قم نيوز : استاد حوزه علمیه قم خوف و رجاء را در آرامشبخشی به زندگی انسان بسیار مؤثر دانست و گفت: مؤمن با بالهای خوف و رجاء به سعادت و آرامش همیشگی و لقاء الهی میرسد.
به گزارش قم نیوز یکی از فضائل مهم اخلاقی که در آرامشبخشی زندگی انسان نقش بسیار زیادی دارد مسئله «خوف و رجاء» یا ترس و امید است یعنی انسان باید در زندگی هم از عظمت کبریایی خدا، همچنین از پیامدهای کردار و اعمال خویش ترس داشته باشد و هم با در نظر گرفتن رحمت واسعه الهی به الطاف و محبت و مهربانی خدای متعال امیدوار باشد، زندگی بین خوف و رجاء زندگی معتدل و مؤمنانه است و نقش تعیینکنندهای در رفتار انسان و در سعادتآفرینی و آرامش بخشی دارد.
خوف و رجاء یا ترس و امید دو بال تکامل مؤمن هستند، همانگونه که پرنده با دو بال پرواز میکند، مؤمن نیز با بالهای خوف و رجاء به سعادت و آرامش همیشگی و لقاء الهی میرسد.
در قرآن در آیات متعدد به این دو صفت در آرامشبخشی انسان اشاره شده و این دو حالت نفسانی را در کنار هم آورده است. در سوره زمر آیه ۹ در مورد صفات شب زنده داران عابد میفرماید: «یَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَیَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ» از عذاب آخرت میترسند و به رحمت پروردگارش امیدوار است.
در آیه ۱۶ سوره سجده که آن هم درباره اهل تهجد شبانه است میفرماید: «یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا» (آنان به درگاه الهی روی میآورند و خدا را با بیم و امید میخوانند)
نتیجه خوف و رجاء در چگونگی مواجهه با حوادث و مصیبتها و غم و شادیها خود را نشان میدهد، تربیت شدگان مکتب قرآن و اهل بیت (ع) در برابر حوادث و مصیبتها و آنچه از دستشان رفته تأسف نمیخورند از سوی دیگر بخاطر آنچه که به آنها داده شده سرمست و خوشحال نمیشوند قرآن در سوره حدید آیه ۲۳ میفرماید: «لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَی مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ» تا بر آنچه از دست شما رفته اندوهگین نشوید و به سبب آنچه به شما داده است، شادمانی نکنید.
علت هم روشن است، برای اینکه مؤمنان هر دو را وسیله امتحان و آزمایش الهی میدانند و تمام حوادث تلخ و شیرین را پله ترقی و بالا رفتن خود میدانند و هرگز دچار غم و شادی ناشی از غفلت و سرمستی نمیشوند.
به همین جهت در برخورد با بلاها و مصیبتها و بخاطر آنچه از دست رفته، خود را نمیبازند و دچار یأس و ناامیدی نمیشوند و جزع و ناله نمیکنند، از سوی دیگر بخاطر داشتهها و آنچه خدا از مال و مقام، زن و فرزند، سلامتی و عافیت، علم و حکمت، عبادت و عمل و.... به آنها داده دچار غرور و شادمانی بیهوده نمیشوند، چنین نگرش توحیدی در نهان انسان مؤمن، زمینهساز زهد حکیمانه و دل نبستن به امور ناپایدار دنیوی خواهد شد و اسباب آرامش و آسایش آنان را فراهم میسازد.
معمولاً خوشحالی مؤمنان به خاطر چیزی است که در طریق آخرت به دست آوردند و تأسف و اندوه آنان بخاطر چیزی است در مسیر آخرت از دست دادند.