ وَ لاسَیف اِلاّ ذُوالفَقار»؛ جوانمردی چون علی و شمشیری مانند ذوالفقار وجود ندارد.

انتهای پیام/